Rozdział 10

 Zbliża się Wielkanoc, a ja publikuję opowiadanie o Bożym Narodzeniu :-) ale co tam, trzeba skończyć to, co się zaczęło :-)

Zapraszam na Świątecznego Sasuke!

*

            Po skończonej pracy większość postanowiła, że watro wybrać się do baru i wypić za dobrze wykonaną robotę. Sasuke nie był przekonany co do tego pomysłu, a kiedy zorientował się, że prowodyrem całego pomysłu jest Naruto, to chęć pójścia na piwo spadła u niego poniżej zera.

            Uzumaki co prawda próbował go przekonać, ale Sasuke był twardy. Utrzymywał, że zmarzł, źle się czuje i nie ma ochoty na alkohol. Jego wersji sprzyjał fakt, że gdy byli w szkole, to miał bardzo słabą odporność i nieustannie chorował. Naruto pamiętał tamte czasy, więc gdy Sasuke stwierdził, że nie chce się rozchorować, Uzumaki musiał przytaknąć. Co prawda słaba odporność już dawno mu minęła, ale Naruto nie musiał o tym wiedzieć.

Dlatego, gdy tylko skończyli, Sasuke udał się do swojego domu. A przynajmniej próbował się udać, i to na piechotę, ale został zatrzymany i niemal siłą podwieziony na miejsce przez Naruto. Podziękował mu za to i czym prędzej poszedł do domu.

Nie podobało mu się to wszystko, zachowanie Naruto i gadanie całego miasteczka. On i Uzumaki rozstali się lata temu i nie powinni się schodzić. Sasuke miał wyjechać zaraz po Nowym Roku, pchanie się wiec w ponowny związek z Naruto było bezsensowne. Przyniosłoby to im obu tylko więcej bólu, więcej złości i więcej rozczarowania. Sasuke nie chciał mieszkać w Konosze. Nie był typem faceta, któremu pasowałoby życie w małej mieścinie, po to się stąd wyprowadził, aby już nigdy więcej nie wracać. Miał swoje życie w mieście, co prawda w tym momencie akurat nieco mu się ono rozsypało, ale miał zamiar do niego wrócić. To życie nie uwzględniało mieszkania w dziurze na końcu świata. Sasuke chciał czegoś więcej. Potrzebował czegoś więcej.

Poza tym on i Naruto byli inni. Różniło ich dosłownie wszystko, od charakteru, poprzez wygląd, aż po życiowe cele. W teorii nie powinni móc się dogadać, ale było wręcz przeciwnie. W dzieciństwie byli najlepszymi przyjaciółmi, a gdy zostali parą, działali jak dobrze naoliwiona maszyna. Co prawda żarli się ze sobą niczym pies z kotem, ale zawsze potrafili się pogodzić. Naruto stanowił ten najlepszy fragment życia Sasuke. Był tym cholernym światełkiem w ciemności, iskierką w mroku. Po rozstaniu Sasuke długo cierpiał, nie mógł dojść do siebie. Szukał ukojenia w ramionach innych mężczyzn, ale zawsze to nie było to. Żaden z jego kochanków nie był Naruto, w tym tkwił cały problem. Sasuke nigdy nikogo nie pokochał mocniej, niż Uzumakiego. Właściwie, w ogóle nigdy nikogo nie pokochał, prócz Naruto. Nie chciał teraz rozniecać czegoś, co miałoby za chwilę zgasnąć. Nie chciał wchodzić drugi raz do tej samej rzeki. Nie wyobrażał sobie, że po raz kolejny miałby cierpieć tak, jak wtedy po rozstaniu. Najzwyczajniej w świecie drugi raz by tego nie wytrzymał.

Gdy kładł się do łóżka po gorącym prysznicu, dalej go to wszystko przerażało. Nie przyjechał do Konohy romansować, zresztą, nie miał zamiaru tu zostawać. To właśnie ten fakt skłócił ich ze sobą na tak wiele lat. Kochali się bardzo mocno, ale żaden nie chciał ustąpić. Sasuke pragnął wyjechać jak najdalej stąd, na zawsze, wynieść się z Konohy na stałe, natomiast Naruto z całego serca pragnął zostać. Uchiha nie potrafił zrozumieć, dlaczego Uzumaki chce żyć w tak małym miasteczku, a Naruto nigdy nie pojmował jego pragnienia bycia wolnym i anonimowym. Nie umieli się w tej sprawie dogadać, Sasuke odszedł, Naruto został. To zniszczyło ich związek.

A teraz Uzumaki zachowywał się tak, jakby chciał do tego wszystkiego wrócić. Sasuke wiedział, że to nie jest możliwe. Za dużo czasu minęło, zbyt wiele się wydarzyło. Byli teraz innymi ludźmi, wyrośli, ich dziecięce marzenia przepadły. Powiedzieli sobie zbyt wiele gorzkich słów, zbyt mocno się nawzajem zranili. Blizny, jakie po tym powstały, były zbyt głębokie, aby je tak po prostu zignorować. Mimo upływu lat serce Sasuke dalej krwawiło.

Męczony takimi myślami, zapadł w niespokojny sen.

Następnego dnia wstał z postanowieniem, że po prostu nie będzie się z Naruto widywał. To był dobry pomysł. Skoro przeżył tyle lat bez Uzumakiego, to poradzi sobie i kolejne lata. Wiedział, że oni dwaj się nie dogadają, że to znów będzie wielki niewypał i rozczarowanie. Wolał temu zapobiec już zawczasu.

Przy śniadaniu była nerwowa atmosfera – mamie udzielał się już przedświąteczny stres, siedziała nad niebotycznie długa listą zakupów i spisywała, co jeszcze jest jej potrzebne.  I warczała na niego i tatę, kiedy tylko ją o coś pytali.

- Ja się chyba ewakuuję – mruknął ojciec do Sasuke, uśmiechając się lekko i kończąc kawę. Mikoto spojrzała na niego ze złością.

- A kto mi pomoże w zakupach?! Prawie nic nie mamy, miałeś mieć wolne! – niemal wykrzyknęła. Fugaku wstał od stołu.

- Sasuke zrobi z tobą zakupy, kochanie. Wiesz, jak to jest zimą, zawsze jest dużo pracy – odpowiedział ugodowo. Sasuke rzucił ojcu nienawistne spojrzenie, bo ewidentnie tata wystawił go na odstrzał. Sam wychodził do pracy, a jego zostawiał ze sfrustrowaną i przejętą obowiązkami mamą.

- Jasne, jasne. Ale choinkę to już wy dwaj pojedziecie i kupicie dziś wieczorem! Bo w końcu nie będzie czasu, żeby ją ubrać! Wigilia pojutrze!

- Pojedziemy – obiecał ojciec, całując mamę w głowę. – Wybierzemy najpiękniejszą, taką na pół salonu. A teraz muszę już jechać, bo się spóźnię. Do później.

Ojciec wyszedł z kuchni, a Sasuke spojrzał na mamę.

- A dużo tych zakupów? – zapytał, gryząc swoją kanapkę. Mama rzuciła mu spojrzenie, jakby był debilem.

- A jak myślisz? Muszę zrobić indyka z żurawiną, gęś z jabłkami, szynkę w glazurze, puree z batatów, muszę upiec warzywa i pierniczki, i jeszcze ze trzy cista, no i jeszcze rzeczy na Jarmark…

Sasuke zapchał się kanapką, kiwając głową. Niechcący uruchomił mamę, a wcale tego nie chciał. Miał zamiar pomóc jej w tych wszystkich przygotowaniach, co prawda nie znał się na gotowaniu, ale mógł obierać i kroić warzywa, albo robić inne rzeczy tego typu. I tak nie miał nic więcej do roboty. Nudził się.

Po śniadaniu mama kazała mu się czym prędzej ubrać i zawieźć ją do sklepu. Spełnił jej życzenie, a w każdym kolejnym sklepie czy supermarkecie wspinał się na wyżyny cierpliwości, bo mama wymyślała, wybrzydzała, cały czas zagadywały ją jakieś koleżanki z miasteczka i ogólnie, zakupy rozciągnęły się na pół dnia. Kiedy wrócili do domu, Sasuke był bardziej zmęczony niż po intensywnym treningu na siłowni, a mama nie dała mu nawet chwili na odpoczynek, tylko kazała się przebrać i zjawić w kuchni w pełnej gotowości do pracy.

Po czterech godzinach pomagania Sasuke stwierdził, że woli dwanaście godzin w biurze niż choćby jeszcze pięć minut z mamą w kuchni. Rodzicielka wymagała tempa i choć Sasuke należał raczej do osób wielozadaniowych i aktywnych, o podzielnej uwadze, to współczuł samemu sobie, że pomaganie przy Jarmarku nie było dziś, miałby przynajmniej wymówkę, by wyjść z domu.

            Na szczęście niedługo później wrócił ojciec i uwaga mamy skupiła się na nim. Mikoto w ramach obiadu podała mu naprędce przygotowaną jajecznicę i zrobiła przerwę pracy, dzięki czemu Sasuke mógł na chwilę opaść na krzesło przy stole i odpocząć. Jego brak wiedzy z zakresu gotowania irytował mamę, przez co wykorzystywała go jako siłę roboczą do najgorszej pracy.

- Jak ojciec zje, to pojedziecie po choinkę – powiedziała mama do niego. Sasuke skinął głową.

- Tak jak ustaliliśmy przy śniadaniu – przytaknął. Fugaku jadł jajecznicę i się nie odzywał, widząc, w jakim humorze jest matka.

- Tylko kupcie świerk! Nie sosnę, na sośnie źle się wiesza ozdoby! – zastrzegła mama, grożąc mu drewnianą łyżką. Pokiwał głową.

- Wiemy, mamo…

- Jodła czasem potrafi być ładna, ale ja chcę świerk! Gdybym nie miała tyle pracy, pojechałabym z wami…

- Mikoto, kochanie, damy radę kupić choinkę – wtrącił się ojciec rozbawionym głosem. Mama spojrzała na niego.

- Dwa lata temu pojechałeś sam i choinka była krzywa! – zarzuciła mu mama. Fugaku wykrzywił się lekko w przepraszającej minie, a Sasuke udał, że go tu nie ma.

- Nie zauważyłem…

- No to w tym roku radzę ci zauważyć, mój drogi! Nie dość, że jest tyle pracy, to jeszcze wy…

Mama zaczęła coś gderać i narzekać, a Sasuke i ojciec wymienili między sobą spojrzenia. W Mikoto przed świętami zawsze wstępował jakiś demon.

Kiedy ojciec zjadł, mama dosłownie wygoniła ich z kuchni, każąc nie wracać bez drzewka. Sasuke jeszcze tylko skoczył na górę, by się przebrać z brudnych od mąki dresów, po czym z ojcem jak najszybciej opuścili dom.

- Uf, Mikoto jak zawsze podchodzi do świętowania niesamowicie poważnie – stwierdził ojciec, kiedy wsiadali do samochodu. Nie dał Sasuke kluczyków, sam zasiadł za kierownicą; chyba się obawiał, że znów wylądują w rowie.

- Taaak – westchnął Sasuke, rozcierając nadgarstek. Ostatnie pół godziny ukręcał jajka na kogel-mogel do jakiegoś tam ciasta i aż ręka go od tego bolała. Mama bowiem wymagała, żeby był idealny puch i nie pozwalała mu użyć miksera, twierdząc, że jajka ucierane ręcznie będą lepsze. Sasuke miał wrażenie, że zaraz odpadnie mu nadgarstek.

- Kupmy jej ten świerk i wracajmy. Itachiego spotkamy na miejscu – rzekł Fugaku, uruchamiając silnik samochodu.

- Itachiego? – zadziwił się Sasuke, zapinając pas. Ojciec wywrócił oczami, wycofując na ulicę.

- Matka do niego zadzwoniła, kiedy się przebierałeś – wyjaśnił. Sasuke zaśmiał się, ale nie skomentował. Mama przejmowała się kupieniem choinki tak, jakby od tego zależały ich życia. Mikoto uwielbiała święta i zawsze chciała, żeby wszystko było idealnie. Sasuke także lubił ten czas, jednak nie miał aż takiej paranoi.

Kawałek za Konohą szkółkę roślin ozdobnych prowadził pan Tazuna, który przed świętami zawsze sprzedawał choinki. Udali się tam i już na wjeździe mieli problem z zaparkowaniem, bo jak się okazało, tego dnia po drzewko wybrało się pół Konohy. Przy drodze, prowadzącej do szkółki, stało wiele samochodów, a dalej nie było już nic, tylko las. Na zewnątrz zrobiło się już zupełnie ciemno, na szczęście plac, na którym pan Tazuna wystawiał choinki, był dobrze oświetlony. Sasuke jako dziecko zawsze lubił tu przyjeżdżać, plac z choinkami był duży, a drzewka, poustawiane w rozmaitych, nieregularnych rzędach, tworzyły niemalże labirynt. Dla dziecka, zafascynowanego w ogóle świętami, wybieranie choinki w takiej atmosferze było prawie magiczne.

W końcu zaparkowali na poboczu polnej drogi na skraju lasu, po czym udali się na plac po choinkę. Trochę czasu im to zajęło, bo ojciec chciał stanąć gdzieś bliżej, ale naprawdę nie było miejsca wzdłuż drogi przy szkółce Tazuny.

Ojca również wiele osób witało, zaczepiało go i gadało z nim. Sasuke zawsze to w tym mieście irytowało, że nigdzie nie można było się przejść bez tłumaczenia jakiejś sąsiadce czy innej ciotce „a po co, a na co”. Tracili przez to cenny czas. Sasuke chciał kupić choinkę i wrócić do domu, nie miał ochoty na rozmawianie z kimkolwiek.

- Przejdę się między drzewkami i poszukam Itachiego – rzekł do ojca, który uciął sobie pogawędkę z kolegą z pracy. Wśród zaparkowanych przy drodze samochodów widzieli auto Itachiego, co oznaczało, że brat gdzieś tu był i pewnie wybierał choinkę do własnego domu. Sasuke próbował się do niego dodzwonić, ale brat nie odbierał.

- Dobrze, dobrze – przytaknął ojciec, machając niedbale ręką. Sasuke wzruszył ramionami i ruszył między drzewka, wśród których kręcili się mieszkańcy miasta i okolic. Jakiś dzieciak darł mordę „mamo, mamo, chcę tą, chcę tą!”, młoda para zachwycała się małą choineczką, sięgającą Sasuke gdzieś do pasa, a dwóch facetów obok obwiązywało jedno z drzewek sznurkiem, jednak z marnym skutkiem. Cały plac, jak w dzieciństwie Sasuke, przypominał labirynt choinek. Było zimno, na ziemi leżał śnieg, wokół panowała wesoła atmosfera, słychać było śmiechy i rozmowy.

Sasuke szedł powoli, oglądając kolejne choinki. Mama chciała tę najpiękniejszą, a on nie chciał jej zdenerwować i dostarczyć dodatkowego stresu. Choinka musiała być idealna i już.

Zatrzymał się przy jednym z drzewek, oglądając je od góry do dołu. Choinka była nieco od Sasuke wyższa, nie aż tak bardzo rozłożysta i w miarę symetryczna. Nim jednak zdążył sprawdzić jej cenę na przyczepionej metce, usłyszał za sobą wesoły głos.

- Sasuke!

Obejrzał się. W alejce obok dostrzegł swojego brata, ubranego w grubą kurtkę i kolorową czapkę. Sasuke odetchnął w ulgą

- No nareszcie, jesteś! – zawołał, porzucając choinkę i idąc w stronę brata. Odnalazł przejście i dostał się do sąsiedniej alejki. – Dzwoniłem do ciebie!

- Serio?! – zdziwił się Itachi, sięgając do kieszeni. Wyjął swój telefon i spojrzał na wyświetlacz. – Oj, wyciszony! – zaśmiał się. Sasuke przewrócił oczami.

- Jak dziecko – zarzucił bratu. – Znalazłeś coś ciekawego?

- Jasne, my już mamy choinkę, jest odłożona u pana Tazuny! Teraz szukałem czegoś dla was, mama mi nagadała, że ty i ojciec nie macie oka do choinek! – zawołał wesoło brat. Sasuke pokręcił głową.

- Nie widzę powodu, aby robić takie zamieszanie wokół drzewa – odpowiedział, patrząc na choinkę, którą oglądał Itachi. – Ta jest łysa z tyłu, panie sokole oko – dodał złośliwie.

- Przecież jej nie kupujemy – odpowiedział brat. – Niedobry jesteś. – Pogroził mu palcem jak wcześniej mama łyżką.

- Może i jestem niedobry, ale chcę to szybko załatwić i wrócić do domu, jest zimno – rzekł, bo faktycznie ciepło nie było. Mróz szczypał go w nos i policzki i choć ubrał się najcieplej jak mógł, im dłużej tu był, tym bardziej marzł. Nie nosił czegoś takiego jak kalesony, więc pod dżinsy założył swoje legginsy termoaktywne, w których czasem biegał w zimne dni. Gdyby ich nie założył, zmarzłby jeszcze bardziej.

- Delikatny się znalazł – zakpił z niego Itachi. – Chodź, tam dalej są ładne choinki, tu na brzegu są strasznie już przebrane…

Brat poprowadził go w głąb placu, po drodze witając się z  jakimiś swoimi znajomymi z miasteczka. Sasuke większość ludzi ignorował, póki co nie spotkał nikogo ze swojej byłej klasy, więc uznał to za cud i szczęście. Zamiast tracić czas, oglądał choinki.

- Ta jest ładna – wskazał bratu niewielkie drzewko. Itachi prychnął.

- Nieee, za mała, mama nas z taką wyrzuci z domu! – odparł brat. – To jest choinka! – zawołał, wskazując ogromne drzewko, które zmieściłoby się w ich salonie pod warunkiem, że zrobiliby dziurę w suficie. Sasuke zaśmiał się szczerze. Mimo zimna zaczął się dobrze bawić.

- W tym tempie nigdy nie znajdziemy właściwej choinki – powiedział rozbawiony. Rozejrzał się dookoła, wypatrując jakiegoś drzewka, ale to nie choinka zwróciła jego uwagę, a para, stojąca na końcu alejki.

To był odruch. W jednym momencie stał obok Itachiego, a w następnym czmychnął między choinki, chowając się za tą największą, którą pokazywał brat. Miał gdzieś fakt, że się pokłuje, ważne było, żeby nikt go nie zobaczył.

- O co ci… - zaczął zdezorientowany Itachi, jednak nagle przerwał, bo również spojrzał w kierunku, w którym wcześniej patrzył Sasuke. – Aaaaa… już rozumiem.

- Nic nie rozumiesz, schowaj się, bo tu podejdą! – wyszeptał Sasuke, nie wiadomo dlaczego, bo przecież nikogo prócz brata nie było w pobliżu i nikt nie mógł go usłyszeć.

- No co ty, Sasuke, boisz się swojej teściowej?

- To nie jest moja teściowa! – zaprzeczył natychmiast Sasuke, czując, jak policzki go szczypią, niekoniecznie od mrozu. Itachi parsknął i nagle wzniósł rękę.

- Pani Kushino! Panie Minato! Jak miło państwa widzieć! – wykrzyknął na całe gardło.

Sasuke jęknął.

Ze wszystkich ludzi w całym miasteczku musieli, po prostu musieli trafić na rodziców Naruto! Sasuke zaczął podejrzewać, że cały wszechświat jest przeciwko niemu. Gdzie się nie ruszył, nawiedzały go duchy przeszłości, jakby to była jakaś cholerna Opowieść wigilijna.

- Itachi! – usłyszał głos pani Kushiny, więc jeszcze bardziej wcisnął się w kłujące gałęzie. Nie miał zamiaru, nie chciał z nimi rozmawiać. Wiedział, że nie będzie potrafił spojrzeć im w oczy. – Ciebie też miło jest widzieć! Choinka już wybrana?

- Nie, jeszcze ją wybieramy z Sasuke. Prawda, Sasuke? – I Itachi zwrócił się do niego. Sasuke przymknął na chwilę oczy, mając szczerą ochotę udusić własnego brata, a potem westchnął i wyszedł spomiędzy gałęzi.

- Taak, jeszcze wybieramy – przytaknął cicho. – Dobry wieczór – przywitał się grzecznie, spoglądając na rodziców Naruto.

Ci nic się nie zmienili. Pani Kushina miała na sobie grubą kurtkę w kolorze rdzy oraz zielony szalik i czapkę, spod której wystawały długie, rude włosy. Towarzyszył jej mąż, Minato, burmistrz tego miasta, ubrany w czarny płaszcz. Mężczyzna był niezwykle podobny do swojego syna; miał jasne blond włosy i niebieskie oczy.

Oboje spojrzeli na Sasuke tak jak kiedyś, ciepło, bez wyrzutów i bez złości, aż mu się coś ścisnęło w żołądku.

- Sasuke! – Mama Naruto pierwsza otrząsnęła się z szoku i niemalże rzuciła mu się na szyję. Zawsze była impulsywną i wylewną osobą, w przeciwieństwie do zawsze opanowanego męża.

Sasuke przytulił ją odruchowo, a gdy go puściła, uścisnął dłoń pana Minato.

- Co u ciebie słychać, Sasuke? – zapytał ojciec Naruto, obejmując ramiona swojej żony, gdy ta cofnęła się o krok.

- A po staremu – odparł lekko zawstydzony. Zazwyczaj taki nie był, ale akurat do tej dwójki czuł ogromny szacunek. Większość ludzi na świecie posiadała dwoje rodziców, a on, przez krótki czas swojego życia miał to wyjątkowe szczęście i posiadał czwórkę – rodzice Naruto byli dla niego wtedy tak bliscy, jak jego właśni. Pani Kushina rozumiała go jak żadna inna kobieta na świecie, chyba nawet lepiej niż Mikoto. To jej opowiadał o swoich nastoletnich kłopotach, a ona słuchała go i zawsze rozumiała. Kochał rodziców Naruto jak własnych i czuł wyrzuty sumienia, że zostawiając swojego chłopaka, porzucił także ich.

Nie potrafił spojrzeć w oczy ani kobiecie, ani jej mężowi.

- To dobrze – powiedziała wesoło pani Kushina. – Dawno cię nie widzieliśmy, wpadnij kiedyś na herbatę…

- Ja… niedługo wyjeżdżam – odpowiedział. Za nieco ponad tydzień kończył się miesiąc i wraz z nim jego obecność w miasteczku. Nie planował już później równie długiej wizyty w Konosze. Wiedział, że od stycznia jego życie wróci do normy, że wyjdzie do miasta, znajdzie nową pracę i znów będzie wpadał do rodzinnego domu raz na pół roku.

- Och... Czyli nie zostajesz na… na dłużej? – dopytała kobieta. Sasuke zmieszał się, zerkając na Itachiego, bo to brat władował go w te kłopoty. Itachi jednak udawał, że ogląda choinki i ich nie słucha. Sasuke znów poczuł ogromną ochotę, żeby go udusić.

- Nie… raczej nie – odpowiedział Sasuke niechętnie.

- Nie ma w tym nic złego, Sasuke – odezwał się w końcu pan Minato, uśmiechając się do niego ciepło. – Masz przecież swoje życie w stolicy, prawda?

- Tak – odpowiedział niczym niesforny uczeń w szkole. Czuł się wyjątkowo niezręcznie.

- Nie będziemy cię już męczyć – powiedziała nagle pani Kushiha, po czym jeszcze raz zbliżyła się do niego i drugi raz mocno go uścisnęła. – Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy i porozmawiamy jak kiedyś.

- Tak… może…

- Trzymaj się, Sasuke. – Pan Minato poklepał go po ramieniu, po czym on i żona odeszli i w tę samą stronę, z której przyszli, zagłębiając się w alejki pełne choinek. Sasuke odetchnął, zdenerwowany, a potem ze złością spojrzał na Itachiego.

- Po co ich zawołałeś?! – warknął. Obecność rodziców byłego chłopaka otworzyła w sercu Sasuke nową ranę, nowe wyrzuty sumienia. Nie chciał pamiętać o tym, że z nimi też nie utrzymywał kontaktu.

Itachi uśmiechnął się do niego wesoło.

- Bo cały czas o ciebie pytali – odrzekł, jakby to było oczywiste. – I nie rób takiej kwaśnej miny, Sasuke! Znalazłem wam choinkę!

I Itachi wskazał na jedną z choinek, na pierwszy rzut oka całkiem ładną, nie krzywą i nie krzaczastą. Sasuke zerknął na metkę, przyczepioną do gałązki, na której opis mówił, że drzewko to świerk.

- Bierzemy – odparł, nie chcąc się z bratem kłócić, bo jeszcze naprawdę by go udusił.