Osiemnaście

 Tak, zdaję sobie sprawę, że po przeczytaniu tego rozdziału wasza reakcja będzie wyglądała coś jakby: eee... co? 

Ale spokojnie, wszystko pod kontrolą :-). Zapraszam na rozdział:

*

Naruto gapił się na stojącego tam gdzie zawsze Czarnuszka i nie bardzo rozumiał, co się dzieje. Czy Uchiha nie miał być przypadkiem na niego obrażony? W końcu, kiedy się ostatnio widzieli, Czarnuszek trzasnął drzwiami i sobie poszedł bez choćby jednego słowa. Wyraźnie wściekł się, poznając prawdę o Naruto. Wyglądał wtedy na obrażonego i zdegustowanego. Naruto był pewny, że Sasuke nie będzie chciał go już znać – że teraz się go brzydził i pluł sobie w brodę, że w ogóle się poznali.

A jednak tu stał. Stał i gapił się na Naruto, który zamarł w bezruchu, nie mając pojęcia, co ma zrobić. Cholernie się bał podjechać do Czarnuszka, ponieważ nie wiedział, co Uchiha mu powie. Po co przyjechał? Nawrzucać mu?

Poza tym Naruto też był na niego wściekły, bo w końcu Sasuke posłużył się nim, aby zdobyć Naruko. I wcale nie chciał jej poderwać, bo się zakochał, jak sam twierdził, a dlatego, że się założył z kumplami! Sasuke też go oszukiwał przez cały czas!

Podjechał do Uchihy, nie bardzo wiedząc, co się za chwilę wydarzy i jaki ton przybierze ich rozmowa. Nie mógł jednak stchórzyć, skoro Sasuke zrobił pierwszy krok. Uchiha z jakiegoś powodu tu przyjechał i najwyraźniej na niego czekał.

- Cześć – burknął, kiedy znalazł się tuż przed Czarnuszkiem. Sasuke, jak zawsze, kiedy był niepewny, przygryzł dolną wargę.

- Hej. Pogadamy? – zapytał, na co Naruto skinął głową. Atmosfera między nimi nie była fajna, chyba pierwszy raz od samych początków ich znajomości.

Sasuke otworzył przed nim drzwi swojego samochodu, a Naruto jak zawsze podjechał do niego wózkiem i wdrapał się na siedzenie. Uchiha raz-dwa złożył wózek, schował w bagażniku i zasiadł za kierownicą.

Jechali w milczeniu. Naruto nie miał pojęcia, co się uroiło pod tą wolno myślącą kopułką Sasuke. Chłopak niczego nie ułatwiał, bo się zwyczajnie nie odzywał, a Naruto nie pytał. Przynajmniej nie pierwszy, miał zamiar pozwolić Sasuke nadać ton ich nadchodzącej rozmowie. Jeśli Uchiha powie, że nie chce go już więcej znać, Naruto się na to zgodzi. Nie będzie usiłował go zatrzymać, nie będzie ani prosił, ani się poniżał. Będzie przez to cierpiał, ale akurat do cierpienia był przyzwyczajony.

Przez chwilę Naruto myślał, że Czarnuszek wiezie ich do Ichiraku, Uchiha jednak minął lokal i zatrzymał się przy krawężniku ulicy, która biegła obok parku, w którym już kiedyś rozmawiali, na samym początku ich znajomości. To w tym parku jakby… doszli do jakiegoś porozumienia, po raz pierwszy się dogadali. Dzień nie był aż tak chłodny, jak mógłby być o tej porze roku, ale i tak wydawało się, że w parku jest mało ludzi. Sasuke wyskoczył z auta, rozłożył wózek i kiedy Naruto na niego wsiadł, zamknął samochód i alejką ruszył miedzy drzewa.

Naruto podążył za nim.

- Po co tu przyjechaliśmy? – Nie wytrzymał w końcu Naruto, chcąc już mieć rozmowę za sobą. Sasuke obrócił się ku niemu, rozejrzał, a potem przystanął. Naruto też się zatrzymał.

- W twoim domu byłaby Naruko albo twoi rodzice. W moim domu Itachi, albo, co gorsza, moi rodzice. Pod szkołą byliby inni uczniowi. Żadne inne miejsce nie przyszło mi do głowy.

- Planujesz mnie zamordować? – zaśmiał się Naruto. Sasuke też się lekko uśmiechnął.

- Może i byłoby to jakieś wyjście, miałbym w końcu święty spokój – rzekł, na co Naruto poczuł, że może jednak nie będzie tak źle, jak przypuszczał. Sasuke żartował, to był dobry początek.

- Spokojnie, wtedy to ja bym cię nawiedzał – odpowiedział. Te słowa przypomniały im obu nieszczęśliwą wizytę Sasuke w domu Naruto. Czarnuszek skrzywił się, a Uzumaki spoważniał.

- Napisałeś mi, że przepraszasz – rzekł w końcu Sasuke, a Naruto skupił na nim wzrok. Na jego czarnych oczach, na jego wąskich wargach, na tej przystojnej twarzy. – Za co konkretnie?

- Nie wiem – odparł Naruto szczerze. – Chyba za to wszystko. Za to, że ci nie powiedziałem, że dowiedziałeś się w taki sposób.

- A dlaczego mi nie powiedziałeś?

- A dlaczego ty nie powiedziałeś mnie, że się założyłeś o Naruko?

- Nie odwracaj kota ogonem!

- Ja odwracam? Uchiha, do cholery, zakumplowałeś się ze mną, opowiadając jakieś bzdury, że się kochasz w Naruko, a tymczasem chodziło ci o wygranie zakładu! O moją siostrę, do cholery! A teraz masz do mnie pretensję, że ci czegoś nie powiedziałem, a sam z premedytacją mnie okłamywałeś! – zdenerwował się Naruto. – To ja powinienem być wkurwiony!

- Przecież ci powiedziałem, że rezygnuję!

- Przedwczoraj!

- Chyba można się było tego spodziewać po twoich urodzinach!

- A co ja, wróżka jestem?!

Zmierzyli się groźnymi spojrzeniami, bo najwyraźniej żaden nie miał zamiaru odpuścić. Naruto poczuł się trochę lepiej, kiedy okazało się, że Czarnuszek najwyraźniej nie ma zamiaru go wyzywać od pedałów czy zboczeńców, czego się najbardziej obawiał. Nie był pewien, jak coś takiego by zniósł.

- Odpuściłem sobie Naruko – powiedział wyraźnie Sasuke. – Nic już nie mam do twojej siostry. W dodatku rozmawiałem z nią dziś, w niedzielę też jej to powiedziałem. To koniec tej sprawy.

- Rozmawiałeś z Naruko? – powtórzył po nim Naruto. – O zakładzie?

- Tak – potwierdził Czarnuszek. – Wyjaśniliśmy sobie niektóre rzeczy, więc teraz wolałbym porozmawiać o niedzieli.

Naruto uniósł jedną brew, patrząc na Sasuke. Od kiedy to Czarnuszek był taki pewny siebie? Uzumaki nie twierdził, że mu się to nie podobało, taki stanowczy Sasuke był jeszcze bardziej seksowny niż zazwyczaj, ale i tak… Od kiedy jego Czarnuszek miał tyle odwagi?

- O niedzieli… A więc w niedzielę dowiedziałeś się, że jestem gejem – powiedział Naruto. Mógł mówić swobodnie, w parku, w alejce, w której się znajdowali, nie było żywego ducha. Gdzieś z oddali słychać było szczekanie psa, chłodny wiatr zawiewał, drzewa już prawie wcale nie miały liści, ale ponura atmosfera nie przeszkadzała Naruto ani trochę. Był w trakcie takiej rozmowy, że świat mógłby zacząć się walić, a on i tak by tego nie zauważył. – I co? Obraziło cię to? Uraziło?

- Wkurzyło – odpowiedział Sasuke. – Dlaczego mi nie powiedziałeś?!

- A dlaczego miałem ci mówić?! – odpowiedział pytaniem. – Nie znamy się wcale tak długo, żebym musiał się ze wszystkiego tobie spowiadać!

Czarnuszek sapnął, jakby dostał pięścią w żołądek.

- Czyli co, ja nic nie znaczę?!

- Tego nie powiedziałem!

- Wtedy, w twoim domu – zaczął Uchiha niepewnym tonem, nieco zmieniając atmosferę. Naruto zmarszczył brwi, widząc, że Czarnuszek znów przygryza dolną wargę. – Krzycząc na rodziców powiedziałeś, że ktoś taki jak ja nigdy na ciebie nie spojrzy. Dlaczego? Dlaczego tak powiedziałeś?

- To chyba oczywiste! – prychnął Naruto, jednocześnie czerwieniejąc. Nie miał pojęcia, ile właściwie usłyszał wtedy Sasuke, a teraz się okazywało, że wszystko. Te nieprzemyślane słowa obnażały go dalece bardziej niż to, co chciał kiedykolwiek, komukolwiek pokazać.

- Tak? Bo co?! Bo jestem niekumatym dupkiem?! – wydarł się Uchiha. On też się zaczerwienił, ale nie odpuszczał.

Naruto gapił się na niego przez chwilę.

- Sasuke, co ty pieprzysz? Czy to nie oczywiste? Możesz zrobić o tak! – Naruto podniósł rękę i strzelił dwoma palcami. – I mieć każdą czy każdego, jak wolisz. A ja jestem jak kula u nogi, jak zbędny balast! Nawet przez sekundę się nie łudziłem, że ktoś taki jak ty…

- Przestań! – zawołał Sasuke, a Naruto urwał wpół słowa. – Naprawdę myślisz, że taki jestem, że tak o tobie myślę?!

- Tu nie chodzi o to, co ty myślisz, ale co ja sam uważam! – wykrzyknął w końcu Naruto. Miał już dość nieporozumień. – Oszukiwanie się, że nadaję się do czegokolwiek innego niż siedzenie na dupie jest czystym idiotyzmem!

Zamilkł, czując jak wstyd jeszcze mocniej barwi jego twarz na czerwono. Sasuke patrzył na niego tak, jakby go zobaczył pierwszy raz w życiu. Naruto od wypadku z nikim nie rozmawiał na takie tematy. Zaraz po wyjściu ze szpitala, kiedy przyzwyczajał się do wózka, wykrzyczał rodzicom i siostrze wszystko, o co miał żal do świata. Potem stwierdził, że to nie ma sensu, że czasu nie cofnie, że jakoś trzeba żyć dalej. Nie oznaczało to jednak, że pogodził się ze swoim losem, że ten żal i złość minęły, że przestało go to dręczyć. Po prostu on przestał o tym mówić głośno, nie chciał zwracać na siebie uwagi.

- Uważasz, że co…? – powiedział cicho Czarnuszek. – Że…

- Sasuke – rzekł Naruto dobitnie, nie chcąc kontynuować już tej rozmowy. I tak za wiele powiedział, za dużo odsłonił. – Nie ma sensu o tym dyskutować. Cieszę się, że… że nie przeszkadza ci moja orientacja, to wiele dla mnie znaczy. Przepraszam, że nie zaufałem ci na tyle, aby ci o tym powiedzieć, teraz tego żałuję, przeze mnie doszło do tego całego… ambarasu.

Sasuke potrząsnął głową, podszedł do niego i ukucnął tuż przed wózkiem. Ostrożnie położył mu dłonie na kolanach, uniósł głowę i spojrzał mu w oczy. Naruto wytrzymał to spojrzenie, chociaż serce waliło mu jak szalone, a w ustach zaschło.

- Naruto… - powiedział cicho Sasuke. – Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Utrata naszej przyjaźni byłaby dla mnie… jak jakiś koszmar. Zachowałem się jak ostatni dupek i to tobie należą się przeprosiny. Jadąc tu, wiedząc, że wiesz o tym durnym zakładzie, byłem gotów błagać cię o wybaczenie. Wkurzyłem się tylko dlatego, że mi nie powiedziałeś, poczułem się oszukany. Prawdopodobnie tak samo jak ty, kiedy Naruko powiedziała ci, dlaczego tak za nią biegałem.

- Wow… - sapnął Naruto, nie mogąc znieść więcej takich słów. Uśmiechnął się. – Kto by pomyślał, że twój tępy móżdżek potrafi wyprodukować tyle słów naraz? Ała! – zawołał zaraz, bo Sasuke walnął go przez głowę.

Naruto zaśmiał się. Gdzieś głęboko w jego sercu otworzyła się krwawiąca rana, ale zignorował ten ból. Wiedział, że od początku ma rację, że Sasuke nigdy, przenigdy nie spojrzałby na kogoś takiego jak on, że nie było szans, by Uchiha odwzajemnił jego żałosne uczucie. Naruto nie miał zamiaru się narzucać – Sasuke chciał jego przyjaźni, więc kim on był, aby odmawiać? Od początku się spodziewał, że to nie jest rozmowa, w której padną jakiekolwiek wyznania. To była rozmowa, żeby się pogodzić i wrócić do poprzedniego stanu ich znajomości.

- Kretyn – skwitował jego zachowanie Czarnuszek, więc Naruto zaśmiał się jeszcze głośniej.

- To co, skoro wyjaśniliśmy sobie już wszystko i tak się składa, że jesteśmy niedaleko Ichiraku… To rozumiem, że ty stawiasz ramen?

Uchiha wstał, wywrócił oczami, ale na jego twarzy w końcu zagościł pogodny uśmiech. Niedbałym gestem odgarnął włosy z twarzy. Naruto uwielbiał ten widok, mógłby gapić się na te kocie ruchy już zawsze. Cieszył się, że się pogodzili, naprawdę się cieszył. Żal i ból ukrył głęboko, pozwalając, aby z wierzchu było widać tylko jego zadowolenie. Miał przyjaciela, najlepszego przyjaciela, prawdopodobnie na dobre i na złe. Przecież nie mógł zmienić jego orientacji, to była rzecz nie do przeskoczenia. Sasuke wolał dziewczyny i to było w porządku. Jeżeli kiedyś Sasuke znajdzie taką, która będzie na niego zasługiwała, Naruto będzie mu kibicował całym sercem i nie pozwoli sobie na nieszczerość w tym względzie. Sasuke zasługiwał na wspaniałą dziewczynę, na taką, która zauważy w nim to wszystko, co tkwiło tam w środku, a nie tylko to, co widać było z wierzchu.

Udali się do Ichiraku, rozmawiając już bez krzyków i złości. Opowiedzieli sobie nawzajem jak się czuli po nieporozumieniu z niedzieli, chociaż Naruto i tak zataił informację o swoim beznadziejnym uczuciu. Sasuke nie mógł się o tym dowiedzieć, bo wyglądało na to, że nie podejrzewał, iż Naruto coś do niego poczuł. To… wiele ułatwiało. Gdyby wiedział, prawdopodobnie byłoby trudniej dla nich obu. Sasuke być może miałby wyrzuty sumienia, może już nie umiałby być przy nim sobą, może przestałby być taki swobodny, może nawet to uczycie stanęłoby między nimi. A gdyby Sasuke zrobił cokolwiek wbrew sobie, cokolwiek z litości, Naruto nigdy by mu tego nie wybaczył.

Nie był żałosny i nie potrzebował niczyjej litości.

Naruto wiedział, że sobie z uczuciem do Czarnuszka poradzi. Że ten ból, teraz dość mocny i żywy, za jakiś czas nieco przygaśnie. Z nogami też tak było… Ból duszy, silny jak skurwysyn, zamienił się w głęboki żal i smutek, który doskwierał tylko czasami. Należało tylko o nim nie myśleć, spychać go gdzieś w podświadomość i było po problemie… Mógł funkcjonować dalej… i nie myśleć.

W Ichiraku jeszcze przez chwilę było niezręcznie. Naruto gryzł się w język, kiedy chciał powiedzieć na głos „Czarnuszku”, a Sasuke, słysząc przejęzyczenia, rzucał mu kpiące spojrzenia. Przy pierwszej porcji ramen byli wobec siebie dość ostrożni, przy drugiej już nieco bardziej wyluzowali. Naruto domyślał się, że jeszcze przez chwilę tak będzie – Sasuke musiał się oswoić z ostatnimi rewelacjami, z tym, że nawet jeśli Naruto żartuje jak wcześniej, to wcale nie oznacza, że go od razu podrywa. Musieli się ponownie nauczyć nie zwracania uwagi na takie rzeczy, a przede wszystkim to Naruto musiał się nauczyć,  jak zachowywać się swobodnie mimo wiedzy Sasuke na jego temat. Miał nadzieję, że nigdy nie dojdzie do sytuacji, w której Sasuke będzie analizował każdy jego żart, spojrzenie czy gest, zastanawiając się, co on dla Naruto oznaczał. Uzumaki wiedział natomiast jedną rzecz – nie pozwoli już sobie na utratę kontroli. Będzie jego najlepszym przyjacielem, na dobre i na złe.

Przyjacielem i nikim więcej, nawet jeżeli będzie to cholernie bolało.

Po tym, jak Naruto zjadł trzecią dokładkę ramen (Czarnuszek poprzestał na dwóch), wyszli z Ichiraku i udali do samochodu.

- Mamy za sobą pierwszą kłótnię – zauważył Naruto, kiedy jechali w stronę jego domu. Czarnuszek wpatrywał się w jezdnię przed nimi, ale na chwilę odwrócił wzrok i na niego spojrzał.

- Nie wiem, chcesz obchodzić w przyszłości rocznicę? – zapytał z rozbawieniem. Uzumaki zaśmiał się.

- Boże, tworzę sobie potwora, na własnej piersi go wychowuję! – zawołał w kierunku nieba. Sasuke wzruszył ramionami.

- Jeśli mam twoją rodzinę i ciebie dalej znosić, to musze sobie jakoś radzić – odparł, wciąż się uśmiechając. Naruto pokiwał głową.

- Doskonale. Jeden niewolnik to zawsze lepiej niż żaden niewolnik!

- Ach, rozumiem, że w końcu poznałem swoją prawdziwą rolę? – zapytał Sasuke.

- Kiedyś musiała cię dopaść brutalna prawda – odparł rozbawiony Naruto. Obaj zaśmiali się i w samochodzie w końcu zapanowała normalna atmosfera.

Dojechali pod dom Naruto i Sasuke jak zwykle wyciągnął mu jego wózek. Potem odprowadził go pod drzwi domu i tam obaj się zatrzymali.

- Nie będę na razie wchodził – rzekł Uchiha, przygryzając dolną wargę. – Zobaczymy się jutro, prawda?

- Jasne.

Sasuke skinął mu głową, odwrócił się i odszedł w stronę samochodu. Naruto patrzył za nim, dopóki ten nie odjechał, a potem nacisnął klamkę i wjechał do domu.

- Naruto, to wy? – zawołała mama z kuchni, a on się uśmiechnął do siebie. Jego rodzina zawsze pozostawała taka sama, nic się nie zmieniali.

- Nie, to tylko ja!

- Jak to tylko ty?! – dobiegł go głos z góry.

Spojrzał na szczyt schodów, gdzie stała Naruko. Wyglądała jak zawsze, kiedy wybierała się do schroniska – miała dżinsy i czarną bluzę, zdjęte kolczyki i była bez makijażu. Zbiegła po schodach na dół.

Naruto ściągnął buty ze stóp i cisnął je w kąt, a potem pojechał do kuchni, a Naruko poszła za nim.

W pomieszczeniu byli rodzice – tata siedział przy stole, czytał coś w telefonie, zaś mama szorowała przypalony garnek.

- Na obiad są kanapki – burknęła na widok zaciekawionego spojrzenia syna. Zaśmiał się.

- Spoko, dostałem przeprosinowy ramen – powiedział.

- Pogodziliście się? – zapytał zaciekawiony ojciec. – Kochanie, tu piszą, że sodą najlepiej – rzucił do matki, wyczytawszy coś z telefonu.

- A skąd ja ci teraz wytrzasnę sodę?! – zdenerwowała się Kushina. – No jak, Naruto, jak wyszło? Pogodziliście się? – powtórzyła po ojcu.

- Pogodziliśmy się – przyznał, na co jego mama uśmiechnęła się szeroko. Oczy jej zamigotały, na co Naruto wywrócił swoimi.

- No i? – naciskała Naruko. Spojrzał na nią, nieco zdezorientowany, bo przecież to ona najbardziej nienawidziła Sasuke. Nie rozumiał, dlaczego teraz tak się dopytywała o wynik ich rozmowy.

- No i nic – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Dalej jesteśmy przyjaciółmi.

Siostra o mało nie wybuchła z oburzenia.

- Ile razy go trzeba nazwać idiotą, żeby się głupek zorientował?! – zawołała wściekle, na co Naruto zachichotał.

- Jeśli chodzi o Czarnuszka, to chyba z milion – powiedział. – Naruko, on się nie domyśla najprostszych rzeczy, a co dopiero tych bardziej skomplikowanych!

Siostra prychnęła, rozdrażniona, na co Naruto zaśmiał się jeszcze głośniej, a potem nagle spoważniał. Spojrzał po nich wszystkich, na chwilę skupiając się na oczach matki. Potem podjechał do stołu i oparł o niego dłonie.

- Posłuchajcie – zaczął, a wszyscy skupili na nim wzrok. – Wiem, że się o mnie martwicie i wiem, że zawsze będziecie mnie wspierać. Doceniam to, ale… Między mną i Sasuke naprawdę nic nie ma. Nie chcę po raz drugi stracić najlepszego przyjaciela, okej?

Wszyscy pokiwali głowami. Jego mama wyglądała tak, jakby chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie zrezygnowała. Naruto uśmiechnął się do nich jeszcze raz, aby zapewnić, że z nim wszystko w porządku. Chwilę jeszcze z nimi wszystkimi porozmawiał, śmiejąc się z opowieści o przypalonym garnku, później jednak wykręcił się pracą domową i wyjechał z kuchni.

Naruko udała się do schroniska, a on wjechał windą na górę i zamknął się w swoim pokoju. Tam podjechał do łóżka, po czym przemieścił się na nie i opadł na poduszki. Tego dnia odzyskał najlepszego przyjaciela, powinien się cieszyć, powinna rozpierać go radość.

A jednak miał ochotę płakać.

*

A nie mówiłam? Jeśli czujecie niedosyt to bardzo dobrze :-). Wyhamowaliśmy trochę sytuację między nimi.