środa, 19 grudnia 2012

Kapłan Kyuubiego cz. 3

Święto Ostatnich Plonów przebiegało zgodnie z planami Sasuke, jego ludzie obchodzili je wewnątrz Konohy. Tym razem jedynym czerwonym płynem, jaki spływał ulicami Miasta Cudów,było wino. Ludność cywilna tego miasta nie przyłączyła się do obchodów z własnej woli, została do tego zmuszona. Sasuke chciał, by mieszkańcy Konohy zobaczyli to, co zaplanował.
            Każde Święto Ostatnich Plonów otwierała uroczysta parada, tym razem typowo militarna. Sasuke zaplanował przemarsz swoich wojsk przez całe miasto, od bramy, aż do Świątyni. Ludność cywilna została spędzona wzdłuż tej trasy, pilnowana przez żołnierzy, którzy mieli wiwatować na jego cześć. Ale to nie siebie Sasuke chciał pokazać swoim nowym poddanym…
            Poklepał swojego wierzchowca po czarnym grzbiecie, a potem, uśmiechając się do siebie, powiódł wzrokiem wzdłuż złotego łańcuszka, ciągnącego się od siodła do kajdan, którymi skute były dłonie blondwłosego kapłana.
            Najwyższy Kapłan Świątyni Ognia skupiony był w tej chwili na warczeniu na jego ludzi, którzy obstąpili go jak muchy padlinę. Bawiło ich podszczypywanie go i jego złość, żartowali sobie z niego wśród gwizdów i wybuchów śmiechu, a zarozumiały kapłan warczał na nich, a kilku, którzy postępowali sobie zbyt śmiało, próbował ugryźć.
            Sasuke oparł się o belkę od niewielkiego zadaszenia, które zbudowano przed miastem na czas organizacji oddziałów i przyglądał się tej zabawie. Wcale nie dziwił się swym ludziom, iż kapłan wydał im się atrakcją o wiele ciekawszą od ustawiania się w równych szeregach i panowania nad swoimi wierzchowcami. Kapłan odziany był w te swoje łańcuszki, do których Sasuke dodał tylko jeden element – wykonaną z biżuterii bieliznę, składającą się z trójkątnego przodu oraz tyłu, który stanowił tylko cienki łańcuszek. Tę wyszukaną bieliznę osłaniały dwa pasma przezroczystej tkaniny, przez którą wszystko było widać. Sasuke prawie chichotał za każdym razem, gdy jego ludzie podszczypywali kapłana w nagie, wyeksponowane pośladki, a ten odskakiwał, rzucając w ich stronę groźby bez pokrycia.
            W końcu jednak, kiedy obserwowanie rozbawionych żołnierzy znudziło mu się, odepchnął się ciężko od belki i podszedł do nich.
-Wystarczy! – krzyknął, a śmiechy i gwizdy ucichły. Żołnierze dopiero teraz go zauważyli i padli na kolana, a pośród nich, jako jedyny na nogach, pozostał przerażony,wymęczony, ciężko dyszący kapłan. Wygląd Naruto skojarzył się Sasuke z królikiem, którego dopadło i okrążyło stado wilków. Prawie nagi kapłan dygotał,nerwowo rozglądając się dookoła, jakby się bał, że to podstęp i zaraz znów ktoś zacznie go obłapiać. Sasuke powiódł spojrzeniem po swoich ludziach.
-Rozejść się i zająć pozycje! – nakazał.
-Tak jest! – odkrzyknęli, podnieśli się na nogi i rozeszli na swoje stanowiska, natomiast Sasuke ponownie skupił wzrok na blondynie. Ten nadal dyszał, ale jego posiniaczona przez Sasuke twarz straciła już całą zaciętość, jaką wcześniej prezentowała. Jego oczy stały się szkliste, szkoda, że nie płakał, wtedy efekt,jaki Sasuke chciał osiągnąć, byłby jeszcze większy.
-Przerażony? – spytał niefrasobliwym tonem, zbliżając się do kapłana. Ten warknął na niego,ale odsunął się, przez co wcale nie wypadł groźnie. Widać było, że się boi, w końcu od trzech dni Sasuke nie karmił go, bił z każdym razem, gdy kapłan się buntował i w dodatku gwałcił go kilka razy dziennie. W tej chwili Najwyższy Kapłan Ognia przypominał zaszczute zwierze, które nikomu nie ufa i paniczne boi się własnego pana.
-Myślisz…myślisz, że mnie złamiesz… - wyszeptał blondyn, słaniając się na nogach ze zmęczenia. Oczy miał podkrążone, a na brodzie własną ślinę – ale mylisz się… mnie nie da się złamać…
            Sasuke wymierzył mu policzek, a blondyn przewrócił się na pokrytą suchą trawą ziemię. Zaczął kaszleć, splunął krwią i skulił się, zasłaniając głowę skutymi rękami. Jego ciało w wielu miejscach pokrywały fioletowe sińce, pod kajdanami na rękach i nogach miał rany. Sasuke kucnął przy nim i odczekał, aż blondyn zorientuje się, że dziś nie będzie bity. Kiedy tak się stało niebieskie oczy spojrzały na niego pytająco, więc wyciągnął rękę i dotknął policzka swojego niewolnika.
-Nie musisz przez to przechodzić, Naruto…
-Nie mów do mnie po imieniu – wysyczał blondyn, unosząc lekko głowę, dumny mimo upokorzenia. –Dla ciebie jestem Najwyższym Kapłanem Ogn… Aaaauuuua!
            Sasuke przyglądał się, jak Naruto zwija się z bólu, gdy po raz kolejny dostał po mordzie. Kapłan Ognia był delikatny jak kobieta, urodziwy jak kobieta, a w łóżku równie zadowalający. Jedyne, czego mu brakowało, to odrobina uległości, ale generał wojsk Oto miał zamiar utemperować jego dumę. Był cierpliwym człowiekiem, a na czasie mu nie zależało.
-Kiedyś zabraknie ci sił – ostrzegł go Sasuke, a Naruto zebrał się z ziemi i wstał, chwiejąc się na nogach. Sasuke również się podniósł i złapał go za ramiona, gdy ten prawie się przewrócił.
-Mi… nie braknie sił nigdy… - powtórzył uparcie. – Jestem Najwyższym Kapłanem…
            Sasuke westchnął, wywracając oczyma,po czym puścił go i wrócił do swojego wierzchowca, zostawiając kapłana samego ze swoimi myślami. Blondynowi dygotały kolana, gdy siłą próbował utrzymać się na równych nogach.
-Na koń! –ryknął Sasuke do swoich ludzi, po czym sam wsiadł na swego wierzchowca. Chwilę później dołączyli do niego Suigetsu i Juugo, z którymi miał otwierać paradę.
-Wszystko gotowe, mój panie – powiedział Hozuki, zerkając przez ramie na przywiązanego do siodła Sasuke Naruto, który chwiał się, starając się trzymać głowę wysoko. – Ale ten tu wygląda nie najlepiej, jest pan pewien, że utrzyma się na nonach?
-Utrzyma –powiedział pewnie Sasuke, również zerkając na Naruto. Postarał się, by kapłan tego dnia wyglądał jak najbardziej dramatyczne trofeum, zdobyte przez Sasuke.Chciał złamać kapłana, ale również pokazać mieszkańcom miasta, że z nim niemożna wojować. Przez te ostatnie trzy dni w mieście zdarzały się bunty, a nawet jedna, desperacka próba przedarcia się do świątyni i uwolnienia Najwyższego Kapłana,podjęta przez grupę żołnierzy, którzy zostali wcieleni do armii Sasuke. – On nie padnie. Każdy, ale akurat nie on… Suigetsu, daj znak. Wyruszamy.
            Suigetsu popędził swojego wierzchowca do strażników, którzy mieli im otworzyć bramę miasta. Gdy jej skrzydła zaczęły się uchylać, Sasuke zakrzyknął, by jego wojsko przygotowało się do uroczystego przemarszu. Zabrzmiały rogi, ponaglające żołnierzy do gotowości.
            Kiedy brama stanęła otworem, Sasukepopędził konia i wolno ruszył w stronę tłumu, który majaczył za bramą.Zwycięskie wojsko zaczęło wiwatować na widok swojego dowódcy, kobiety, które z nimi przybyły, rzucały kwiaty. Hen za nimi, na końcu wojsk maszerujących rozbrzmiała muzyka – to trubadurzy i inna hołota, wlokąca się za armią, miała odegrać dla mieszkańców kilka muzycznych utworów, z tego, co Sasuke wiedział,byli tam też akrobaci i połykacze ognia.
            Natomiast mieszkańcy tego miasta, zmuszeni do wzięcia udziału w paradzie, stali oniemiali, wpatrując się w swojego Najwyższego Kapłana, półnagiego, idącego chwiejnie za koniem Sasuke. Gdy Uchiha obejrzał się na Naruto, spostrzegł, że ten, mimo swego stanu, stara się iść wyprostowany i dumny, z uniesionym podbródkiem, w dłoniach ściskając łańcuch, którym przykuty był do siodła generała. Uśmiechnął się, widząc tę postawę. Wiedział, że to tylko pozory i że w głębi ducha kapłan przeżywa właśnie największe upokorzenie swego życia. Mieszkańcy miasta odwracali wzrok,kiedy ich mijał, niektórzy ukradkiem się modlili, kilka kobiet łkało.
            Przemarsz przez miasto trwał przez bite trzy i pół godziny, po czym rozpoczął się festyn na placu przed świątynią.Nie było to tylko Święto Plonów – generał świętował również swoje zwycięstwo. Kiedy Sasuke zatrzymał swego wierzchowca za budynkiem, z daleka od reszty żołnierzy i całej tej muzycznej zgrani, spojrzał na blondyna, po czym zeskoczył z konia.
            Uzumaki stał chwiejnie, był śmiertelnie blady, zakurzony, bose stopy miał we krwi. Spojrzał na Sasuke dumnie i otworzył usta, by coś powiedzieć, ale dał rady. Nagle zrobił się dosłownie żółty na twarzy, oczy potoczyły mu się gdzieś w tył, migając białkami, po czym runął do przodu.
            Sasuke złapał go dosłownie w ostatniej chwili i czym prędzej obrócił, na szczęście spostrzegł, że jego twarz jest już normalna. Kapłan nie stracił przytomności, zakręciło mu się w głowie, ale był świadomy. Jego oczy poruszały się błędnie, członki były zupełnie bezwładne ze zmęczenia i po przeżytym stresie.
-Suigetsu! – wykrzyknął Sasuke do stojącego niedaleko nich mężczyzny, wraz z którym było jeszcze kilku żołnierzy. Z placu po drugiej stronie dobiegała muzyka i śmiechy. Suigetsu czym prędzej ku niemu skoczył.
-Tak, panie?
-Przynieś mi wina i chleba, szybko!
-Tak jest!
            Suigetsu obrócił się i pognał na plac. Wrócił po kilku minutach, niosąc pełen bukłak oraz bochenek ciemnego chleba. Sasuke wziął to od niego, odprawił mężczyznę gestem, a potem podparł półprzytomnego Naruto, by ten usiadł i podetknął mu bukłak pod nos.
-Pij – nakazał.
            Blondyn łapczywie przyssał się do wina i już po chwili się krztusił, przesłaniając usta skutymi, brudnymi od kurzu rekami. Sasuke poklepał go po plecach.
-Jeszcze… -wysapał blondyn, gdy złapał oddech, wyciągając ręce w stronę bukłaka. Sasuke odsunął go. – Jeszcze…
-Ale nie tak łapczywie – pouczył blondyna i ponownie podał mu bukłak. Uzumaki pił już spokojniej, ale nadal brał duże, łapczywe łyki. Wino spływało mu po brodzie, kapiąc na nagi tors, ale nie przejmował się tym. W końcu prawie upuścił naczynie, więc Sasuke szybko mu je odebrał. Wino było bardzo mocne, a chłopak głodny… Sasuke urwał kawałek chleba i podał mu.
-Jedz – rzekł.Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać. Naruto był tak głodny, że Sasuke nawet nie zorientował się, kiedy pochłonął połowę bochenka. Chciał jeszcze, ale Sasuke kazał mu się uspokoić – patrzenie, jak ten wpycha sobie do ust wielkie grudy chleba i połyka je prawie nie gryząc przyprawiało go o mdłości. Ponadto sądził, że jak chłopak zje jeszcze więcej, to się porzyga. – Resztę dokończysz w pałacu. Śmierdzisz i jesteś brudny.
            Blondyn spojrzał na niego spode łba,ale nic nie powiedział. Zaczął gramolić się niezdarnie na nogi, ale ledwo się podniósł jego twarz pobladła, a on osunął się wprost w ramiona Sasuke.
-Nienawidzę cię– wyszeptał groźnie, ale głosem tak umęczonym, że prawie niesłyszalnym. – Nienawidzę cię, Uchiha… Przysięgam, że pożałujesz każdego czynu…
            Sasuke zaśmiał się i wziął półprzytomnego ze zmęczenia kapłana na ręce, uwalniając go wcześniej z kajdan. Naruto nie miał już siły mówić, po prostu na niego patrzył, a jego oczy miotały błyskawice. Sasuke wniósł go do świątyni tylnym wejściem.
            Gdy tylko przekroczyli próg, wokół nich zamknęła się cisza. Mury świątyni były grube, oni byli po drugiej jej stronie, daleko od świętujących ludzi. Sasuke odnalazł schody i zaczął wspinać się na górę, patrząc na samotną łzę, która bardzo wolno spływała po brudnym od kurzu policzku kapłana. Ten już na niego nie patrzył, tylko obserwował dokąd zmierzają. Kiedy wspięli się na samą górę, jęknął bardzo cicho, widząc drzwi do swojej komnaty.
            Sasuke wniósł go tam i skierował się do łaźni.
-Wynocha –rzucił do służek, które tam były, a one uciekły.
            Wcześniej nakazał kobietom przygotować łaźnię na ich powrót. Nie miał wcale zamiaru brać udziału w ogólnym świętowaniu.
            Ostrożnie postawił kapłana na chłodnej, marmurowej podłodze i przytrzymał go przez chwilę, by ten złapał równowagę. Potem, bez jednego słowa, zaczął uwalniać go od złota, które ten miał na sobie, aż kapłan pozostał nagi – jedynie w bransoletach na kostkach i nadgarstkach. Sam też pozbył się odzienia i znów wziął go na ręce. Kapłan zachowywał się jak kukła, nie bronił się, nic nie mówił. Sasuke wniósł go do ogromnej marmurowej wanny, wpuszczonej w podłogę, którą ten tu miał i posadził go przed sobą, samemu opierając się o jej skraj. Woda była gorąca, pachnąca wonnościami, pływały w niej płatki róż. Naruto nie ruszał się, opierając o jego tors i patrząc wprost przed siebie, pozwalając mu zmywać bród z jego zmęczonego ciała.
            Po kąpieli Sasuke wytarł półprzytomnego, przysypiającego kapłana i wyniósł go z łaźni. Ułożył go pośród poduch na jego ogromnym, okrągłym łożu i pochylił się nad nim, pieszcząc wargami jego szyję.
-Nie chcę – jęknął kapłan, odpychając go niezdarnie. Po raz pierwszy odkąd Sasuke go pojmał, miał on wolne ręce, ale zmęczenie nie pozwalało mu się bronić. – Nie…
-Ciiii – wyszeptał Sasuke, oplatając go rękami w pasie. Kapłan zaczął się wiercić,próbując się wyswobodzić.
-Błagam… masz niewolnice… weź kobietę, błagam – wyjęczał płaczliwie, próbując oderwać jego dłonie od swojej skóry. – Nie…
            Sasuke wspiął się wargami do jego ust i pocałował kapłana, który nadal mu się wyrywał. Gdy po chwili cofnął głowę i spojrzał mu w oczy, kapłan rozpłakał się, a potem zaczął wrzeszczeć na całe gardło, jakby dostał histerii, szarpiąc się przy tym. Sasuke puścił go i pozwolił mu się wypłakać, a gdy kapłan już się uspokoił i zupełnie opadł z sił, ponownie go do siebie przyciągnął.
            Wziął to, czego chciał, od kapłana który nie był już w stanie mu się przeciwstawić.
Gdy go brał,oczy blondyna były nieprzytomne, puste, jak okna opuszczonego domu. Naruto przestał się w ogóle poruszać, opuścił ręce, przestał wierzgać nogami. Sasuke uważnie obserwował jego twarz i wykrzywiający ją grymas bólu, gdy poruszał się w nim. Pożądał kapłana bardziej, niż jakiejkolwiek istoty wcześniej, chciał zrobić z niego posłusznego niewolnika, chciał by kapłan rozkładał przed nim nogi na samo jego skinienie, i wiedział, że jeśli teraz ugnie się przed jego łzami, jutro będzie musiał zaczynać od początku. Poza tym wcale nie było mu żal blondyna. Sasuke pragnął go całym sobą, nie obchodził go stan niewolnika.
            Lecz nagle mina kapłana zmieniła się. Odpłynął z niej wszelki wyraz, tylko jego oczy otworzyły się szerzej. Wygiął się do tyłu, a Sasuke cofnął się zdumiony, wychodząc z niego. Coś było nie tak… nie był sprawcą zachowania kapłana…
            Z ust blondyna zaczęło wydobywać się dziwne rzężenie, coraz głośniejsze, aż nagle wrzasnął on na całe gardło, trzęsąc się jak podczas jakiegoś ataku. Trwało to kilka minut, podczas których Sasuke wpatrywał się w niego, nie wiedząc, co robić. Wyglądało to tak, jakby Naruto miał jakiś straszny atak bólu, połączony ze wstrząsającymi nim drgawkami. A potem, kiedy Sasuke myślał, że to już nigdy się nie skończy, kapłan opadł na poduszki, oddychając szybko.
            Sasuke zbliżył się do niego i już chciał go dotknąć, gdy ten nagle otworzył oczy.
-To ty! –zawołał, patrząc na niego w zdumieniu. – To ty płakałeś na spływającej krwią ulicy z symbolem wachlarza!

            Czarne oczy oprawcy wpatrywały się w niego z prawdziwym przerażeniem. Naruto nigdy, w całym swoim życiu nie widział takich oczu – nigdy nie wzbudził w nikim takich emocji. Ludzie nie mieli powodów, by się go bać. A jednak, gdy teraz patrzył na generała Uchihę, w jego twarzy widział tylko przerażenie.
-To ty… -kontynuował Uzumaki, zmęczonym, wyczerpanym, ale pełnym podniecenia głosem. Wszystkie jego wizje dotyczące ulicy wachlarza złożyły się w logiczną całość. – Ty byłeś tym chłopcem… a ja zastanawiałem się… Kim był ten mężczyzna z zakrwawionym mieczem? – zwrócił się do czarnowłosego.
            Ten jakby się otrząsnął. Doskoczył do niego i nim kapłan się zorientował, z całej siły uderzył go w twarz. Naruto krzyknął zaskoczony i upadł na poduszki, czując krew w ustach. Został pochwycony za ramiona. Sasuke zaczął nim z całej siły szarpać.
-Kto ci to powiedział?! – ryknął. – Skąd to wiesz?! Kto ci doniósł?!
-N-nikt… n-nikt…- Kapłan próbował powiedzieć cokolwiek, ale Uchiha już nie panował nad sobą,wściekły jak nigdy dotąd. Po raz kolejny uderzył go w twarz, a potem złapał go za włosy i cisnął na podłogę.
            Naruto krzyknął ze zdumienia, boleśnie obijając sobie i tak potłuczone już ciało. Zaczął czołgać się w stronę drzwi, skrajnie wyczerpany. Czuł krew, która spływała mu z nosa i kapała na posadzkę. Był śmiertelnie przerażony, jak jeszcze nigdy dotąd…
            Nagłe kopniecie w bok przewróciło go na plecy; kaszlnął krwią i znieruchomiał na zimnej posadzce. Czarnowłosy generał stanął nad nim, przerażający w swym gniewie.
-Kto? – wycedził wściekle. – Kto ci powiedział?
-N-nikt – wyszeptał Uzumaki, nie śmiejąc się poruszyć. – P-przysięgam ci… nikt. M-miałem wizję,widziałem to jeszcze zanim napadłeś na Konohę. Ciebie… i tego człowieka… staliście naprzeciw siebie… na ulicy ze znakiem wachlarza…
-Zamilcz! –ryknął Uchiha, a Naruto skulił się szybko, osłaniając głowę.
-Przepraszam!Błagam cię, nie bij! – wykrzyknął Naruto, nie patrząc na niego. Nie miał już sił, by to znosić, chciał odpocząć. Był tak bardzo zmęczony, że w głowie mu się kręciło i czuł mdłości. Nie chciał już być bity, już wszystko rozumiał. Był bez szans, był dużo mniejszy, słabszy, nie uczono go walczyć. Po prostu już nie dawał rady, już osiągnął limit. – Błagam, panie!
            Przez chwilę nic się nie działo. Naruto odczekał jeszcze trochę, a potem opuścił ręce i zerknął na czarnowłosego. Generał stał nad nim, skulonym na podłodze i po prostu mu się przyglądał. Nagle pochylił się, a Naruto zacisnął powieki, osłaniając twarz.
-Nie! – jęknął, czując w oczach łzy.
            Nie został uderzony, jak przypuszczał. Zamiast tego generał Uchiha wsunął mu jedną rękę pod kolana, drugą go objął i podźwignął go na ręce. Uzumaki zaczął szlochać, gdy ten położył go na łóżku. Ile jeszcze miał to znosić? Jak długo miał być tak traktowany? Za każdym razem, gdy trafiał na okrągłe łoże Uchiha zmuszał go, by mu się oddawał. Gdy protestował, był bity. Nie dostawał jeść, musiał żebrać o wodę, generał niszczył go, obrażał i gwałcił! Miał już dość, nie miał sił, już nawet łez zaczynało mu brakować…
-Nie chcę –jęknął, szarpiąc się i próbując oderwać od siebie ręce oprawcy, bo ten przytrzymywał go za ramiona. – Przestań! Przestań! PRZESTAŃ!
-Naruto…
-Ja już NIE CHCĘ!!! – wydarł się Uzumaki, roztrzęsiony, przerażony do granic i rozhisteryzowany. Chciał uderzyć Uchihę, ale ten złapał go za nadgarstki. Zaczął więc wierzgać nogami, próbując go kopnąć; darł się przy tym i płakał,zagłuszając swoimi wrzaskami słowa oprawcy. W pewnym momencie czarnowłosy przycisnął go do łóżka całym swoim ciałem, uniemożliwiając mu wszelkie poruszanie się, a Uzumaki zaczął drzeć się jeszcze głośniej, ledwie widząc przez zapłakane oczy i zdzierając sobie gardło prawie że do krwi.
-Uspokój się! – ryknął mu Uchiha wprost do ucha.
-Ja nie chcę już! Zostaw mnie! Ja nie chcę!
-Uspokój się… Naruto, uspokój się! Nic ci nie zrobię, przestań się szarpać! NARUTO!
            Kapłan zamarł, patrząc z przerażeniem na oprawcę. Ten złapał go za szczękę, by blondyn nie odwrócił wzroku.
-Ty widzisz… - wysyczał. – Ty naprawdę widzisz więcej? Widzisz poprzez czas?
-Już nie… nie powinienem – odszepnął Naruto, a generał mocniej ścisnął jego twarz, aż kapłan jęknął z bólu.
-Przed chwilą widziałeś! – wykrzyknął wściekle, a Uzumaki natychmiast się skulił. W oczach zebrały mu się łzy i zaraz spłynęły po policzkach. Utracił już swoje kapłańskie zdolności, a jednak wciąż miał wizje. Jak to było możliwe, skoro złamał najświętsze prawa Kyuubiego?
-Ja... ja nie wiem, dlaczego! – zawołał szczerze. – Nie powinno tak być!
            Uchiha zastanawiał się chwilę, apotem przyjrzał się uważnie jego oczom. Gdyby Naruto mógł, odwrócił by spojrzenie, była to dokładnie ta sama scena, którą widział w jednej z wizji. Czarne, złe, uważne oczy, przyglądające mu się z bardzo bliska. Teraz rozumiał swój irracjonalny strach, którego wcześniej nie pojmował. Wizja wzbudzała w nim przerażenie, bo teraz, w tej chwili, bał się tak bardzo, że czuł mdłości.
-Co widziałeś wcześniej? – zapytał Uchiha spokojnym, przez co o wiele groźniejszym głosem.
-T-to samo… cały czas to samo… T-ty…- Uchiha ścisnął jego szczękę, patrząc ostrzegawczo, więc Naruto przełknął resztki swojej dumy. – Ty, mój panie. I ten cz-człowiek. Naprzeciw siebie, krew na jego mieczu… i znak wachlarza na zbrukanej krwią ulicy…
-To wydarzenia z przeszłości – syknął czarnowłosy. – A ponoć ty widzisz przyszłość, kapłanie.
-Nie jestem już kapłanem! – ryknął na niego Naruto. – Nie jestem nim przez ciebie!
-Pamiętaj, do kogo mówisz! – wydarł się wyprowadzony z równowagi generał i po raz kolejny zdzielił blondyna w twarz. Zamroczyło go na dłuższą chwilę, tak, że potrzebował czasu, by zapanować nad wydobywającym mu się z ust, przeciągłym szlochem i jękami. Uchiha przyglądał mu się obojętnie, siedząc na jego udach. Pozwolił mu jednak skulić się nieco i zasłonić przed nim twarz.
-Jestem twoim panem – wycedził. – Albo nauczysz się szacunku do mnie…
-Już mówiłem, że nigd…! – zaczął, ale Uchiha odtrącił jego ręce i ponownie uchwycił jego szczękę w żelazny uścisk swoich palców. Przybliżył swoją twarz do twarzy kapłana.
-Jestem twoim panem – powtórzył głosem nieznoszącym sprzeciwu. Uzumaki walczył ze sobą, ale w końcu ostatnie resztki jego woli spłynęły mu po policzkach wraz z kolejnymi łzami.
-Tak, panie… -wyszeptał. Czarne oczy oprawcy zabłysły tryumfem.
-A teraz wytłumacz mi, jak działają twe wizje? – rozkazał, puszczając jego twarz i unosząc się lekko. Naruto wyczołgał się spod niego i odpełzł jak najdalej, masując policzki.
-N-na to… na tonie ma reguły – powiedział. – Nie wiem, jak działają, m… m-mój panie… To ode mnie nie zależy.
-Co widzisz? – zapytał natychmiast czarnooki. Naruto przełknął ślinę.
-Wiele rzeczy. Czasem przyszłe zdarzenia, a czasem przeszłe… wszystko, co jest na tyle ważne, że Kyuubi raczy spojrzeć swym Okiem w tym kierunku.
-I ty jesteś tym okiem?
            Naruto wyprostował się lekko, unosząc podbródek.
-Tak, to ja –odparł z dumą. Uchiha przyglądał mu się chwilę, a potem gwałtownie do niego przysunął. Uzumaki zareagował strachem i zasłonił się, czując, jak serce wali mu jak młot.
-Może jednak przydasz się na coś – szepnął mu Uchiha na ucho, ujmując jego dłoń. – Spakujesz się. Zabieram cię na małą wycieczkę…
            Po czym pochylił się i ucałował czule jego nadgarstek.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz