Czujesz miętę? Rozdział 7

 hej, zapraszam na nowi rozdział!

*

            Sasuke otworzył oczy, słysząc szum prysznica. Jego nienormalny współlokator się kąpał, zapewne robiąc jeszcze większy syf w łazience. Uchiha zaczynał mieć tego dość, tego bałaganu, tych pretensji Naruto chuj wie o co. Gdyby mógł, wyniósłby się z tego pokoju gdziekolwiek, byle gdzieś indziej, ale niestety pani Shizune mówiła, że nie ma wolnych miejsc i że musi mieszkać w szczęśliwej siódemce. Wczoraj w nocy, kiedy Naruto go obudził, Sasuke miał waleczne myśli, które teraz, w świetle dnia, nieco zbladły. Nie chciał wchodzić z Uzumakim na wojenną ścieżkę, bo chłopak był chrześniakiem właściciela tego hotelu. Sasuke nie chciał kłopotów, potrzebował pracy, musiał się jakoś utrzymać bez kasy od ojca. Nigdy nie znajdował się w tego typu sytuacji i nie wiedział, czy w ogóle da sobie radę. Czuł presję z tym związaną, niepokój, który go hamował. Najchętniej to by wygarnął Uzumakiemu, co o nim myśli, ale potrzebował tej pracy tak samo mocno, jak tego pokoju.

            Zniechęcony, usiadł i odgarnął do tyłu włosy, zastanawiając się, czy ich nie ściąć na krótko? Latem taka długość była męcząca, a teraz, podczas pracy w ogrodzie, włosy sprawiały, że jeszcze bardziej się pocił. Szkoda mu było jednak je ścinać, zapuszczał włosy z uporem, bo kiedy był nastolatkiem, ojciec zawsze kazał mu „schludnie” wyglądać, a co za tym szło, zawsze obcinać się na krótko. Zmienił fryzurę w czasie studiów, i zostawił, bo jego narzeczonej tak się podobało, więc ojciec to aprobował.

Ponieważ łazienka była zajęta, zwlókł się z łóżka i podszedł do lodówki zamiast pod prysznic. Wyciągnął z niej karton mleka, a z szafki płatki i miskę. Nastawił też czajnik elektryczny, żeby zagotowała mu się woda na kawę. Nie miał pojęcia, jak jego współlokator to robił, że wracał późną nocą, a mimo wszystko wstawał wcześniej od niego.

Uzumaki wrócił do pokoju w momencie, kiedy Sasuke zalewał wodą swój kubek kawy.

- Dzień dobry! – zawołał radośnie blondyn, ubrany w same bokserki. Sasuke starał się nie zerkać na gołą, opaloną klatkę piersiową współlokatora. Uzumaki był dobrze zbudowany, miał wąskie biodra, płaski brzuch i szerokie ramiona. Sasuke zawsze podobali się wysportowani mężczyźni.

- Pierdol się – odpowiedział Sasuke. Naruto zaśmiał się głośno.

- Chyba wstawanie nie jest twoją mocną stroną, co? – zagadnął Naruto, wciągając na tyłek spodnie od uniformu. Sasuke łypnął na niego groźnie.

- Może i byłoby lepiej, gdyby nie mój nienormalny współlokator, który co noc budzi mnie swoimi odpałami! – warknął. Naruto wyszczerzył zęby, nic sobie nie robiąc z tego, że Sasuke jest wściekły.

- Oj ty biedny, patrz, jaki okropny ten twój współlokator… - zakpił Uzumaki, zakładając koszulę i zapinając guziki.

Sasuke uznał, że z idiotami nie ma co gadać. Znosił o wiele gorsze rzeczy niż jeden nienormalny koleś. Sasuke miał silny charakter, bo inaczej nie wytrzymałby w domu ojca, nie przetrwałby kolejnych terapii, kolejnych zwariowanych psychologów i psychiatrów, jakich wynajmował ojciec, aby go „naprostować”.

Skupił się na śniadaniu i swojej kawie, a tymczasem jego głupi współlokator ubrał się i wyszedł bez słowa.

Sasuke odetchnął. Bolała go głowa, nie wyspał się i pragnął odrobiny spokoju. Na myśl, że za chwilę będzie musiał się ubrać w swoje pracownicze ciuchy i znów zapierdalać w tym upale odechciewało mu się czegokolwiek. Musiał jednak to znieść, nawet jeśli Naruto będzie nim pomiatał. Wytrzyma to.

Po śniadaniu i kubku kawy poczuł się zdecydowanie lepiej, więc poszedł się wykąpać.

*

- Kurwa, dlaczego wybrałeś… do pomocy… akurat mnie?! – wysapał Kiba, na co Naruto zaśmiał się głośno.

Obaj dźwigali dużą, starą szafę grającą. Shizune kazała im ją przenieść z sali konferencyjnej do małej sali śniadaniowej na parterze, bo uznała, że tam szafka będzie wyglądała lepiej. Może i tak, jednak szafa grająca była ciężka, a Shizune powiedziała, że jeśli ją uszkodzą, to ona uszkodzi ich. Podobno szafa była zabytkowa.

- Nie marudź… tyko nieś… - wystękał Naruto. Cholerstwo było ciężkie i wyślizgiwało się z rąk, dlatego co jakiś czas robili przystanki. Tak samo jak teraz, bo Kiba zaklął głośno i postawił szafę na podłodze.

- Ja pierdolę! – jęknął, opierając się o ścianę. – Dlaczego nie wziąłeś Shikamaru?!

- Kiba, po co ty chodzisz na tę siłownię?

- No chyba nie po to, żeby nosić jakieś ciężkie gówna! – odparł Inuzuka. – Hinata lubi napakowanych…

            - Tsa! – prychnął Naruto, śmiejąc się cicho. Wątpił, żeby ta cicha i nieśmiała dziewczyna miała akurat taki gust. – Dziś wieczorem na plaży jest impreza, idziecie?

- Codziennie jest jakaś impreza – powiedział Inuzuka, ale wyszczerzył się, widząc zdziwioną minę Uzumakiego. – Jasne, że idziemy!

- No i o to chodziło! – odpowiedział wesoło. – W tym roku nie mam zamiaru przegapić żadnego wydarzenia!

Podnieśli szafę i ruszyli dalej.

- Co roku tak mówisz… - sapnął Kiba – a potem znajdujesz sobie jakiegoś fagasa… i romansujesz całe wakacje…

- A ty co?... Zazdrosny?

Kiba tylko prychnął.

Zanieśli szafę do odpowiedniej sali i ustawili ją w miejscu wskazanym przez Shizune. Zmęczony Kiba oklapł na podłogę, natomiast Naruto zabrał się za podłączanie urządzenia.

- Masz drobne? – zapytał Kibę, gdy pulpit szafy rozbłysnął wieloma kolorami. Kiba pogrzebał w kieszeni i wyciągnął monetę, którą Naruto od niego wziął i od razu wetknął w odpowiedni otwór w szafie. Potem wybrał utwór, włączył, a ze starych głośników popłynęła melodia. Naruto zaśmiał się, odwracając w stronę przyjaciela.

- Działa! – ucieszył się, bo działająca szafa oznaczała, że Shizune nie obedrze ich ze skóry. – Chodź, zaraz zaczyna się twoja zmiana na siłce, a ja pójdę pomóc rozstawiać krzesła w konferencyjnej.

- A co się tam właściwie będzie działo? – zapytał Kiba, wstając podłogi.

- A jakaś miejscowa firma ją wynajęła na jutro, będą jakieś prezentacje, obiad dla gości, takie pierdy – odparł Naruto. – Chcesz pokelnerować?

- A będą napiwki?

- Wątpię.

- To nie chcę – odrzekł przyjaciel, śmieją się.

*

Sasuke klęczał na zielonej trawie, przed grządką skopanej ziemi. Obok niego stało kilka doniczek z jakimiś drobnymi kwiatkami, których nazw nie znał, a dalej taczka pełna reszty doniczek. Pan Tazuna pokazał mu, jak rośliny sadzić, więc Sasuke sadził kwiatek obok kwiatka w równych odstępach wzdłuż jednej z alejek w parku przy hotelu. Czuł piekący skwar na karku, ale na szczęście pan Tazuna dał mu czapkę z daszkiem, co chroniło jego głowę przed słońcem. Co jakiś czas, posuwając się wzdłuż alejki, pracował w cieniu i wtedy nie było tak źle. Mijali go goście hotelu, spacerujący wśród drzew, ale nie zwracali na niego najmniejszej uwagi. Wielokrotnie sam był gościem takich miejsc, nie zastanawiał się wtedy, ile pracy trzeba włożyć w utrzymanie tak ogromnego kompleksu.

- Sasuke! – usłyszał nagle głos za swoimi plecami. Gdy obejrzał się przez ramię, spostrzegł Hinatę, Sakurę i Ino, idące w jego stronę. Zdziwiony, podniósł się na nogi, a koleżanki zbliżyły się do niego.

- Przyniosłyśmy ci coś do picia – powiedziała Sakura, uśmiechając się lekko. – Uwaga, bo zimne!

Sakura podała mu butelkę mrożonej herbaty prosto z lodówki. Westchnął z wdzięcznością, ściągnął brudne rękawice, odkręcił korek i wypił duszkiem ponad połowę, mimo że lodowaty napój szczypał go w gardło.

- Tak nam się wydawało, że możesz być spragniony – powiedziała Ino, uśmiechając się lekko.

- Dzięki – sapnął, odejmując butelkę od ust. – Ratujecie mi życie.

- Nie ma za co – odpowiedziała Hinata, uśmiechając się lekko.

- Co tu robicie, myślałem, że pomagacie w przygotowaniach w konferencyjnej? – zapytał. Rano na zbiórce słyszał coś o tym, co kto będzie robił tego dnia. Wydawało mu się, że nikogo z grupy nie spotka aż do następnego dnia, bo ich zajęcia nie pokrywały się nawet na chwilę.

Zimny napój przyniósł tymczasową ulgę i humor mu się poprawił. Nie przepadał za upałem, miał bladą karnację i zawsze opalał się na czerwono, a potem skóra go szczypała. Pomyślał, że po robocie powinien iść do drogerii i kupić krem z filtrem. Był głupi, że nie wpadł wcześniej na ten pomysł.

- Mamy przerwę – odpowiedziała Sakura. – I ty też powinieneś ją sobie zrobić. Jadłeś coś?

- Jadłem śniadanie – odpowiedział zgodnie z prawdą – ale nie jestem głodny, zjem jak skończę. Muszę dokończyć sadzenie wzdłuż tej ścieżki, a potem podlać sadzonki. Zrobię sobie przerwę jak dokończę.

- Pogadaj z Naruto, żeby przydzielił ci inne zadanie – odezwała się Hinata. – Jutro jest ta konferencja, dołącz do nas, będziemy podawały jedzenie.

- Wątpię, żeby Naruto się na to zgodził – odpowiedział Sasuke, nie wdając się w szczegóły jego relacji z koordynatorem. – Nie jest źle, mam tu spokój.

- I ze trzydzieści pięć stopni dookoła – powiedziała zgryźliwie Ino. – No ale jak chcesz, my musimy spadać, bo zaraz będą nas szukać. Pogadaj z Naruto, jutro serio będziemy potrzebowali każdych rąk do roboty.

Dziewczyny pomachały mu i odeszły, a on chwilę stał, patrzył jak odchodzą i popijał zimny napój. Nie miał zamiaru prosić o nic Naruto, bo wiedział, że Uzumaki się nie zgodzi. Blondyn chciał go udupić, chciał go wkurzyć, chciał sprawić, żeby Sasuke rzucił pracę. Chciał się go pozbyć.

Westchnął, obejrzał się na grządki, a potem znów przyklęknął, założył rękawice, sięgnął po łopatkę i wrócił do sadzenia kwiatków.

*

- Masz o jedną osobę za mało na jutrzejszą imprezę – powiedziała Shizune, nie odrywając oczu od dokumentów, które przeglądała. Siedzieli w jej gabinecie, Uzumaki przyniósł tu raporty dotyczący zadań, jakie wykonali ubiegłego dnia. Miał też ustalić z Shizune, co jego grupa będzie robiła jutro. Część osób została oddelegowana do pomocy przy konferencji, ale reszta miała pomagać w kuchni, pralni, na siłowni i na basenie.

Naruto podniósł głowę znad dokumentów, które na szybko uzupełniał, i spojrzał na kobietę.

- Dziewczyny wystarczą, są obrotne…

- Weź Sasuke.

Naruto zmarszczył czoło. Nie podobał mu się pomysł Shizune, ale z drugiej strony faktycznie brakowało mu czwartej osoby, bo inni byli zajęci. Nie chciał nikogo odwoływać, już powyznaczał pomocników tam, gdzie takowi będą potrzebni.

- A co, szkoda ci się go zrobiło? – zapytał z uśmiechem na ustach. – Pan Tazuna od dawna mówił, że potrzebuje pomocnika…

- No i właśnie skończyliśmy rekrutację, zatrudniliśmy mu na stałe drugiego ogrodnika, więc Sasuke musi przejść do innej pracy – powiedziała spokojnie kobieta, składając podpis na jakimś papierku.

- Nie wiem, o co tyle afery…

- Wiem, co robisz – Shizune w końcu podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. – Dorosły, mądry z ciebie facet, a tak głupio postępujesz.

- Oj, dobra, dobra, wezmę go do tej roboty, i tak brakuje ludzi, to chociaż dziewczynom będzie lżej – westchnął. – Zadowolona?

- Prawie – odpowiedziała kobieta z lekkim uśmieszkiem na ustach. – Trzeba go jeszcze przeszkolić.

- Życie go przeszkoli…

-Naruto… - zaczęła kobieta ostrzegawczo, więc podniósł ręce w górę w obronnym geście.

- Dobra, dobra, pokażę mu co i jak. Serio! – zawołał, gdy Shinzune popatrzyła sceptycznie. – Podchodzę do tego poważnie, nie zawalę roboty przez jednego bubka.

- No ja myślę. Poza tym to przepalanie umiejętności tego chłopaka, ma naprawdę dobre CV, mógłby pomagać przy imprezach, albo w restauracji, bo mówi w dwóch językach obcych, dogada się z gośćmi zza granicy. Ma bardzo dobre wykształcenie i zależy mu na pracy. Zwolni się, jeśli będzie dalej tak traktowany.

- A niech się zwalnia, droga wolna!

- Naruto… - Shizune pokręciła głową. – Lepiej idź się zajmij pracą, powiedz Tazunie, że od jutra będzie miał na stałe nowego pomocnika, zgarnij po drodze Sasuke i pokaż mu co i jak, żeby jutro faktycznie pomógł dziewczynom, a nie plątał się pod nogami.

Naruto wywrócił oczami. Nie miał ochoty niczego uczyć Sasuke, ale mógłby bardziej zgnębić Uchihę, żeby ten zrezygnował z roboty. W końcu jutro też miał pomagać przy konferencji, mógłby pomiatać Sasuke do woli. To nawet był lepszy plan, niż wysłanie Sasuke do ogrodu. To nawet był bardzo dobry plan!

Poderwał się z krzesła.

- No dobra, to ja idę się tym zająć! – zawołał, z entuzjazmem ruszając w stronę drzwi.

- Tylko bez kombinowania! – zawołała za nim kobieta.

- Dobra, dobra, pamiętam! – odkrzyknął i wyszedł. Za drzwiami uśmiechnął się szeroko, żwawo ruszając korytarzem ku wyjściu.

Sasuke znalazł, a jakże, w ogrodzie! Uchiha przechadzał się ze szlauchem w dłoni i podlewał kwiatki. Na jego widok Naruto uśmiechnął się szeroko, obserwując szczupłą sylwetkę współlokatora.

- Sasuke! – zawołał, zbliżając się. Uchiha obejrzał się na niego, a na jego twarzy odmalował się szok. Naruto ogarnął spojrzeniem całą jego sylwetkę. Sasuke wyglądał na lekko zmęczonego, zielone ogrodniczki miał brudne na kolanach, koszulę rozpiętą pod szyją, na skórze perliły mu się krople potu. Spod czapki z logo Konohy wystawały czarne włosy, na policzku miał smugę błota.

Naruto pomyślał, że takiego ogrodnika to nawet mógłby przelecieć, ale zaraz wyrzucił te myśli z głowy.

- Czego? – warknął Uchiha, zakręcając wodę.

- Jeśli skończyłeś, to idź się wykąpać i przebrać! Od jutra pomożesz dziewczynom w pracy przy tej konferencji!

Sasuke zmarszczył skośne brwi.

- Namówiły cię? – zapytał zdziwiony.

- A miały? – zaśmiał się Naruto. – Nie podoba ci się ogródek?

Uchiha prychnął wyniośle, ściągnął czapkę z głowy i otarł spocone czoło.

- Jest mi obojętne, co będę robił – odpowiedział. – Dlaczego zmieniasz mi zadanie?

- Bo dziewczynom potrzebna jest pomoc, ale jeśli chcesz, mogę pogadać z panem Tazuną, że…

- Nie trzeba – przerwał mu Sasuke. – Mogę im pomóc.

Naruto zagryzł dolną wargę, żeby się nie zaśmiać. Doskonale wiedział, że Sasuke nie chciał pracować w ogrodzie, chłopak nie wyglądał na takiego, co kiedykolwiek kalał się jakąkolwiek pracą. Ta jego ładna, gładka buźka, modna fryzura i czyste paznokietki nie pasowały do pracy fizycznej. A mimo to, podobno, pan Tazuna chwalił chłopaka, że ten bez dyskusji wykonuje każde zadanie perfekcyjnie, jakby się urodził z grabiami w dłoni.

- Doskonale! Idę do Tazuny, powiedzieć mu, że jutro będziesz nam potrzebny. Idź zmień ciuchy, spotkamy się w konferencyjnej, zrobię ci ekspresowe szkolenie.

Sasuke skinął krótko głową, odłożył szlauch i odszedł w kierunku hotelu, a Naruto patrzył za nim chwilę, pogwizdując. Gdy Uchiha zniknął mu z oczu, poszedł szukać pana Tazuny.

*

Sasuke odetchnął głęboko, zapinając swoją koszulę. Potem nałożył kamizelkę, przejrzał się w lustrze w łazience i opuścił pokój, aby udać się do sali konferencyjnej, w której miał się spotkać z Naruto. Był głodny jak cholera, ale nie miał czasu zjeść, bo Naruto nie powiedział, ile ma czasu.

Gdy dotarł na miejsce, wewnątrz wszystko zdawało się już przygotowane. Na jednej ze ścian wisiał duży, biały ekran do rzutnika, naprzeciw niego stały rzędy krzeseł, a pod ścianami ustawiono liczne stoły. Wokół kręciło się pełno ludzi, jedni nosili szklanki, inni talerze, jeszcze inni kieliszki. Sasuke dostrzegł między nimi Hinatę, Sakurę i Ino.

Na jednym z krzeseł siedział Naruto. Gdy go zobaczył, wstał i kiwając głową, ruszył na zaplecze konferencyjnej. Sasuke pospieszył za nim.

- Jutro będzie dużo zamieszania, konferencyjna pełna będzie ważniaków z jakiejś dużej firmy, a twoim i dziewczyn zadaniem będzie roznoszenie jedzenia. Podstawowa zasada jest taka, żeby na nikogo nie wpaść z tacą pełną talerzy czy szklanek. Trzeba mieć oczy dookoła głowy. Kapisz?

- Tak – odpowiedział Sasuke. Naruto obejrzał się na niego, jakby chciał się upewnić, czy go Sasuke przypadkiem nie oszukuje. Nie miał zamiaru grać w grę, jaką Uzumaki rozpoczął. Był gotów wykonać każde zadanie, jakie koordynator mu wyznaczy, nieważne, jak będzie ono porąbane.

- Dobrze. Oprowadzę cię dookoła, wytłumaczę dokładnie, co jutro będziesz robił. Jeśli czegoś nie będziesz wiedział, to pytaj. Jutro nie będzie czasu.

- Jasne.

Następną godzinę Naruto oprowadzał go po pomieszczeniach dookoła sali konferencyjnej, wytłumaczył, o której jutro zaczynają, skąd będą odbierać talerze z jedzeniem, dokąd będą je zanosić gdy będą puste, gdzie je stawiać, gdzie odkładać. Pokazał mu jak pracuje kuchnia, opowiedział, jakie będą jutro danie i napoje, kto co dokładnie będzie robił i co zrobić, gdyby stało się coś niespodziewanego. No i pokazywał rzeczy w praktyce, co było dla Uchihy ważne. Sasuke słuchał go uważnie, zdawał pytania i nadziwić się nie mógł, że Naruto odłożył na chwilę swoją nienawiść do niego. Naprawdę rzetelnie mu wytłumaczył jego jutrzejsze zadania.

Gdy wrócili do konferencyjnej, okazało się, że dziewczyny siedzą tam i przecierają setki szklanek i talerzyków, poustawianych na stołach.

- Może byście pomogli, co?! – zawołała do nich Ino. Sasuke wywrócił oczami, a Naruto zaśmiał się.

- Pomożemy, bo już mi nogi z dupę włażą – odparł Uzumaki, łapiąc za jedno z krzeseł i przysuwając się do dziewczyn, więc Sasuke zrobił to samo. Usiedli, złapali po jednej ścierce i zaczęli przecierać kieliszki do wina. – Nałaziłem się dzisiaj.

- Oj ty biedny – zakpiła z niego Sakura. – Taki zmęczony, to chyba nie idziesz na dzisiejszą imprezę na plaży, co?

- Oczywiście, że idę! – odparł oburzony Uzumaki. – Na to zawsze mam siłę!

Wszyscy zaczęli się śmiać. Sasuke nie odzywał się, tylko przecierał kieliszek za kieliszkiem, chcąc jak najszybciej skończyć pracę. Hinata, równie milcząca, uśmiechała się do niego. Uzumaki zaczął gadać jak najęty, opowiadając o jakiejś imprezie z zeszłego lata. Dobrze, że był taki głośny, bo dzięki temu nikt nie słyszał, jak Sasuke burczy w brzuchu. Przez to wszystko nie miał żadnej przerwy i od śniadania nic nie jadł.

Ogólnie, Sasuke spodziewał się, że Uzumaki będzie się nad nim dziś znęcał, a jednak tak się nie stało.

- A ty Sasuke, idziesz na imprezę z nami? – zapytała nagle Ino. Sasuke podniósł głowę i zdziwiony spojrzał na znajomych. Wszyscy wlepiali w niego oczy.

- Em… nie, raczej nie…

- No co ty, chodź z nami… - odezwała się Sakura. – To będzie dobra integracja grupy!

- Chodź, rozerwiesz się trochę zamiast siedzieć w pokoju – dodała Ino. – Hinata, ty i Kiba też będziecie?

- Tak, Kiba chce iść… - odparła uśmiechnięta dziewczyna, nie przerywając przecierania szklanki.

- No właśnie, jutro dopiero na dwunastą, można poszaleć! – zawołał Naruto, z podejrzliwością zerkając na Sasuke.

- No właśnie, to jak, Sasuke? – naciskała Sakura.

- Zobaczę – odpowiedział niezobowiązująco, wzruszając ramionami.