Spowiedź o Tobie

witajcie xD tak, wiem, jesteście w szoku. ja też xD nowy laptop już jest, jeszcze nie ma imienia, ale coś się wymyśli.
obecny teks pisany był pod wpływem dziwnej weny. jest to stek bzdur, ale chciałam nim coś przekazać, mam nadzieję, że się udało. w pewnym sensie jest to cząstka mnie i mojej życiowej filozofii, cząstka czegoś, co siedzi mi gdzieś w sercu, nie muszę więc chyba mówić, że jest dla mnie cholernie ważny. jakoś taak... chciałabym się nim podzielić. będzie wiec refleksyjnie i w ogóle nie zabawnie, ale od dowcipów są pozostałe opowiadania, które mają już po połowie rozdziałów. zostawiam Was więc z owym shotem, a sama idę pisać MNP lub KPMR xD

      Naruto słyszał te dwa szczególne, najpiękniejsze słowa średnio dwa razy w ciągu dnia i miał ich serdecznie dość. To był sposób Sasuke na dosłownie wszystko – na wszelkie problemy, o których oczywiście nie można było po ludzku porozmawiać, na każdą Narutową wątpliwość, na każdy żal czy troskę, jakby „kocham Cię” wypowiedziane każdego dnia miało sprawić, że problemy same znikną.

      Nie znikały. Słowa te wytarte były i brudne niczym stara ścierka i nie miały już żadnej mocy. Po prostu były, tak jak był Sasuke. Bo Uchiha nie robił nic, tylko był. Jego „bycie” doprowadzało Naruto do szału.

      Miał wrażenie, że jest gdzieś na szarym końcu długiej listy obowiązków Sasuke, gdzieś między koniecznością uszykowania sobie obiadu a wypiciem herbaty. Przestał być przyjemnością, a kolejnym przykrym przymusem, jakby Sasuke codziennie myślał „ech, i do tego wszystkiego jeszcze ten Naruto”. Zupełnie jakby bycie z Naruto było tylko problemem, a przecież kiedyś Sasuke CHCIAŁ! Chciał bardziej od niego, chciał, bo mógł mieć dosłownie każdego, a wybrał Naruto.

      Przynajmniej kiedyś chciał.

      Uzumaki czuł się źle. Źle jadł, źle spał, źle wykonywał swoje obowiązki, wszystko szło mu źle. Nie opuszczał go ból żołądka i nie opuszczał go ból głowy. Jedzenie stawało mu w gardle i nierzadko powodowało wymioty, więc mało jadł. Problemy ciągnęły się jeden za drugim i nie potrafił znaleźć na nie lekarstwa.

       Sasuke przestał być jego lekarstwem.

       Nie miał pojęcia, w którym momencie się rozminęli. Jednego dnia wszystko było dobrze i Naruto śmiał się jak dawniej, a następnego dnia Sasuke odłożył go na bok jak zepsutą zabawkę. Przestały się liczyć bliskość i zaufanie, zagościła pustka tak straszna, że aż bolesna. Zdanie Naruto przestało się liczyć, bo nagle przestali się rozumieć we wszystkim. Z najlepszego przyjaciela Naruto stał się wrogiem i okazało się, że już nie potrafi się z Sasuke dogadać.

       Może i w oczach Uzumakiego cały świat wyglądał na prostszy, tego nie wiedział. Może i była to jego wina, też nie miał pojęcia, bo przecież o całej sytuacji twarzą w twarz nigdy nie porozmawiali, a miał taką ochotę wykrzyczeć Sasuke wszystko to, co myśli i czuje. Choćby tylko po to, by na chwilę poczuć się lepiej. Zasnąć normalnie.

      Naruto miał okropny charakter. Był niecierpliwy, w gorącej wodzie kąpany, wszystko chciał mieć już, na zaraz, a może nawet na wczoraj. Bywał wredny, zwłaszcza gdy był zły, nieustępliwy i zawzięty. Dręczył swoją osobą i dręczył, nawet jeśli czasem było go już powyżej uszu, nawet gdy to było bolesne i kiedy torturował tym i siebie samego. Nie potrafił CZEKAĆ aż problemy same się rozwiążą. Nie umiał stać i patrzeć, jak wszystko się wali i nie mógł dać wiary, że Sasuke właśnie tego od niego oczekuje. Że myśli, iż Naruto będzie stał obok i nie będzie się wtrącał, a potem kiwnie głową, gdy Uchiha powie ŻEGNAJ.

       Naruto musiał walczyć! Taki był.

      Sytuacja Sasuke była o wiele bardziej skomplikowana, niż sytuacja Naruto, i z całą pewnością w chuj trudniejsza. Uzumaki miał inną rodzinę – szaloną, trzepniętą, bardziej wyluzowaną i przede wszystkim tolerancyjną. Jego mama lubiła gejów na swój dziwny, nienormalny sposób. A jak mama nie miała nic przeciwko, to nie miał i tata. A Naruto był wolny – mieszkał jak chciał, żył jak chciał i kochał kogo chciał. Nikt mu się do niczego nie wtrącał i nikogo jego życie nie obchodziło. Wpuszczał do niego tylko tych, którzy na to zasługiwali, resztę mając w głębokim poważaniu.

       Sasuke takiego szczęścia do rodziny nie miał. Nie znaczyło to, że jego rodzice byli źli, co to to nie. Byli INNI. Ich dom miał zasady, które każdy członek rodziny Uzumakich zburzyłby już na wstępie. A próby utrzymania owych zasad zostałyby w najlepszym wypadku wyśmiane.

       Rodzina Sasuke nie była tolerancyjna ani trochę, a do gejów stosunek miała potępiający. Byli przykładni, religijni i w sumie dobrzy, a w ich oczach dom Naruto stałby pewnie na głowie, gdyby tylko mieli szansę go ujrzeć i pooddychać tym samym powietrzem. I Naruto naprawdę rozumiał, czego Sasuke się bał. Uchiha prawdy nie mógł powiedzieć, bo to byłby koniec, a jedynym, co mógłby zrobić w wypadku ujawnienia się, to odejście. Odcięcie się od rodziny.

       Coming out w przypadku Sasuke po prostu nie mógł mieć miejsca, bo Sasuke nie mógłby żyć bez swojej rodziny. Naruto bez swojej też by umarł, to było logiczne. Nie rozumiał takich rodzin, ale wiedział, że istnieją, a to, co może się stać po ujawnieniu, zbiera tylko gorzkie żniwo. Sam został inaczej wychowany – nikt nigdy nie próbował zaszczepić w nim nienawiści, nikt nigdy nie użył słów „co ludzie powiedzą?”, nikt nigdy nie potępił przy nim nikogo innej wiary, orientacji seksualnej czy innego koloru skóry. Mógł być, kim chciał. Miłość rodziny była oczywista jak słońce i bezwarunkowa. Nie musiał nigdy rozważać, czy znienawidzą go za to, kim jest. Akceptowaliby go nawet, gdyby miał dwie głowy i błony między palcami.

       Rozumiał jednak, że Sasuke nie mógł nagle wyskoczyć z radosny, różowym „jestem gejem i mam chłopaka!” Naruto nie był głupcem. Nie żył też w żadnej bajce, tylko w realnym świecie, nawet jeśli w tym momencie byli dorośli a ich życie i błędy były ich własne i nikogo innego. Tak samo ich szczęście.

        No i była jeszcze Sakura.

        Na dźwięk tego imienia Naruto robiło się zimno. Bo Sakura miała na palcu pierścionek, który, a jak, założył jej Sasuke. I właściwie Naruto nie rozumiał, dlaczego ta dwójka jest razem, bo nic ich nie łączyło – mieli swoje życia, swoje sprawy daleko od siebie i byliby sobie prawie obcy, gdyby nie fakt, że ona miała na palcu ten cholerny złoty okrąg. Czyli formalnie była jego. A on formalnie był jej. Czyli formalnie to oni byli parą, a Naruto był kochankiem.

       Kochankiem, którego należało przed wszystkimi ukryć. Bo do reprezentowania była Sakura – świetna wymówka przed rodziną i przed cały społeczeństwem. Była narzeczoną, więc nikt by nawet nie pomyślał, że z Sasuke może być coś nie tak. I nawet jeśli związek trwał od lat i wszyscy dziwili się, że o ślubie ni widu ni słychu, to pierścionek na palcu był. Kropka.

       Sasuke i Sakura nie żyli ze sobą, nie mieszkali razem i w sumie to rzadko się widywali. Nie było między nimi więzi, a nawet jeśli kiedyś jakaś była, to już dawno wygasła. Żyli w układzie. Każdemu z nich w tym układzie było wygodnie, więc żadne go nie zrywało. Nie założyli go z przywiązania, z miłości, z uczuć. To był biznes, wymiana. A ponieważ to nie Naruto założył ten układ, to nie on mógł go zerwać nawet jeśli z całych sił pragnął Sasuke tylko dla siebie, a pierścionek z palca Sakury miał ochotę cisnąc w ogień.

      Świadomość, że ktoś inny miał prawo do Sasuke odprowadzała Naruto do białej gorączki, do szału. Nawet gdy wiedział, że oni ze sobą nie sypiają, nie są, niczym się nie dzielą, że właściwie nie ma ich. Sama myśl, że ona jest, że ta kobieta istnieje, przez co Naruto musi być na drugim miejscu, spędzała mu spokojny sen z powiek i dławiła gardło.

       Bo Sasuke był jego!

       Naruto poznał Sasuke gdy ten żył już od kilku lat w tym swoim układzie. Sakura była do reprezentowania na wszystkich tych balach, jakie urządzał klan Uchiha i w sumie… tylko do tego. Była przydatna. I Sasuke też musiał być jej do czegoś potrzebny, skoro tego układu nie zrywała. Sakura godziła się na ten związek bez miłości i bez seksu, tylko na pokaz.

       Na początku Naruto i Sasuke byli przyjaciółmi i rozumieli się doskonale. Naruto uwielbiał Sasuke – wszystko w nim go fascynowało, jego niepowtarzalny charakter, jego nieprzeciętny wygląd, jego charyzma, jego poczucie humoru, wiedza i pewność siebie. Sasuke miał na wszystko radę. Kiedyś, gdy coś się waliło, wkraczał i jednym ruchem wszystko naprawiał. Potrzeba przyjaźni zamieniła się w potrzebę posiadania go tylko dla siebie i o dziwo, Sasuke odpowiedział tym samym.

       Naruto na początku był niepewny. Nie mógł uwierzyć, że ktoś taki jak Sasuke chce go dla siebie, że mówi, że się zakochał. Serce Naruto szalało. Z miłości. Z nadziei. Ze szczęścia.

       A Sasuke na każdym kroku, raz po raz udowadniał mu jak bardzo go kocha. Seks był jak niebo. Głupie śniadanie było rajem. Każdy pocałunek unosił w przestworza, a Naruto miał w sobie tyle siły, że mógłby góry przenosić. Wszystko mógł! Wszystkiego chciał, miał odwagi za trzech, sił więcej niż Herkules, wiary w siebie tyle, że świecił w ciemnościach. Uśmiech nie znikał mu z twarzy, nawet jeśli mieli wzloty i upadki, bo przecież nie mogło być cały czas kolorowo.

       A potem coś pękło.

       Niemalże z dnia na dzień poszedł w odstawkę, jakby nie był już ważny. Wspólne plany poszły w zapomnienie, przestały się liczyć. To, co wspólne, rozpadło się, jednomyślność, zrozumienie, „razem”, to wszystko poszło się jebać. Sasuke pewnego razu stwierdził, że NIE. Bo nie. I tak ma być.

       A do tego oczekiwał, że Naruto niczym Sakura przez te lata, będzie stał z boku i patrzył, jak każdego dnia robią jeden krok wstecz. Że nic nie powie, że się nie odezwie, że będzie się spokojnie przyglądał, albo co gorsza – zerwie z Sasuke i ułatwi mu sprawę.

        Naruto wiedział, że Uchiha ma gorzej. Że żyje w większym chaosie, że ma więcej pracy, więcej obowiązków, więcej stresu. Że ma inną rodzinę, i ma Sakurę, z którą związek nie jest związkiem, tylko jakąś chorobą niczym rak… Że się martwi i boi, że mu się świat wali na głowę i traci nad nim kontrolę, że wszystko ucieka mu przez palce i w jednej chwili zwala się na głowę. Naruto mógłby być jego przystanią w całym tym sztormie, ale Sasuke przestał się z nim dzielić swoimi problemami. Przestał go do siebie dopuszczać, zbudował wokół siebie mur, uznał, że Naruto nic nie rozumie. I może Uzumaki nie rozumiał, nie miał szans się dowiedzieć, bo nie mógł muru Sasuke sforsować żadnym sposobem.

       I główny problem leżał w tym, że Naruto nie mógł się z tym pogodzić. Do szaleństwa doprowadzała go myśl, że wszystko, co stworzyli, zaczyna się rozpadać. Nie był typem człowieka, który rozłożyłby ręce i nic nie robił.

        A więc zaczął walczyć. Na wszelkie możliwe sposoby, jakie tylko znał. I tu największym problemem kazał się charakter Sasuke.

       Bo Sasuke był uparty – jak już raz powiedział NIE, to miało być NIE i koniec. I choćby człowiek na rzęsach stawał i klaskał uszami, to Sasuke widział przed sobą tyko NIE. Bo Uchiha się nie zmienia. Uchiha tak już ma. Uchiha jest Uchiha i już.

BO TAK.

       I wszelkie próby Naruto spełzły na niczym. Niespodzianki ble, bo Uchiha nie znoszą niespodzianek, Uchiha są za poważni na takie rzeczy. Uchiha nie obchodzą świąt, rzygają walentynkami, nie znoszą rocznic, bo mają zasady, zasady są święte, zasad się nie łamie, bo nie. Nawet dla Naruto.

       Okej.

       Milczenie też było złe, bo przecież Naruto nie milczy, to nie leży w jego naturze. Naruto mówi, a jak nie mówi, to strzela focha. A jak strzela focha, to nie wiadomo za co i to jego wina, bo coś chce, czegoś wymaga, gdy Sasuke jest zajęty, ma milion spraw na głowie i tysiąc rzeczy do załatwienia. To Naruto wina, że się obraża, bo przecież powodów żadnych nie ma.

       Okej.

       Randki też są złe, widywanie się jest złe. Bo Sasuke nie ma czasu, jest zalatany, zajęty, wiecznie nie ma czasu, nawet minuty na sms-a, a co dopiero na randki. I w sumie to on kina nie lubi, słodyczy nie lubi, imprez nie lubi, spacerów też nie lubi. Poza tym trzeba się ukrywać, bo ściany sufit, kwiaty i drzewa mają uszy.

      Okej.

      Ale potem się okazuje, że nawet łóżkowe wygibasy i rozmaite przyjemności są złe. Bo pomysły Naruto zostają ochoczo przyjęte, ale potem już nie mają kontynuacji. Sasuke ucieka, jakby Naruto parzył i gdy się widzą zaczyna kombinować tak, żeby tylko nie zostali sam na sam. A gdy już zostają, to jest tysiąc wymówek, żeby się nie dotykać, nie być razem. Nagle dla Sasuke siedzenie na drugim końcu pokoju ma sens.

      Okej.

      No to Naruto zostaje robienie awantury, raz za razem, żeby coś temu głupkowi wbić do upartej głowy, bo przecież tak nie może być, żeby wszystko było źle. Tak więc Naruto zaczął o sobie przypominać, wymagać, wręcz żądać od Sasuke inicjatywy.

       Żeby pokazał, że mu zależy.

      Bo skoro mówi, że kocha, mówi każdego niemalże dnia, no to niech pokaże, że kocha. Niech udowodni! Niech zrobi coś, cokolwiek, jedną głupia rzecz, która załatwi sprawę i Naruto będzie mógł przestać się czepiać. Będzie mógł odpuścić.

      Wystarczyłoby zainteresowanie. Sygnał. Trochę ludzkich uczuć, trochę ustępstw, trochę zaangażowania, kilka ciepłych słów, kilka słów wsparcia.

       Jednak Sasuke nic nie zrobił, tylko był.

       I zabrnęli do tego punktu.

       Punktu, kiedy Naruto znalazł się na skraju wytrzymałości i był pewien, że jeszcze trochę i się podda. Tym bardziej, że jego rodzina i wszyscy przyjaciele, i nawet jego psycholog mówili jedno – Sasuke nie jest tego wart. Zerwij z nim.

        Tyle że Naruto kochał. I był pewien jednego – nigdy nie kochał mocniej i obawiał się, że mocniej nie pokocha. Sasuke był dla niego, a Naruto żył dla Sasuke. Uzumaki wiedział, że Uchiha nigdy nie znajdzie nikogo, kto byłby w stanie poświęcić dla niego tyle, co on. Naruto nie miał zrywów namiętności, porywów serca, krótkich zauroczeń – jak kochał, to na lata. Jak był wierny, to na zawsze. Jak poświęcał, to całego siebie.

        Miał swoje wady, ale miał też zalety. Był gotów dać z siebie wszystko, co najlepsze, gdyby tylko Sasuke chciał to wziąć. Gdyby miał stuprocentową pewność, że Sasuke go kocha i się w tym nie waha, Naruto nie chciałby już nic więcej w zamian.

        Paradoksalnie Naruto kochał Sasuke właśnie za te jego wady. Głupi złośnik, uparty kocur – tak lubił go nazywa. To właśnie wady Sasuke najbardziej go określały i to one były od kochania, a nie cała powierzchowna reszta, którą widzieli wszyscy. Naruto trochę topornie sobie radził z tymi wadami, ale się starał. Jego starania Sasuke uważał za fochy, czepianie się i ogólną upierdliwość i Naruto to wiedział. Wiedział, że męczy Sasuke, bo męczył i samego siebie, wciąż i wciąż rozdrapywał szereg ran. Wypominał. Czepiał się i był zły, bo był bezradny.

       Miał wrażenie, że Sasuke już go nie kocha.

      Naruto bez bicia przyznawał się, że czasem po prostu chodziło mu o to, by wkurwić Sasuke. By ten uparciuch wykrzyczał mu w twarz, co sobie myśli, co sobie poukładał w tej głupiej głowie, żeby Naruto i w swojej mógł w końcu ułożyć poprawne myślenie, nastawić się na jakiś tor, a nie skakać od próby do próby, z jednej miny na drugą. Żeby Uchiha dał upust emocjom, może żeby się nawet na Naruto wyżył, pokrzyczał sobie, poobwiniał go ile chce, pozłościł się na prawdziwym wkurwie, wyrzucił z siebie to wszystko, co mu zalega na duszy i w końcu odetchnął spokojnie, pozbył się swoich demonów i swojego bólu głowy. Ale nawet do tego Uchiha nie dał się sprowokować i to też było złe. Bo to „coś” zalegało między nimi jak flegma. Naruto trochę inaczej myślał o wszystkim, dla niego szczera rozmowa czy nawet kłótnia (nawet gorzka, przykra) byłaby już krokiem do przodu. Bo gdy się idzie, do czegoś się dociera, ale nie stoi się w miejscu. Na przykładzie Sakury wiedział, do czego stanie z założonymi rękami może doprowadzić i za całego serca nie chciał do tego dopuścić. Po to jest noc, by przyszedł dzień i po to jest zło, by docenić dobro.

      Zawsze tak myślał.

      Dzwonek do drzwi wyrwał go z odrętwienia. Naruto poderwał głowę. Otrząsnął się z myśli i wstał, by iść i otworzyć.

      Na progu mieszkania stał Sasuke – taki sam jak zawsze, idealny, piękny i zapewne tak samo uparty, jak przez całe życie. Gdyby Naruto miał lepszy humor, pewnie by się uśmiechnął, pewnie nawet by się zaśmiał, pewnie by zrobił coś głupiego czy szalonego.

      - Cześć draniu – powiedział, nieznacznie unosząc kąciki ust. To był ten moment, kiedy nie bardzo wiedział, co ma zrobić. Sasuke mieszkał w innym mieście, obowiązki nie pozwalały im się widywać za często. Naruto twierdził, że odległość ma znaczenie na tę całą sytuację, Sasuke, że nie. Między mini było dziwnie. Byli/nie byli razem. Zależnie od sytuacji niepotrzebne skreśl.

       Sasuke wszedł do pomieszczenia, przelotnie cmoknął Naruto w policzek, a potem zabrał się za zdejmowanie płaszcza. Uzumaki skrzywił się, zamykając drzwi.

      - Jak droga? - zagadnął, odbierając od Uchihy wierzchnie okrycie.

      - Męcząca – odparł Sasuke, zzuwając buty. Naruto odwiesił płaszcz. Przestąpił z nogi na nogę.

      - Aha. A co tam w domu?

      - Nic – odrzekł Sasuke.

      - Wszyscy zdrowi?

      - Wszyscy.

      Koniec. Naruto przymknął oczy, wziął głęboki oddech, a potem wypuścił powietrze przez nos. Czasem, podczas rozmów z Sasuke wspinał się na wyżyny swojej pomysłowości, aby tylko kontynuować rozmowę. Sasuke nie przejmował inicjatywy i miał w zwyczaju odpowiadać monosylabami, albo po prostu nie odpisywać, jeśli Naruto nie zadał mu jakiegoś pytania. Czasem, gdy pisali ze sobą sms-y Naruto, otrzymując kolejne „yhy”, „nom”, czy „nic nowego”, miał ochotę pieprznąć telefonem o ścianę, na szczęście zdrowy rozsądek brał górę. Telefon był delikatny. Ściana twarda.

      - Um. To może napijesz się herbaty? Albo jesteś głodny?

      - Napiłbym się kawy – odparł Uchiha, w końcu na niego spoglądając. Naruto przełknął kulę w gardle, zbliżył się i złapał Uchihę za rękaw. Wspiął się na palce. Dostał buziaka. Krótkiego, suchego i szybkiego, ale dostał.

       - To… to może chodźmy do kuchni?

      Kiedyś, gdy zostawali sami, Sasuke nie mógł oderwać od niego rąk i ust. Pierwsze było łóżko, potem cała reszta, bo w końcu tak rzadko się widywali. Teraz Naruto nie wiedział, czy wolno mu go dotknąć, czy może jednak nie. Czuł się odtrącany raz za razem i nie umiał sobie z tym poradzić, dezorientowało go to.

       Czuł się niechciany.

       Czuł się źle.

     Zaparzył dwie kawy i usiedli po przeciwnych stronach stołu. Jeszcze na studiach, podczas którychś zajęć Naruto dowiedział się, że to najgorsza pozycja o rozmowy z kimś bliskim. A już na pewno niezbyt dogodna pozycja do spokojnej rozmowy.

      - Jak tam w pracy? - spytał Naruto, nie mając pojęcia, jak zacząć rozmowę. Czasem rozmawiali ze sobą tak, jakby byli obcymi ludźmi, bo coraz mniej ich łączyło. Czasem, zupełne z dupy, pisali do siebie takie sms-y, że telefon płonął z zażenowania. Ze skrajności w skrajność.

       - Dobrze. Dużo roboty jak zawsze. W sumie bez zmian.

        - Aha.

        Sasuke wsadził swój idealnie prostu nos w kubek kawy, a Naruto rozejrzał się po swojej do bólu znajomej i zwyczajnej kuchni. Uważał, że to tu jest miejsce Sasuke, choć ten się o to na niego wściekał i nie chciał tego słuchać. Gdyby jednak tu był, wszystko byłoby inaczej, nawet nie mieliby tych cholernych problemów, no bo po co się kłócić, jak można uprawiać seks? Gdy przez krótki czas mieszkali razem, wszystko było okej. A potem Sasuke wyjechał. I zaczął się zmieniać, a Naruto poszedł w odstawkę. Coś wisiało w powietrzu. Gdyby to była siekiera, pewien czarnowłosy przystojniak byłby już martwy za tę swoją postawę, głupotę i upartość. Czasem Naruto miał straszną ochotę po prostu go walnąć, aż świerzbiły go palce. Nie rozumiał podchodów. Nie rozumiał co najmniej połowy relacji między nimi – wolał czyste karty. Proste sprawy, albo chociaż próby wyjaśnienia tych skomplikowanych.

       Naruto właściwie to w połowie nawet nie rozumiał, co się działo i jaka była tego prawdziwa przyczyna. Wiedział tylko, że jest źle i jeśli czegoś nie zrobi, to straci Sasuke. A potem Uchiha już do niego nie wróci bo jego duma i upartość mu na to nie pozwolą.

        BO TAK.

       - Dobra kawa – mruknął Sasuke, odstawiając kubek. Naruto zerknął na niego. Nie miał pojęcia, co się naprawdę działo pod tą czarną czupryną, jakie emocje, jakie myśli kierują Sasuke, czego on chce, na co liczy. Dla Naruto życie było proste – kocha się kogoś, to robi się wszystko, by z nim być w każdej postaci, w każdy sposób i „razem” jest najważniejsze. Nie kocha się tej osoby, to trzeba od niej odejść, by nie męczyć siebie nawzajem, nie zabijać się wewnętrznie.

       - Ta sama co zwykle – odpowiedział Naruto, wzruszając ramionami

       - Aha.

      Tylko osoba, która była z Sasuke w związku, mogła naprawdę pojąć pełnię słów „zaraz szlag mnie trafi”. Tak więc Naruto zaczął gadać. O wszystkim, co przyszło mu do głowy – pracy, sąsiadach, swojej szalonej rodzince, perypetiach z przeszłości. Czasem, gdy miał zły dzień, stosował tę samą taktykę co Sasuke i pisał mu monosylabami, lecz Sasuke to nie bardzo ruszało, po prostu milkł. Milczenie sprawiało, że Naruto niszczył rzeczy wokół siebie i ział ogniem, dwa razy bardziej się nakręcając. Dziś tego nie chciał, dziś, po dwóch miesiącach czekania, Sasuke przy nim był i Naruto za nic nie chciał stracić tej szansy.

       Wkrótce potem się rozgadali, to zawsze wychodziło im dobrze. Przejście z kuchni do sypialni było proste i płynne. Ich ciała do siebie pasowały, a seks zawsze był dobry.

        Jakiś czas później Naruto leżał obok nagiego, cicho chrapiącego Sasuke i myślał. Takie momenty, te chwile, kiedy wszystko było jak dawniej, uświadamiały mu, jak bardzo kocha Sasuke i jak bardzo chciałby wszystko naprawić.

        To nie było tak, że gdy złościł się na Sasuke, to i jego miłość traciła na sile. Kochał go tak samo mocno, gdy wszystko było w porządku, jak i w tych momentach, gdy się do siebie nie odzywali. Różnicą było tylko to, że raz był zły na Sasuke, a raz nie. Chciał, żeby ten o niego zawalczył, żeby zrobił coś, cokolwiek, nawet coś prostego, żeby pokazać, że mu nadal zależy. Żeby Naruto nie miał jednostajnego wrażenia, że Sasuke jest wszystko jedno. A ostatnio to wrażenie Naruto nie opuszczało. Nie miał już pomysłów, jak ma pokazać, o co mu chodzi, czego chce. Nie miał już też siły, bo mówił cały czas, że jest mu źle, że nie podoba mu się taki stan, że chce zmiany, ale Sasuke nie robił nic i nie podejmował żadnych decyzji. A Naruto nie chodziło o wielkie rzeczy, tylko o te małe, drobne, które między nimi coraz bardziej zanikały. Naruto chodził przede wszystkim o bliskość, która wyciekała im przez palce.

      Ale z tego wszystkiego, z całej tej masy skomplikowanych rzeczy Naruto najbardziej nienawidził samego siebie, bo nie potrafił zapomnieć wszystkich mniejszych i większych przykrości, jakie sprawił mu Sasuke. To było jak dźgnięcie zatrutym nożem – Sasuke robił czasem takie dziab prosto w serce, czasem nawet ten nóż przekręcał, bardziej rozdzierając ranę, a trucizna powoli i systematycznie rozchodziła się Naruto w krwioobiegu. Kolekcjonował w głowie te przykrości i planował wieczorami, jak je wszystkie, wszystkie naraz, wyrzucić Sasuke, jak mu to wypomnieć, jak go zranić, żeby poczuł się tak, jak no…

       Tylko że chyba Sasuke tak się czuł. Sasuke musiał mieć w głowę własną kolekcję przykrości, które sprawił mu Naruto. Własną litanię bólu i własne zdanie na temat tego wszystkiego, i Uzumaki był pewny, że w jego oczach jest równie wredny i podły, jak Naruto myśli o nim. Że Uchiha widzi to po swojemu. Że ma go dość, bo nawet temu nie zaprzeczał, kiedy już się kłócili. I to Naruto najbardziej przerażało. Myślał, że Sasuke będzie o niego walczył, zawsze i wszędzie, bez względu na wszystko.

       Jednak, mimo wszystko, Naruto kochał. Kochał jak jasna cholera i nie byłby sobą, gdyby nie walczył. Z myślą o tym, i rosnącą w sercu determinacją zamknął oczy i w końcu zasnął u boku swojego chłopaka.

       Nie wiedział, co przyniesie jutro. Wiedział już natomiast, o co w życiu warto walczyć i co ma sens, nawet jeśli wszyscy wezmą go za głupca.

       Sasuke wart był każdej ceny.