środa, 10 lipca 2013

Szantażowany, Epilog



            Otworzyłem oczy i sekundę potem do mojej świadomości dotarł dźwięk dzwoniącego telefonu. Z jękiem podniosłem się do siadu, wyłączyłem budzik, a potem rozejrzałem się sprawdzając, czy aby na pewno nie obudziłem moich dwóch współlokatorów. Na szczęście nie, obaj spali.
            Zwlokłem się z łóżka, szybko ubrałem, a potem poszedłem do łazienki. Ogarnąłem się w krótką chwilę, wróciłem do pokoju, zjadłem, umyłem zęby i byłem gotowy.
            Zajęcia na uczelni miałem dziś dopiero po południu, tak więc rankiem musiałem iść do pracy. Wypadłem z akademika jakby mnie gonili, bo jak się okazało, wcale tak dużo czasu nie miałem. W biegu dotarłem na przystanek autobusowy i w biegu wskoczyłem do mojego środka transportu.
            Praca, którą sobie znalazłem w tym mieście, nie była jakaś szczególnie wymagająca. Udało mi się złapać do roboty w jednym barze z kanapkami i pracowałem już tam trzeci rok. Byłem zadowolony, zarobki i stypendium pozwalały mi się utrzymać, w tej chwili niczego mi nie brakowało. Mieszkanie w akademiku było tanie, współlokatorów miałem świetnych, na uczelni szło mi bardzo dobrze, moja praca licencjacka znajdowała się już w dziekanacie a ja lada dzień miałem się bronić. Wszystko szło dobrze, z wyjątkiem jednej rzeczy – od czasów Sasuke z nikim się na dłużej nie związałem. Nikogo nie pokochałem bardziej, niż jego.
            Dotarłem do pracy na czas i pół godziny po moim przybyciu już stałem przy kasie, ubrany w robocze ciuchy, przyjmując pierwsze zamówienia na kanapki.
            Lubiłem swoją pracę, a zwłaszcza kontakt z klientami. Naprawdę nie miałem na co narzekać, choć czasem było ciężko, a momentami niektórzy goście knajpy byli tak wkurzający, że ledwo mogłem ich znieść.
            Największy ruch mieliśmy podczas śniadania, a potem w okolicach obiadu, gdy pracownicy pobliskich firm wychodzili na przerwę. Kawa szła u nas litrami, podobnie herbata, oraz niewyobrażalne ilości kanapek i sałatek.
            Osobiście wyczekiwałem jednej osoby – pewnego przystojniaka, który od pewnego czasu odwiedzał naszą knajpkę. Naprawdę przystojny, długowłosy i ciemnooki brunet był w naszej knajpce czymś w rodzaju atrakcji. Niektóre kobiety przychodziły do nas właśnie po to, by go zobaczyć. Był naprawdę popularny. Uwielbiałem mieć zmianę w godzinach, kiedy on miał przerwy, wtedy mogłem z nim porozmawiać, nabijając na kasie sprawunki dla niego. Wiedziałem, że ma na imię Itachi i że pracuje w okolicznej firmie. Że lubi kanapki z kurczakiem i sałatki z fetą. Poza tym był taki zabawny i zawsze uśmiechnięty. Podobał mi się.
            Gdy zbliżała się godzina dwunasta, czyli czas przerwy obiadowej w firmie Itachiego, mnie coraz bardziej zżerała niecierpliwość. Chciałem znów zobaczyć jego uśmiech, znów usłyszeć jego głos. Ostatnimi czasy Itachi był moją jedyną atrakcją.
            I zjawił się, kilka minut po dwunastej. Widząc go stającego w kolejce z jakimś mężczyzną, którego zasłonił mi inny klient, nie mogłem się nie uśmiechać. I on się do mnie uśmiechnął, a potem mi pomachał, więc odwzajemniłem ten gest, po czym zająłem się bieżącymi klientami. Kolejka powoli zmniejszała się, aż w końcu przyszła kolej Itachiego. Wtedy to spojrzałem na niego, uśmiechnąłem się i pytając, co sobie życzy, zerknąłem na jego towarzysza. I zamarłem. Obok Itachiego stał wpatrujący się w niego Sasuke.
            - Sa… Sasuke – wyjąkałem, a Uchiha skinął głową.
            - Witaj, Naruto – rzekł. Itachi uśmiechnął się jeszcze szerzej.
            - Och, to wy się znacie?! – wykrzyknął zachwycony. – Wspaniale! Naru, Sasuke to mój młodszy brat! Chyba nie wiedziałeś, co?!
            - Nie, nie miałem pojęcia – odparłem zszokowany, a Itachi zaśmiał się, zupełnie nieświadomy tego, jaka atmosfera zapanowała między mną a jego bratem.
            - Poprosimy więc dwie kawy i dwie kanapki z kurczakiem, i do tego dwie sałatki, te co zawsze – wyrecytował Itachi. – I może po tym dobrym czekoladowym ciastku, siądziemy sobie przy stoliku – powiedział, płacąc za zamówienie, po czym zerknął na brata, wciąż uśmiechnięty. – Chodź, Sasu… - rzekł. Młodszy Uchiha skinął głową, a gdy Itachi się odwrócił, nachylił się ku mnie.
            - O której kończysz? – zapytał.
            - O czternastej – odparłem odruchowo. Sasuke skinął głową i w końcu się do mnie uśmiechnął. Świat wokół mnie zawalił się z hukiem, a mi zabrakło powietrza. To był najpiękniejszy uśmiech na świecie.
            - Będę po ciebie – szepnął Uchiha, skinął mi głową i odszedł w stronę swojego brata.


bo nie lubię smutnych zakończeń xD

27 komentarzy:

  1. Ach, ale ty masz perełki na tym swoim dysku. Już się spodziewałam, że to nie będzie Happy End, ale na szczęście jednak ponownie się spotkali i będą razem. Bo Sasuke z Naruto są sobie przeznaczeni! I już.
    Czekam na więcej :*

    OdpowiedzUsuń
  2. To było urocze. Po prostu urocze. + Uwielbiam, jak są dodawane całe opowiadania, nawet, jeśli są krótkie. Nie znoszę czekać na następną część i codziennie się irytować, że jeszcze nie ma.
    Jedna rzecz mnie tylko gnębi - jakim cudem Naru nie skojarzył Itasia z Sasu? o.o Przecież oni są do siebie strasznie podobni. o.o

    OdpowiedzUsuń
  3. Ojejejejejejejejejejej!!!!!!!! To słodkie! Zgadzam się z poprzedniczką - perełeczki, diamenty, rubiny, szafiry i inne klejnociki masz na tym swoim dysku. Coś wspaniałego! Tak Sasuke i Naruto to para idealna, przeznaczenie nawet spiknęło ich po 3 latach... Ah, ah! Kurczę, to było wspaniałe! Uwielbiam Cię! Zostaniesz moim guru?! *_*
    Czekam na więcej ;* Rozpieszczaj dalej ;*

    OdpowiedzUsuń
  4. kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham to <3 wszystkie opowiadania u Ciebie są genialne, ale to zaliczam do moich ulubionych :)) zgadzam się z poprzedniczkami, same perełki na tym dysku :>

    OdpowiedzUsuń
  5. Słodkie to zakończenie i mało mi tego opowiadania :D
    Sprzątaj dalej ^^

    OdpowiedzUsuń
  6. Kocham szczęśliwe zakończenia *-*!!! Pisz dalej! Czekam na więcej ^-~

    OdpowiedzUsuń
  7. fajne to to :3 na poczatku 2 rozdzialu rzygnelam tecza, ale potem juz wszystko bylo cacy :D uwielbiam spotkania po latach! a co do Twojego koncowego komentarza - ciagle zyje nadzieja, ze uraczysz nas czymś w typie 'jak dzien I noc' I znowu bede ryczec cala noc. co ja na to poradze, uwielbiam tak przezywac : D

    OdpowiedzUsuń
  8. łaaa... zostałam oczarowana tym opkiem! uwielbiam takie rzeczy!! cukierkowe trochę, ale superaśne!! strasznie fajnie, że dodajesz tego tak dużo, bo na prawdę uwielbiam to jak piszesz.
    życzę weny i pozdrawiam ;D
    Shin~

    OdpowiedzUsuń
  9. Superowe. Takie ciekawe i wciągające. Przeczytałam na jednym wdechu. *p* Podjara na maxa, jeste świetna. Lovczi twojego bloga xD

    OdpowiedzUsuń
  10. Happy End! Yes *w*
    Ale to, że Sasuke nic mu nie powiedział wtedy, po zakończeniu roku było straszne. No jak on mógł. Rozkochał w sobie Naru, ale mu nie powiedział, że go kocha, przecież blondyn to Młotek, do niego trzeba drukowanymi literami inaczej nie zrozumie. Ale i tak się cieszę, że zakończyłaś to tym pozytywnym akcentem, tylko dziwne, że wcześniej nasz Sasuke nie wpadł z bratem na kanapki, a może wpadał, tylko nie na zmianie Naruto. Ci to naprawdę czasem docierają do siebie bardzo powoli, nawet jeśli mają się na wyciągniecie ręki.
    Kochana, jęli Ty masz takie cuda na kompie i wrzucasz je w ramach czyszczenia dysku, to jak masz jakieś kolejne opowiadanie zaplanowane to ono musi zwalać z nóg, skoro te są tak zaskakująco niesamowite.

    PS. znalazłam kilka przejęzyczeń i powtórzeń słowa "nie" przed i po wyrazie, ale nie przeszkadzały aż tak w czytaniu, po za tym byłam tak pochłonięta pożeraniem 1,2 i epilogu, że teraz nawet nie potrafiłabym wskazać, gdzie widziałam te błędy.

    OdpowiedzUsuń
  11. To było cudowne! Ty jesteś cudowna.
    Dziękuję, dziękuję.
    Opowiadanie niesamowicie wciągające, duży magnetyzm pomiędzy chłopcami się czuło.
    Zawsze jak czytam twoje opowiadania to chce się jakość wypowiedzieć szerzej, ale nigdy mi się to nie udaje ;)
    ehoon

    OdpowiedzUsuń
  12. Boże jestem niepocieszona ponieważ sądziłam że będzie to duuuuuuuuuuuzo dłuższe opo ale i tak jest zajebsite ^^. znalazłaś niezłą perelke^^

    OdpowiedzUsuń
  13. Zakończenie mega fajne. Takie pozostawiające pole do wyobrażenia sobie co będzie dalej:). A dalej wiadomo happy end:). Świetne opo. Dziękuję że tak nas, swoich wiernych czytelników, dopieszczasz coraz to nowszym tekstami. Dobrze że przyszlo Ci na myśl żeby wyczyścić dysk:) DZIEKUJEMY:*. pozdrawiam cieplo

    OdpowiedzUsuń
  14. Chciałabym poinformować, że nominowałam cię do Liebster Award.
    Po szczegóły odsyłam do bloga :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Takie niby króciutkie jak na Ciebie, ale fajne ;]
    Uśmiechnęłam sie na koncóweczkę;d
    Pozdrawiam
    yaoinaruto-by-inata-chan-nu.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  16. łaaaa jakie fajne:D ahhh warto było sobie poczytać Twoje opowiadanka na poprawe humoru:) super czekam na więcej:3

    OdpowiedzUsuń
  17. Witam,
    opowiadanko fantastyczne, do wszystkiego posunie się Sasuke, aby dostać to co chce... przynajmniej pozwolił mu odejść.... no w sumie to nie miał już czym go szantażować...
    Dużo weny życzę Tobie...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń
  18. aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! ! ! !
    aaa ja chcę więcej! To było za krótkie :<
    Piękne, wredne i wspaniałe i urocze i kurde no, ale krótkie : |
    weny życzę ; *

    OdpowiedzUsuń
  19. I za to Cię wielbię ! Mimo, że krótkie to wspaniałe i tak bardzo się cieszę, że lubisz szczęśliwe zakończenia bo inaczej bym się pocięła żelazkiem, gdyby TO opowiadanie skończyło się jakoś inaczej ! ;___;.
    Cudo <3

    P.s. Ciebie zapewne także to irytuje, nie bawisz się w to i zapewne niejedno takie coś dostałaś, ale i tak informuje, że cię nominowałam >> http://nieidealni-my.blogspot.com/2013/08/liebster-award.html

    OdpowiedzUsuń
  20. Liczyłam na angst.
    Tak troszeczkę.
    Ale to zakończenie jest chyba lepsze, pełniejsze. I nie miałam wrażenia przesłodzenia, tak jak czasami odczuwam przy innych twoich tekstach
    (choć nie twierdzę, że mi się nie podobają :D ). Postacie są takie naturalne, a fabuła okropnie wciąga. Ogólnie fik był wspaniały. Dzięki i życzę weny.

    Seath

    OdpowiedzUsuń
  21. Jeeej.... ale to było urocze ^^ Urocze - tak, to słowo pasuje tu idealnie i chyba nawet nie potrafię dodać do niego jeszcze innego komentarza.

    Pozdrawiam ;**

    OdpowiedzUsuń
  22. Błagam, napisz kontynuację *o*

    OdpowiedzUsuń
  23. Też nie lubię smutnych zakończeń *.*
    Boski happy end :3

    OdpowiedzUsuń
  24. "nie lubię smutnych zakończeń" powiedziała autorka 'Jak dzień i noc' -.-

    OdpowiedzUsuń