Siedem

 kolejny rozdział. i co tam Wam będę truła, zapraszam:

Miło było patrzeć, jak ten wyszczekany kaleki idiota nie wie, co powiedzieć. Sasuke siedział naprzeciw niego nad parującą miską ramen, pełen satysfakcji. Naruto gapił się na bilet, który wręczył mu Sasuke i wyraźnie brakowało mu słów.

- Ty… - Uzumaki spojrzał mu w oczy. – Ty żartujesz, prawda? – zapytał w końcu. – Przecież to bilet na mecz Konoha Kings! Ty… jaja sobie robisz?!

Sasuke pokręcił głową.

- Nie, w  sobotę idziemy na mecz – powiedział z wyższością w głosie. – Chyba lubisz koszykówkę, nie?

- Ale… te bilety… ich cena…

Sasuke machnął ręką.

- Daj spokój, też mi coś. Chyba mamy pokazać Naruko, że się kumplujemy, a ona ma wierzyć, nie?

- Ale… Sasuke, ja nie mogę iść z tobą na mecz, gdy bilet kosztował tyle, co jedna czwarta wypłaty mojego ojca! – zawołał.

- Nie kupiłem ich, jeśli to ci poprawi humor – powiedział Sasuke, rozłamując pałeczki. – Mój ojciec je dostał i wyrzucił. Nasza gosposia znalazła je w koszu. – Naruto wytrzeszczył na niego oczy. – W każdym razie masz się mnie słuchać, nie? Idziemy na mecz i bez dyskusji.

- Okej, skoro chcesz mi taki mecz zafundować, to nie będę idiotą. – Uzumaki uśmiechnął się szeroko, chowając bilet. – Ale jak załatwiłeś go bez orzeczenia o niepełnosprawności…?

- Proszę cię! – zawołał Sasuke z ustami pełnymi ramen, po czym wyciągnął rękę w stronę Naruto i potarł palce w znaczącym geście. – Właśnie tak.

- Jeny, wszystkich przekupujesz?

- To najłatwiejszy sposób, żeby dostać to, czego się chce.

- Prócz Naruko – zauważył Naruto. Sasuke skinął głową.

- Prócz Naruko – zgodził się.

Zabrali się za jedzenie. Sasuke zauważył, że podczas posiłku Naruto przyglądał mu się kątem oka. Cóż, nie dziwiło go to, Sasuke pokazywał się z nim w miejscu publicznym, na co mało kto mógł liczyć. Kiedy ktoś ze szkoły wychodził gdzieś z Sasuke, jego popularność natychmiast wzrastała. No bo jeśli już Uchiha się z kimś kumplował, to oznaczało, że ten ktoś musiał być cool. Sasuke z byle kim się nie przyjaźnił.

- A ty…? – zagadnął nagle Naruto, a Sasuke, pochylony nad swoim ramen, zerknął na niego. – Lubisz kosza?

Sasuke wzruszył ramionami.

- Jest mi obojętny. Znam zasady, grywałem na WF-ie. To tyle w tej kwestii.

- Uhum… Jest coś, co lubisz? – pytał dalej blondyn. Sasuke zirytował się trochę.

- Co ty, wywiad przeprowadzasz? – warknął. Naruto wywrócił oczami.

- Chcesz poderwać, Naruko, nie? Co mam jej o tobie mówić, jak nic nie wiem? Współpracuj ze mną.

Sasuke nachmurzył się trochę, ale nie mógł powiedzieć, że Naruto nie ma racji. Skapitulował więc i wyprostował się, ocierając usta serwetką.

- Dobrze, a więc… co chcesz wiedzieć?

- Dobra. Jakiej muzyki słuchasz? – spytał Naruto.

- Nie mam określonego gustu – odparł Sasuke.

- A jakieś książki? – zainteresował się blondyn.

- Głównie lektury.

- Lubisz zwierzęta? – Naruto z każdym pytaniem wydawał się Sasuke coraz bardziej zdesperowany.

- Jestem uczulony na sierść. I kurz. I pyłki. I orzechy – wyliczył.

- Czyli wypady za miasto na rower wiosną, albo coś takiego, odpada?

- No raczej. Kiedyś dostałem duszności na łące na pikniku i zemdlałem. Tak wyszło, że mam silne uczulenie na pyłki – powiedział Sasuke. Naruto gapił się na niego osłupiały. Potrzasnął głową.

- To będzie trudniejsze, niż myślałem – rzekł, wracając do jedzenia swojego ramen. Sasuke poczuł złość.

- Co masz na myśli?! – wykrzyknął, aż kilka osób na niego spojrzało. – Wiesz, ile Naruko by zyskała, gdyby zaczęła ze mną chodzić?!

Naruto prychnął.

- Myślisz, że ją obchodzi popularność, czy coś takiego?! Ona jest inna! Naruko kocha zwierzęta. Kocha naturę. Ma świra na punkcie muzyki, której słucha, zaczytuje się w książkach jak szalona, o czym miałbyś z nią rozmawiać?

- Nie brak mi inteligencji! – zaprotestował Sasuke. Naruto zerknął na niego.

- Nie obraź się, ale jesteś pusty – rzekł. Zabolało. Sasuke obrócił się przodem do swojego ramen i do końca posiłku już się nie odezwał.

Gdy zjedli i popili ramen wodą, Uchiha zapłacił za ich jedzenie i we dwóch opuścili Ichiraku. Sasuke nie miał ochoty jechać do pustego domu. Itachiego zapewne nie było, bo brat zawsze gdzieś pędził, coś robił, gdzieś imprezował. Rodzice zajęci byli pracą. Nawet jak byli w domu, to było tak, jakby ich nie było. Sasuke już z dobre dwa lata temu zdał sobie sprawę z faktu, że jest mu obojętne, czy oni są, czy ich nie ma. Każde z nich, on, brat, rodzice, wiodło swoje odrębne życie.

Skręcił w lewo, dając ręką znak, by Naruto jechał za nim. Blondyn zmarszczył brwi, ale pozwolił się poprowadzić do pobliskiego parku. Gdy ruszyli szeroką alejką pośród drzew, z których prawie już poopadały liście, Naruto zasunął zamek kurtki.

- Oookej… Mówiłeś, że to nie randka. Zaczynam się bać – powiedział nagle Naruto. Sasuke mimo woli parsknął śmiechem.

- Po prostu nie mam po co wracać do domu.

- I uważasz, że ja chcę spędzać z tobą czas? – zapytał Naruto, a Sasuke zerknął na niego. Dziwnie się przy nim czuł po tym, co od blondyna usłyszał. Naprawdę był pusty? Co to w ogóle znaczyło?

- Pewnie nie – mruknął. Naruto ściągnął brwi.

- Ej, co to za deprecha, co? – zapytał w końcu. – Zdołowałem cię? No weź, przestań, człowieku! – zawołał ze śmiechem. – Ja nie dołuję ludzi! Nie rób mi tego! – zawołał, a Sasuke prychnął.

 - Dziękuję, że myślisz o mnie – powiedział, a Naruto zaśmiał się.

- Nie myślę – rzekł, wyprzedzając go, po czym zakręcił wózkiem i jadąc tyłem, spojrzał mu w twarz. Sasuke uśmiechnął się, widząc, jak ten operuje swoim pojazdem. Spojrzał na nogi blondyna. Nie poruszały się, dżinsy wisiały na nich luźno. – Ale mogę pomyśleć. Możesz wpaść do nas na niedzielny obiad, powiem mamie, by zrobiła coś super. Będzie Naruko. Pogadasz sobie z nią trochę. Zagrożę jej, by była dla ciebie miła.

- Zagrozisz? – zdziwił się Sasuke.

- Może zaszantażuję. Wiem coś, czego nie wiedzą rodzice.

- Co? – zainteresował się zaraz Sasuke.

- Zrobiła sobie kolejny kolczyk, nie mówiąc o tym mamie. A mama nie chce, żeby Naruko się tak wszędzie przekłuwała, przynajmniej póki ma na to wpływ. Wszyscy wiemy, że zaraz po osiemnastce zacznie się tatuować i póki co mama robi wszystko, by ją odwieść od tego pomysłu.

Sasuke uśmiechnął się.

- Mój brat ma tatuaże na ramionach – powiedział. – Coś tam związanego z ulubionym zespołem na jednym, a na drugim hmm… coś jakby jakiegoś rogatego potwora, nie wiem, takie brzydactwo.

- Naruko uwielbia tatuaże. Ma już wybrane wzory, co gdzie sobie wytatuuje, ma też odłożoną kasę – powiedział Naruto. Znów zawrócił wózkiem i teraz jechał obok Sasuke. Uchiha wepchnął ręce do kieszeni dżinsów.

- Naprawdę chce się tak oszpecić?

- Według niej to upiększanie – powiedział Naruto. Sasuke westchnął, kręcąc głową. Nie chciał, by Naruko miała tatuaże.

- A ty, co o tym myślisz? – spytał z ciekawości. Naruto mówiło o tym wszystkim beznamiętnie, można było odnieść wrażenie, że jest mu obojętne, co ze sobą zrobi siostra. Sasuke chciał wiedzieć, czy Naruto to popiera.

- Cóż… nie mam nic do tatuaży, ale sobie bym nie zrobił – rzekł, drapiąc się jedną ręką po policzku, przez co na chwilę przystanął, zaraz jednak ponowił jazdę. – Nie mam wpływu na Naruko, ona i tak zrobi, co chce.

- Kurczę, więc… macie urodziny teraz, w październiku? Wiec do studniówki ona będzie już miała pierwszy tatuaż?

- Pewnie tak – przytaknął Naruto. – Czemu ona ci się tak podoba, skoro jesteście tak różni? – zapytał Naruto prosto z mostu. Sasuke skrzywił się. Nie mógł powiedzieć, że chodzi o głupi zakład z kolegami, bo Naruto by go z miejsca zamordował. Sasuke potrzebował jego pomocy, by zdobić dziewczynę, a gdyby wyszło na jaw, że chodzi o to, by koledzy z niego nie kpili, chłopak nie tylko by mu nie pomógł, ale i pewnie powiedziałby wszystko siostrze.

- Widzisz… bo ona jedna… - Tylko się nie śmiej – zastrzegł. Naruto narysował sobie krzyżyk w miejscu serca i uniósł dwa palce. – On jedna nie chce mi wskoczyć do łóżka. Nie chce nic… właściwie, jako jedyna mnie nie lubi…

- Oj ty biedny – zakpił Naruto. Sasuke rzucił mu ostre spojrzenie.

- Miałeś się nie śmiać!

- I się nie śmieję przecież – odparł Naruto, a delikatny uśmiech błąkał mu się na ustach. – To była kpina!

Sasuke ze śmiechem pokręcił głową.

- Mówisz, w niedzielę, co? – powiedział, a Naruto przytaknął.

- Masz jakieś plany?

- Nie, niespecjalnie. Muszę jednak też uczestniczyć w jakimś życiu towarzyskim, weekendy przeważnie spędzam na imprezach. A teraz muszę nieco zmienić swoje zwyczaje, jak widzę.

Naruto przekręcił głowę w bok, spoglądając na niego.

- Dużo imprezujesz? – spytał.

- A co, Naruko nie, prawda?

- Nie, nie bardzo. Czasem gdzieś wyjdzie, ale nie na imprezy. No i Naruko jest przeciwniczką wszelkich używek.

- Czyli odpada zabranie jej gdzieś na piwo czy coś? – zainteresował się Sasuke. Naruto skinął głową, a potem ziewną, przesłaniając usta ręką. Sasuke nie mógł się nadziwić jawnemu podobieństwu między Naruto a siostrą. Konkretnie, chodziło mu o to, że nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że dwie tak podobne, że niemalże identyczne osoby są jednocześnie tak różne. Twarz Naruto i Naruko niemal się nie różniły, a jednak Naruko była bardzo kobieca, a jej brat, no cóż, w pełni męski. Naruto miał duże, szerokie dłonie, silne, grube ręce, szerokie barki, przystojną twarz. Choć Sasuke zawsze widział go gładko ogolonym, to doskonale było widać, że mógłby mieć bujny zarost. A gdyby mógł wstać, to zapewne byłby od Sasuke wyższy o te kilka centymetrów.

- Odpada – przytaknął Naruto.

- Ale ty nie jesteś abstynentem? – spytał Uchiha. Naruto śmiesznie przekrzywił głowę.

- Wow, znasz takie trudne słowa? – zainteresował się przekornie. Sasuke nie mógł powstrzymać uśmiechu.

- Zadziwiające, prawda? – postanowił podjąć grę. Twarz blondyna rozjaśniła się.

- Nie mogę wyjść z szoku – powiedział, po czym zaśmiał się, głośno, wesoło, tak, że kilka osób się za nim obejrzało. – Nie, nie jestem abstynentem. Możemy się kiedyś wybrać na piwo.

- A więc ustalone. – Sasuke uścisnął silną rękę Naruto, po czym zawrócił i skierował się do samochodu. Jadący obok niego Naruto minę wciąż miał wesołą.

- Kto by przypuszczał, że mówisz ludzkim głosem – powiedział, gdy już byli przy aucie i Sasuke otwierał dla niego drzwi. Uchiha prychnął wyniośle.

- Uchiha są najlepsi we wszystkim, więc i z tobą potrafię się dogadać – rzekł, a Naruto postukał się w czoło, zanim przesiadł się na siedzenie pasażera.

- Chyba we własnych snach jesteście najlepsi – zakpił. Sasuke zaśmiał się, bo trudno było nie śmiać się w obecności blondyna, zatrzasnął jego drzwi, schował wózek, po czym wsiadł do auta i natychmiast ruszył. Wcześniej myślał, że przebywanie sam na sam z Naruto będzie męczarnią. Teraz, gdy się dostosował do poczucia humoru Uzumakiego stwierdził, że wcale nie jest tak źle. I nie raziła go już niepełnosprawność blondyna. Zaczął czuć do niego… sympatię. A nawet delikatnie go podziwiać. W życiu nie przyznałby się do tego głośno, ale tak, czuł podziw. Gdyby to on trafił na wózek, nie pozbierałby się. Wpadłby w depresję, miał dość swojego życia. Natomiast Naruto był najweselszą osobą, z jaką Sasuke kiedykolwiek się spotkał. Był taki ciepły i optymistyczny, a jego kąśliwe, czasem sarkastyczne poczucie humoru było wręcz zaraźliwe.

Ruszyli w stronę domu Naruto. Uzumaki nie odzywał się, wyglądając przez okno. Sasuke nie miał pojęcia, o czym myślał, ale jakoś nie zależało mu, by się dowiedzieć. To było dobre milczenie. Nie ciążyło Sasuke i nie chciał go przerywać.

Gdy dojechali do domu Uzumakiego, Sasuke pomógł mu wysiąść z auta i pożegnał się z nim, nie wchodząc do domu. Umówili się na mecz, a potem na niedzielny obiad i Sasuke wrócił do siebie.

W domu, ku swojemu zdumieniu, zastał siedzącego w kuchni Itachiego. Brat zachłannie wcinał jajecznicę, którą najwyraźniej sam sobie przygotował. Z panującego w kuchni zapachu Sasuke wywnioskował, że nie należała ona do najbardziej udanych.

- Hej – zagadnął brata. – Co tam słychać?

- A dobrze! Nie uwierzysz! Mam randkę! – wykrzyknął Itachi, z ustami pełnymi.

- No faktycznie, gdzie ty znalazłeś dziewczynę, która cię chciała? – zapytał Sasuke, wywracając oczami, a Itachi parsknął śmiechem.

- Dowcip ci się wyostrzył – stwierdził brat z aprobatą. – Pamiętasz, jak mówiłem ci o liście, który zostawiłem w sklepie muzycznym? – Sasuke skinął głową. – No więc dziś przedawca mi powiedział, że moja piękna była w tym sklepie! I wiesz co, w liście podałem swój numer i już do mnie napisała! Ha, mamy randkę w sobotę!

Itachi skończył swoją jajecznicę i wprost podfrunął do zmywarki, by wsadzić do niej talerz. Sasuke wyciągnął sobie sok z lodówki. Po tym całym ramen chciało mu się pić.

- Strasznie się cieszę – mruknął Sasuke, a potem napił się soku jabłkowego.

- Ja też! To najpiękniejsza dziewczyna na świecie, bracie, zakochałbyś się od razu!

- Co ty nie powiesz… - wymamrotał Sasuke. Znów zajrzał do lodówki. Wyszperał sobie lody z zamrażarki.

- Taaak… Piękne blond włosy… duże, niebieskie oczy. Będziesz mi zazdrościł, jak ją przyprowadzę do domu!

- Zobaczymy, kto komu będzie zazdrościł, jak ja przyprowadzę dziewczynę. I, hmm… też blondynkę. – Sasuke wyszczerzył zęby, przypominając sobie piękną twarz Naruko. Uzumaki była taka ładna, z całą pewnością ładniejsza od dziewczyny Itachiego.

- Oooch, mój brat się zakochał? – zachwycił się Itachi. Sasuke pokręcił głową.

- Daj mi na razie spokój. Nic ci nie powiem!

Sasuke wygrzebał sobie z szuflady łyżeczkę do lodów i skierował się do swojego pokoju. Itachi, oczywiście, zaraz za nim poszedł.

- No powiedz cokolwiek! – zażądał, ale Sasuke pokręcił głową. Wspiął się na schody, po drodze otwierając pudełko lodów. Natychmiast nabrał trochę na łyżeczkę i włożył do ust. Czekoladowy smak rozlał mu się po języku, aż przymknął oczy. Mmm… mógł iść z Uzumakim na lody, po cholerę wracał do domu?

- E-e, nyc cy ne powem – udało mu się wypowiedzieć mimo łyżeczki tkwiącej w ustach.

- Ale Sasu! – zawołał Itachi, ale Sasuke był już przy drzwiach swojego pokoju. Wszedł do środka i zatrzasnął je za sobą, słysząc głośne protesty brata. Nie miał zamiaru mówić mu o Naruko. Nie chciał zapeszać, póki co jego i dziewczynę jeszcze nic nie łączyło. Przed nim była długa droga do zdobycia panny Uzumaki. Póki co, w sobotę miał iść na mecz z Naruto. A potem, w niedzielę, na obiad do Uzumakich. Miał nadzieję, że po tym meczu Naruto będzie tak zadowolony, że po powrocie do domu cały czas będzie o nim opowiadał. Że przekona Naruko, iż Sasuke naprawdę wart jest uwagi. No bo przecież był. Nawet jeśli Naruto uważał inaczej, nawet jeśli myślał, że Sasuke jest pusty, to przecież on też miał coś w sobie. Prawda?

Sfrustrowany i dziwnie niespokojny, wciął całe lody, a potem usiadł przed komputerem. Sprawdził pocztę, a potem wszedł na facebooka. Ktoś zaprosił go do grona znajomych, a gdy kliknął w odpowiednim miejscu zobaczył, że zrobił to Naruto. Przyjął głupka, uśmiechając się do siebie, a potem zaczął sprawdzać inne powiadomienia. Kilka minut później otrzymał wiadomość.

Nie zapłaciłaś mi.

Nadawcą był oczywiście Naruto. Sasuke wywrócił oczami i szybko odpisał:

Było mi przypomnieć, głupku. Zapłacę ci przed meczem, kupisz sobie popcorn :)

Przyglądał się napisowi „Naruto pisze…”, czekając na jego odpowiedź. Żałował, że lody tak szybko się skończyły. Odruchowo sięgnął do szuflady i wyciągnął papierosy, stawiając obok siebie odświeżacz do powietrza. Gdy pierwszy raz się zaciągnął, Uzumaki odpisał:

Chyba nie myślisz, że wydam kasę od ciebie na głupie jedzenie? Nie, ona pójdzie na nową konsolę.

Do wiadomości dołączony był link. Sasuke otworzył go, a potem zaśmiał się, widząc Xbox’a, którego dostał na ostatnie święta.

Hmm… mam takiego. Chcesz kiedyś wpaść zagrać? – odpisał szybko. Naruto również nie ociągał się z wiadomością.

Żartujesz! Ty dupku, czemu nic nie mówiłeś?! Pewnie, że chcę!

Sasuke znów się zaśmiał, a potem zaciągnął papierosem, jednocześnie podciągając nogi na fotel. Miło było dowiedzieć się, że coś go z Uzumakim łączy, obaj lubili gry. Zaczynali się zachowywać jak prawdziwi kumple, w końcu przyjaciele grywają ze sobą w różne gry. Oby tylko Naruto potem opowiadał siostrze, jak dobrze się razem bawili.

Jak będziesz mnie nazywał dupkiem, to w gówno zagrasz, Uzumaki. Ale jeśli będziesz miły, to przywiozę cię do siebie w przyszłym tygodniu.

Dopalił papierosa, schował małą popielniczkę i paczkę do szuflady i odświeżył pokój. Gdy zerknął ponownie na monitor, wiadomość już na niego czekała.

Jesteśmy umówieni, Czarnuszku.

Marszcząc nos, Sasuke wyklinał szybko:

Nie nazywaj mnie tak, młocie. Zw, idę do kuchni po coś do żarcia.

co do stanu opowiadań: hm. sprzątania dysku chyba nadszedł koniec, bo jak się pozbędę zbyt dużej ilości krótkich tekstów, to mi potem ich zabraknie. a zostały mi zaledwie dwa ukończone xD "Kapłan..." stoi w miejscu. "Między nami..." ma pół rozdziału. "Czas nieba" ma trzy linijki, z czego wniosek, że trzeba brać się za pisanie xD tyle że zamiast brać się za istniejące teksty, mnie nawiedzają nowe pomysły (przez ostatnie kilka dni wymyśliłam fabułę z dziesięciu opowiadań! kurde, nawet zaczęłam pisać serię miniaturek NaruSasu i niebawem będę je dodawać. co ja robię?!). z jednej strony to dobrze, w przyszłości będziecie mieć co czytać. z drugiej, kurde, powinnam pisać kolejne rozdziały istniejących opo! jestem w rozterce, przez to wszystko na niczym nie mogę się skupić T.T

a, no i zaczęłam pisać opowiadanie na podstawie wymyślonego przez Was planu wydarzeń! hi, hi xD śmiesznie wychodzi, jak będę miała całość, pojawi się na blogu. życzcie mi powodzenia!

do napisania! a, no i zapraszam do komentowania. dokarmcie moją wenę!