Dwa

 miał być jakiś gwiazdkowy one-shot, niestety, przez przeprowadzkę bloga nie zdążyłam go skończyć. no cóż, za rok też są Święta, więc może one-shot przerodzi się w opowiadanie, do tego czasu z całą pewnością je napiszę xD możecie pod tą notką napisać, jakie pary prócz SasuNaruWas interesują, bo tamto opo właśnie taką miało koncepcję - kilka historii o tym, jak u różnych par toczą się święta xD

            Uzumaki Naruto obserwował w lusterku, jak jego mama wyciąga z bagażnika jego wózek inwalidzki. Ostrożnie położył dłonie na kolanach, palcami przesuwając po materiale dżinsów. Na kolanach nie czuł swojego własnego dotyku, nie czuł nic od pasa w dół.

            Mama wróciła z jego wózkiem i otworzyła mu drzwi auta. Przesiadł się na swoją „furę” i razem z nią ruszył w stronę domu.

-Jak tam trening? – zapytała mama.

-Jak trening – odparł, wzruszając ramionami. – Z naszej drużyny to jak z pustego, i Salomon nie da rady…

            Mama zaśmiała się głośno i otworzyła przed nim drzwi. Naruto wjechał do środka, a potem pochylił się i ściągnął trampki z bezwładnych stóp.

-Naruko, jesteśmy! – zawołała mama, rzucając torebkę na szafkę pod wieszakami i ściągając ze stóp swoje wygodne botki na małym obcasie.

-Witajcie! – odkrzyknęła Naruko gdzieś z góry.

-Naruto, obiad? – zapytała mama, idąc w stronę kuchni. Skinął głową.

-Tak, tak, ale za chwilę… najpierw jadę do Naru, mam z nią do pogadania… zaraz będę…

            Mama skinęła mu głową, a on przejechał przez korytarz i dotarł do podnośnika, którym mógł dotrzeć na piętro. Odkąd stracił władzę w nogach ich dom przeszedł wiele remontów, by mógł się po nim swobodnie poruszać na wózku. Z początku było ciężko, lecz teraz mógł już dotrzeć wszędzie tam, gdzie chciał.

            Wjechał na małą platformę, nacisnął guzik, a winda ruszyła ku górze. Potem wyjechał na piętrze i w kolka sekund dotarł do drzwi pokoju siostry. Zapukał.

-Wlazł! – wydarła się Naruko. Pchnął drzwi jej pokoju i wjechał do środka. Naruko siedziała przy biurku i malowała paznokcie na czarno, a cały pokój śmierdział lakierem.

-Zamykaj drzwi, zamykaj drzwi! – wydarła się natychmiast, a on wzniósł oczy do nieba i zamknął je, wedle jej życzenia. Potem podjechał do siostry i zerknął na nią, a ona poderwała się z fotela i zadarła do góry koszulkę, pokazując mu pępek, w którym tkwił srebrny kolczyk.

-Szaaał – powiedział krytycznie, gdy wypięła język, żeby zobaczył, że ten w pępku jest identycznego kształtu, jak ten w języku. – Mama widziała?

-Dlatego masz zamykać drzwi, łosiu! – zawołała Naruko.

            Naruto tylko wywrócił oczami, a potem rozejrzał się po pokoju siostry. Czuł się w nim dziwnie, nie lubił ciemnych kolorów, a w pokoju Naruko dominowała czerń i ciemny fiolet, przełamany przez kilka śnieżnobiałych akcentów. Siostra uwielbiała kolor fioletowy, między innymi dlatego zrobiła sobie we włosach fioletowe pasemko. Mama na początku była niezadowolona z tych wszystkich „dziwactw”, podobnie tata, lecz zdążyli się już do tego przyzwyczaić. Naruko nie pozwalała sobie niczego wytłumaczyć, chciała tak wyglądać i już, i była gotowa przekłuwać się i malować w tajemnicy, więc mama przymykała oko na co-nieco.

-Poznałem dziś ciekawego kolesia – odezwał się, biorąc do ręki zegarek, stojący na biurku. Ozdoba była czarna, z białą tarczą i fosforyzującymi, fioletowymi wskazówkami oraz cyferkami. – Czekaj, czekaj… jak mu było? Sus… Ses… Sas… Ach, tak, Sasuke! Uchiha Sasuke!

            Naruko spojrzała na niego.

-Jeny, z kim ty się zadajesz? – zdumiała się z obrzydzeniem.

-No co ty! – obruszył się. – To taki świetny facet, gorrrrrący towar – jęknął, rozkładając się na jej biurku. Spojrzała na niego jak na nienormalnego.

-Pogięło cię? – zapytała, pukając go w czoło. Spoważniał.

-Zapłacił mi – rzekł, a ona uniosła brwi. – Bym ci powiedział, jak jest suuuper i w ogóle jaki z niego ekstra gość.

-Jeny, co za palant! – stwierdziła Naruko, wracając do malowania paznokci. – Ale kasę wziąłeś?

            Znów wzniósł oczy do nieba.

-O co chodzi z tym całym Uchihą, co? – zapytał, a ona westchnęła ostentacyjnie.

-To dupek – stwierdziła gładko. – Ach! Spieprzyłam sobie palec wskazujący! – zawołała nagle i sięgnęła po zmywacz.

-To taki super facet – jęknął jak zakochana dziewczyna.

-To idiota.

-Co ty mówisz, Naruko! – Doskonale się bawił, mówiąc tak o tamtym ciemnowłosym palancie. – To taaaki świetny gość! A taki przystojny że och i że ach! Nawet ja się zakochałem!

            Naruko zerknęła na niego spod oka.

-Boli cię coś, czy się czegoś naćpałeś?

-Chyba cukru pudru – prychnął. – A tak na serio, to z jakiej choinki zerwał się ten koleś?

-Ze szkoły go znam – powiedziała Naruko, dmuchając na paznokcie. – To palant.

-Ale nie mów mu tego, dopóki jestem zatrudniony. – Uśmiechnęła się do niego. – Uzbieram na konsolę…

-Spoko – powiedziała.

-Wiesz… – Przesunął palcem po blacie jej biurka – się przestraszyłem, wiesz… że będziecie spać w jednej trumnie…

-A widzisz tu gdzieś trumnę? – zapytała Naruko obojętnie.

-A właśnie… – Naruto rozejrzał się teatralnie, ze zdumioną miną – gdzie się podziała? Oddałaś ją do czyszczenia?

-Ha, ha – mruknęła siostra, sprawdzając językiem, czy lakier na jej paznokciach zrobił się już suchy. – Jakie to śmieszne – dodała kpiąco. Naruto obrócił jej zegarek w dłoniach, a potem go odłożył.

-Tylko jakby co, to masz mnie kryć, co? Mruknij mu coś kiedyś, że ci mówiłem, że taki z niego wspaniały kolega, najlepszy, jakiego miałem w swoim biednym, nieszczęśliwym życiu… - Naruko uniosła jedną brew, ale nie skomentowała jego słów. – Rozumiesz, o co mi chodzi?

-Czaję – powiedziała niecierpliwie.

-A może na randkę byś z nim poszła, co? – zaryzykował, a ona parsknęła.

-W życiu! – zawołała natychmiast. – To idiota! W dodatku co on ci powiedział wtedy na parkingu!

-A bo on jeden? – Naruto wzruszył ramionami.

-To palant i kropka – podsumowała Naruko. – Nie umówię się z nim.

-Dobra, dobra – powiedział, podnosząc dłonie, na których miał rękawiczki mitenki. – Niczego nie wymagam.

            Naruko obróciła się ku niemu.

-Mam newsa – powiedziała podekscytowana, a Naruto zmarszczył nos.

-Jakiego? – zapytał ostrożnie. – Przekłułaś sobie coś, czego się chłopcom nie pokazuje?

-Ha, ha, możesz przestać kpić?

-Będzie ciężko – westchnął. – No dobra, co to za sensacja? – zapytał.

            Naruko klasnęła w dłonie.

-Zakochałam się! – wykrzyknęła piskliwie, po czym zagryzła dolną wargę. Naruto wytrzeszczył na nią oczy.

-Ty? Zakochałaś się?

-Tak! – zawołała entuzjastycznie. – Ja i Sakura poszłyśmy wczoraj do centrum, pooglądać ciuchy. Skręciłyśmy do sklepu muzycznego i on tam był, Boże, Naruto, był nieziemski!

-Aha – mruknął obojętnie, patrząc na siostrę z uniesionymi brwiami. Naruko zakochiwała się w trzy sekundy i równie szybko odkochiwała.

-Nie kpij! Mówię ci, jakby go zdjęli z jakiejś okładki. Oglądał gitary, był z kolegą… Wysoki, ubrany na czarno, miał długie włosy, spięte w kucyk i…

-I co?

-Glany z fioletowymi sznurówkami! – zawołała przejęta. – Tak, jak ja!

-Łaaa, łiiii! – zawołał. – A ile miał lat? Siedem?

-Oj! – siostra pacnęła go w kolano, więc nic nie poczuł. – Wyglądał na studenta.

-Może po prostu był wysoki – zauważył Naruto. Siostra nabrała powietrza w usta.

-No wiesz co?! Zresztą… Zakochałam się i już. Ten facet był niesamowity, a tak przystojny… ugh! Musi być mój, musi, musi!

-No… pozostaje tylko jedno pytanie… - zauważył. Naruko zmarszczyła czoło.

-Jakie?

-Jak… na przykład… jak ma na imię to twoje bóstwo?

            Drugi raz walnęła go w kolano.

-Jesteś podły! – zawołała. – Dowiem się tego. Wkrótce. Zobaczysz.

-Aha, życzę ci powodzenia w odszukiwaniu tej swojej miłości. Jak zaczniesz sprawdzać po kolei wszystkie domy i mieszkania w mieście, to o… znajdziesz go za jedyne sto trzydzieści cztery lata! Powodzenia! – zawołał radośnie.

-Jesteś dupkiem! – warknęła. – To przeznaczenie. Prawdziwa miłość. Jesteśmy sobie pisani!

-Aha, jak ty jesteś pisana temu od sznurówek, to ja chyba temu twojemu kolesiowi ze szkoły… Och, Sasuke! – jęknął. – Gdzież jesteś, mój Sasuke!

            Siostra zaczęła się śmiać, po czym złapała go w objęcia i przyciągnęła do siebie.

-Boże, jak ja cię kocham! – zawołała, ściskając jego szyję. – Jesteś najfajniejszym bratem świata.

-Dzięki, że tak… mocno… okazujesz mi miłość… DUSISZ MNIE!

            Puściła go, a on odkaszlnął i rozmasował gardło.

-A teraz zjeżdżaj, bo muszę się przebrać! – zawołała Naruko. Obrócił się wózkiem w stronę drzwi.

-A po co? Wychodzisz gdzieś?

-No tak, do schroniska! – powiedziała. Podrapał się po brodzie.

-Dziś?

-Kilku wolontariuszy zrezygnowało – powiedziała, odgarniając za ucho kosmyk włosów. – Mamy teraz więcej roboty.

-Ludzie są podli – rzekł. – Jakby co, zawsze mogę pomóc – powiedział, a ona skinęła głową, nic nie mówiąc. Były to puste słowa, bo schronisko, w którym pracowała Naruko, nie było przystosowane dla wózków inwalidzkich. Byłby nieprzydatny.

-Dzięki, na ciebie zawsze można liczyć.

-Jasne – mruknął, po czym machnął jej ręką i wyjechał z jej pokoju, udając się do kuchni na obiad.

            Mama właśnie kończyła odgrzewać wczorajszą lazanię. Na stole stały już dwa kubki parującej herbaty. Podjechał do stołu i powąchał zawartość jednego z nich, a potem się uśmiechnął.

-Malinowa – mruknął i upił łyczek. Mama uśmiechnęła się do niego.

-Tak, kupiłam dziś rano.

            Obróciła się przodem do niego i postawiła przed nim talerz z jedzeniem, po czym nachyliła się ku niemu.

-Naruko się zakochała, prawda? – spytała szeptem. Wytrzeszczył na nią oczy.

-Czy w tym domu niczego nie da się ukryć?! Skąd wiesz?! – odszepnął, a mama uśmiechnęła się.

-Nuci – odparła. Zmarszczył nos.

-Kto nuci? – Nie zrozumiał.

-Naruko nuci, od wczoraj nuci. I nie tę bandę satanistów, których słucha, tylko coś ładnego. Zakochała się.

-Kobiety są straszne – powiedział, kręcąc głową. – Ja bym się za cholerę nie domyślił.

-Nie wyrażaj się!

-Nie wyrażam. Mogę zjeść obiad i nie być wciąganym w jakieś babskie machloje? Ja nie sypię, mam swój honor – odparł, przyciągając do siebie talerz z obiadem.

-Okej – powiedziała mama, zasiadając po drugiej stronie stołu. – Nic nie mówiłam.

            Jedli w milczeniu, aż w pewnym momencie do kuchni wpadła Naruko. Wyglądała nieco inaczej, niż wcześniej, przede wszystkim zmyła makijaż, zaplotła w warkocz długie włosy, ubrała się normalnie, w wygodne dżinsy, ciemny podkoszulek i czarną bluzę na suwak. Złapała jabłko z miski stojącej na szafce.

-Ja lecę, do schroniska! – zawołała. – Pa, mamcia! Pa, brachu!

-Paaa! – zawołała mama. – Nie wracaj późno!

-Jasne! – odkrzyknęła Naruko i chwilę potem trzasnęły drzwi frontowe.

-To jak, zakochała się? – zapytała natychmiast mama. Spojrzał na nią chmurnie.

-Mówiłem, że nie sypię! – odparł z godnością, odjeżdżając od stołu. – Niczego się ode mnie nie dowiesz, matko moja!

-No weź! – zawołała za nim. – Powiedz chociaż, jak ma na imię!

-Nic nie powiem, nic a nic! – odkrzyknął, będąc już przy windzie.

co do Naruko w tym opo, to dobra z niej dziewczyna xD

moi kochani, chciałabym Wam życzyć wszystkiego co najlepsze, zdrowych, ciepłych, rodzinnych, pełnych smakołyków Świąt, mnóstwa prezentów i to tylko tych wymarzonych xD abyście wypoczęli i spędzili cudowne chwile z najbliższymi oraz abyśmy wszyscy razem wytrwali tu, na tym blogu, do następnych Świąt xD 

pary, o jakich mi napiszecie, gdzieś sobie zanotuję i wymyślę dla nich jakieś fajne, świąteczne, śmieszne lub poważne scenki, tak, by za rok opowiadanie i rozbawiło, i wzruszyło. sceny z Naruciakiem i Saskiem już mam xD

trzymajcie się, dziękuję, że jesteście xD