Rozdział 11

 Jestem! 

Jakiś czas nie publikowałam przez nawał pracy, myślę, że jeszcze przez jakiś czas będzie wolniejsze tempo, póki nie ogarnę się w robocie.

Nie przedłużając, zapraszam na "Świątecznego Sasuke"!

*

            Sasuke miał wrażenie, że nie wytrzyma, że zaraz zwariuje. Zaczynał doceniać ciszę swojego mieszkania, błogi spokój czterech ścian, fakt, że nie ma dzieci…

- Ja ją powieszę!

- Nie, ja powieszę, to moja ulubiona bombka!

- Nieprawda, jest moja!

- Mamo, on mi zabrał tę bombkę! Oddawaj!

- Bo to moja bombka! Maaamooo!

Głowa Sasuke chciała eksplodować. Dzieciaki ganiały się wokół choinki, walcząc o bombkę w kształcie chłopca na sankach. Była to stara, szklana ozdoba, którą Sasuke pamiętał jeszcze ze swojego dzieciństwa. Synowie Itachiego już dwa razy omal nie przewrócili drzewka, bijąc się o tę cholerną bombkę jakby była z czekolady. Itachi był w kuchni i rozmawiał z mamą, a biedna Izumi, mimo iż starała się opanować dzieciaki, ewidentnie została przez chłopców zakrzyczana. Sasuke patrzył na to wszystko z rozłożonymi rękami i nie wiedział, co robić.

- A babcia zrobiła kakao!

W salonie pojawił się ojciec, niosąc dwa kubki gorącego, słodkiego napoju. Chłopcy pisnęli z zachwytu i pobiegli ku dziadkowi, a Sasuke niemal rzucił się na podłogę, by w ostatniej chwili pochwycić szklaną bombkę, którą mały Ichiro cisnął niedbale na bok, zapominając oczywiście, że przed chwilą walczył o nią ze swoim bratem. Kakao najwyraźniej okazało się ważniejsze niż owa ozdoba.

- No chłopcy, ostrożnie, bo się poparzycie! – wołała Izumi, kiedy dzieciaki złapały za kubki.

- Nie porozlewajcie, bo babcia się wkurzy – powiedział wesoło Fugaku, patrząc z miłością na swoje wnuki. – Do ławy, usiądźcie! Dziadek się z wami pobawi.

Ojciec zagarnął dzieciaki na bok, posadził je na kanapie przy ławie i uśmiechnął się do Sasuke, który odetchnął z ulgą, bo naprawdę miał już dość tego hałasu. Nie spodziewał się, że kiedy wrócą z choinką do domu, będą tam na nich czekać Izumi i dzieciaki. Gdy chłopcy zobaczyli choinkę, oczywiście natychmiast chcieli ją ubrać i byli gotowi płakać cały wieczór, byleby dostać co chcą. W końcu Mikoto zarządziła, że choinka ma być ubrana, więc Sasuke przyniósł karton z ozdobami i wszyscy razem wzięli się za ubieranie drzewka.

Chłopcom oczywiście ta zabawa szybko się znudziła, jak wszystko inne, a Sasuke został z choinką sam.

- Zaczyna wyglądać całkiem ładnie – powiedziała Izumi, podchodząc do niego. W dłoni trzymała niewielką, czerwoną bombkę, którą wyjęła z pudła z ozdobami. Zawiesiła ją na gałązce.

Sasuke prychnął.

- Tylko tak mówisz… mama i tak przyjdzie i wszystko będzie poprawiała… - rzekł, co spowodowało, że szwagierka zaśmiała się dźwięcznie. Cały czas kątem oka spoglądała na synów, którzy pod opieką dziadka pili kakao. Mały Ichiro miał pół twarzy usmarowane czekoladą, jego starszy brat, Isamu, oblizywał się ze smakiem. Dzieci wyglądały na szczęśliwe.

- Jak to mama – powiedziała cicho Izumi. – Fajnie, że przyjechałeś na tak długo. Chłopcy za tobą tęsknili, pytali o wujka. Itachi też bardzo się ucieszył, że w końcu jesteś na dłużej.

- Cieszę się – odpowiedział Sasuke, zawieszając na choince cukierki, do których wcześniej razem z chłopcami przywiązali pętelki z nitki. – Zaniedbałem trochę was wszystkich…

- Trochę? – Izumi uniosła jedną brew. Sasuke westchnął, wieszając kolejną bombkę.

- Trochę bardzo – przyznał niechętnie. – Ale to nadrabiam, zobacz: ubieram choinkę, udekorowałem cały dom.

- Już się nie podlizuj, i tak ci będziemy wypominać to, jak rzadko nas odwiedzasz – zaśmiała się szwagierka. Cofnęła się o trzy kroki. – Zostały jeszcze łańcuchy.

Razem dokończyli ubieranie choinki, a na koniec Sasuke nałożył na czubek złotą gwiazdę. Izumi podłączyła lampki do kontaktu, a gdy tylko te zaświeciły się, dzieciaki zaczęły klaskać z zachwytu.

- Jaka piękna! – zachwycił się Ichiro.

- No, no! Jaka choinka! – Do salonu wszedł Itachi, a za nim mama z tacą pełną ciasta i ciasteczek.

- Czy nie za dużo tych słodyczy?! – zawołała Izumi do chłopców, bo rzucili się na ciasteczka, kiedy tylko Mikoto postawiła tacę na stoliku.

- Och, święta idą, niech jedzą – rzekł Fugaku, głaszcząc obu chłopców po głowach. Sam także sięgnął po ciastko, wyglądając na całkiem zadowolonego z faktu, że przy okazji i on dostał słodycze. Izumi tylko pokręciła głową i spojrzała na męża.

- Będziemy się zbierać, prawda?

- Chyba tak – odparł Itachi. – Jutro jeszcze idę do pracy…

- A my u siebie w domku też ubierzemy choinkę? – zapytał zaraz Ichiro, odrywając się na chwilę od swojego kakao.

- Tak, my też ubierzemy choinkę – odpowiedziała mu Izumi. Mikoto w tym czasie podeszła do choinki i zaczęła poprawiać bombki. Sasuke wymienił ze swoją szwagierką porozumiewawcze spojrzenie.

- Dlatego dopijajcie kakao i jedziemy – powiedział Itachi do dzieciaków. – Przyjedziemy do babci i dziadka na kolację w wigilię.

- Na siedemnastą – powiedziała zaraz Mikoto, teraz poprawiając łańcuchy na choince. Sasuke miał ochotę jej wypomnieć, że kiedy wniósł z ojcem drzewko i ustawił je w stojaku, to ona, zamiast pomóc ubierać choinkę, schował się do kuchni i im zostawiła całą „brudną robotę”. Na szczęście ugryzł się w język i nic nie powiedział, bo mama i tak była rozdrażniona przygotowaniami do świąt.

Wkrótce potem dzieciaki dopiły kakao i Izumi zagoniła je na korytarz, by ubrali buty i kurtki. Sasuke z rodzicami poszli za nimi, by jeszcze przed wyjściem pożegnać dzieciaki. Gdy rodzina starszego brata w końcu opuściła dom, Sasuke odetchnął głęboko i z ulgą.

- Ależ było głośno – westchnął, co u ojca i matki wywołało śmiech. Wrócili do salonu, gdzie zmęczony Sasuke opadł na fotel i sięgnął po ciastko z tacy na stole. – Mmm, dobre – pochwalił mamę, a ta uśmiechnęła się do niego.

Kolejny dzień także przyniósł masę pracy i tego dnia również pomagał mamie ile tylko mógł. Zaczął też bardziej doceniać jej zaangażowanie, mama chciała ugościć całą rodzinę, wkładała w to dużo serca i rok w rok miała w związku ze świętami dużo pracy. A on był do tej pory takim pasożytem, który przyjeżdżał na chwilę, nażerał się za darmo i odjeżdżał. Czuł z tego powodu wstyd.

W południe dostał sms-a od Sakury, że wieczorem cała paczka wychodzi na piwo do Akimichich i ona nie przyjmuje odmowy, Sasuke ma być gotowy na dwudziestą. Chwilę się wahał, bo podejrzewał, że pewnie będzie tam też i Naruto, ale z drugiej strony w tłumie znajomych nie powinien mieć z nim dużo styczności, tak jak to było w Mikołajki. Wiedział też, że to wyjście będzie ostatnim przed wyjazdem, bo potem będą święta, a niedługo po nich Sasuke miał wyjechać do miasta. To była ostatnia okazja, by się zobaczyć ze starymi znajomymi, być może na kolejne jedenaście lat. Odpisał więc, że będzie w barze o dwudziestej i zajął się pracą.

Wieczór przyszedł bardzo szybko. Sasuke był zmęczony, ale i podekscytowany wyjściem. W mieście regularnie imprezował, siedzenie w domu nie było dla niego i mimo iż nie nudził się z rodzicami, to potrzebował też rozrywki. Lubił wyjść wieczorem na drinka. Poza tym w mieście żył też dość aktywnie, jeżeli chodziło o sferę seksualną. Miał kilku „przyjaciół do łóżka”, z którymi regularnie się widywał. Miesiąc celibatu nieco mu doskwierał, ale był też w pewnym stopniu odświeżający. Do tej pory Sasuke zagłuszał swoje uczucia, żyjąc intensywnie, kierując się pożądaniem, a nie uczuciami. Teraz miał czas na przemyślenia. Od lat aż tak bardzo nie analizował siebie, swoich uczuć i pragnień. To było dziwne i sprawiło, że czuł się nieco wrażliwszy niż zazwyczaj.

W barze, w dzień przed wigilią, o godzinie dwudziestej, było zaskakująco mało osób. Zajęta była zaledwie połowa stolików, grała świąteczna muzyka, unosił się zapach świerku i jedzenia. Sasuke od razu dostrzegł znajomych, siedzących przy „ich stoliku”, więc ściągnął z siebie płaszcz, powiesił go na haczyku przy drzwiach i ruszył w ich stronę. Ku swojemu zadowoleniu dostrzegł, że nie wyróżniał się ze względu na ubiór – miał na sobie ciemnozielony golf i dżinsy, większość znajomych także wybrała ciepłe swetry i spodnie z tego samego materiału. W Konosze każdy stawiał na wygodę i ciepło, a nie na wygląd.

Przywitał się ze znajomymi i usiadł obok Sakury, której oczywiście towarzyszył Lee. Prócz nich przy stoliku był Shikamaru z narzeczoną, był Sai i Ino oraz Shino. Reszta jeszcze nie dotarła.

- Jak tam? – zagadnęła go Sakura zaraz po tym, jak zamówił u kelnerki piwo dla siebie.

- Dobrze – odparł obojętnie, nie bardzo wiedząc, do czego dziewczyna pije. – A jak ma być?

- Co robisz w Sylwestra? – pytała dalej. Sasuke obojętnie wzruszył ramionami. Nie zastanawiał się nad Sylwestrem. W mieście zawsze imprezował, ale tutaj nie miał pojęcia, co mógłby robić. Dawnej jego klasa zawsze urządzała jakąś domówkę albo coś w tym stylu, nawet raz on i Naruto organizowali jedną w domu u Uzumakiego, bo jego rodzice byli na sylwestrowym balu, organizowanym na hali w szkole.

- Nie wiem – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Pewnie zostanę z rodzicami i będziemy oglądać telewizję i pić grzane wino…

- No co ty! – prychnęła Sakura. – Naruto jeszcze cię nie zaprosił?

Sasuke spojrzał na dziewczynę bez zrozumienia.

- Niby na co?

- No do siebie na imprezę. U niego w domu.

- Nic o tym nie wiem – odrzekł. Na szczęście w tym momencie pojawiła się kelnerka, więc odebrał od niej piwo, dziękując. Ukrył swoje zmieszanie, od razu upijając spory łyk chłodnego, bursztynowego płynu. Naruto nic mu nie powiedział, że robi u siebie Sylwestra. Właściwie, to Sasuke nawet nie wiedział, gdzie Naruto obecnie mieszka, czy dalej z rodzicami, czy ma swoje mieszkanie?

Sasuke nie poczuł się urażony brakiem zaproszenia. Postanowił unikać Uzumakiego i wyglądało na to, że Naruto ma takie samo postanowienie. Było mu to na rękę, choć gdzieś tam głęboko w sobie czuł lekkie… zmieszanie? Nie umiał nawet tego nazwać. Może była to zazdrość, albo coś w tym stylu; takie delikatne ukłucie zawodu, że mimo wszystko Naruto myśli tak samo, że i on chce się trzymać od niego z daleka, że akurat w tym cholernym aspekcie, jak nigdy w całym życiu, są zgodni, a przecież zawsze byli swoimi przeciwieństwami.

Wkrótce potem zaczęła się schodzić reszta znajomych. Dotarli Kiba i Hinata, a także kuzyn dziewczyny, Neji wraz z Ten Ten. Na końcu pojawił się Chouji, jak zawsze z deską piwa. Brakowało tylko Naruto.

- A Uzumakiego nie będzie? – zainteresował się Sasuke, zwracając do Shikamaru, a nie do Sakury, która akurat gadała o czymś z Ino. Nara przyjrzał mu się z jedną uniesioną brwią, ale Sasuke zupełnie zignorował to kpiące spojrzenie. Dziwiło go, że minęło pół godziny, a Naruto wciąż nie było. Czyżby znów miał dyżur w straży?

- Nie wiem – odpowiedziałShikamaru. –  Sakura, Uzumaki już wyszedł ze szpitala?

Sasuke tak szybko obrócił głowę ku dziewczynie, że aż coś strzeliło mu w karku, na szczęście przez muzykę w lokalu nikt tego nie usłyszał. Sakura przewróciła oczami.

- Nawet nie został! – odpowiedziała. – Zaraz sam się wypisał!

- Co się stało? – zapytał zdumiony Sasuke, patrząc to na dziewczynę, to na Shikamaru. Strach ścisnął mu na chwilę serce, ale gdy usłyszał, że Uzumaki sam się wypisał, obawa nieco zelżała. Skoro Sakura wypuściła tego młotka do domu, nie mogło być z nim źle.

- Walnął się w łeb podczas akcji! – zaśmiał się Inuzuka, wtrącając do rozmowy. – Byłem u niego dziś rano, zalega na kanapie i jęczy, że go „głowa boli”! – Inuzuka zaśmiał się bardzo głośno. – Spokojnie, ma twardy łeb, nic mu nie będzie!

- To coś poważnego? – Sasuke zwrócił się do Sakury, ignorując hałaśliwego Inuzukę. Kiba był postrzelony w podobny sposób, jak Naruto, jego słowom i ocenie nie można było ufać.

Dziewczyna postukała się palcem w głowę.

- Chyba nie myślisz, że powiem ci coś o pacjencie, obowiązuje mnie tajemnica lekarska! – prychnęła.

- Nic mu nie jest – rzekł Shikamaru. – Uderzył się w głowę, podejrzewali wstrząśnienie mózgu, ostatecznie się okazało, że nic z tych rzeczy, tylko sie mocno walnął. Co, mnie nie obowiązuje żadna tajemnica! – zawołał do różowowłosej, która patrzyła na niego ze zgorszeniem. Sakura jedynie pokręciła głową.

- Zdrowie naszego poszkodowanego Naruto! – wykrzyknął nagle Kiba, wznosząc w górę swój kufel. Piwo w nim zachybotało się niebezpiecznie, ale na szczęście nikogo nie ochlapało.

- Zdrowie! – podchwyciła zaraz reszta znajomych i wszyscy wypili toast. Sasuke po upiciu kilku łyków odstawił kufel na stół i znów zwrócił się do Shikamaru.

- Naruto jest teraz z rodzicami? – zapytał, zaciekawiony czy ktoś się młotkiem zajmuje. Shikamaru znów wywrócił oczami, westchnął, ale i tak odpowiedział.

- Nie, pewnie jest u siebie. Raczej go nie śledzę, mam lepsze rzeczy do roboty.

Sasuke zignorował przytyk.

- U siebie, czyli gdzie? – pytał dalej. Zaciekawił go temat mieszkania Naruto. Odkąd usłyszał, że Uzumaki wyprawia Sylwestra, podejrzewał, że pewnie już nie mieszka z rodzicami. Musiał zaspokoić swoją ciekawość.

- Naruto mieszka teraz w domu Jiraiyi. Jiraiya zapisał mu swój dom w testamencie – odrzekł Nara.

Sasuke jedynie skinął głową, zastanawiając się nad tym, co usłyszał. Wiedział, że Jiraiya umarł kilka lat temu, a że był ojcem chrzestnym Naruto, przepianie domu na chrześniaka nie było dziwne. Jiraiya był kawalerem, nie miał dzieci. I był pisarzem, często podróżował, a Naruto podlewał kwiaty w jego domu i ogólnie go doglądał, kiedy Jiraiya był w podróży. W jego domu Sasuke i Naruto często spędzali razem czas, było to ustronne miejsce, gdzie mogli być sami, gdzie nie musieli się hamować czy być cicho. Uwielbiali te momenty, kiedy chrzestny Naruto zaczynał pracę nad nową książką i wyjeżdżał w swoją kolejną podróż, zostawiając dom pod opieką blondyna (tak właściwie to jego rodziców, ale oni spychali doglądanie domu na syna), bo wtedy mieli na kilka tygodni taki swój azyl, gdzie mogli być razem, bez rodziców za ścianą i obawy, że ich na tym czy owym nakryją.

Nie mógł uwierzyć, że Naruto zamieszkał w domu tak pełnym wspomnień, gdzie każdy pokój, każde miejsce przywoływałoby Sasuke na myśl ich wspólne chwile.

- Hn… - mruknął i znów napił się piwa, bo nie miał pojęcia, co mógłby powiedzieć. Shikamaru chwilę mu się przyglądał, ale potem prychnął i wrócił do rozmowy ze swoją narzeczoną.

Impreza trwała. Sasuke nie żałował sobie alkoholu, udało mu się rozluźnić, wyluzować. Chciał unikać Naruto i mu się to udało, Uzumakiego nie było na imprezie. To wiele ułatwiało, wiele rzeczy upraszczało. Sasuke nie musiał na niego patrzeć, nie musiał spoglądać w te błękitne oczy, które niezmiennie, niezależnie od sytuacji, przyciągały jego uwagę i kusiły go. Choć, jeśli miał być ze sobą szczery, przez pół imprezy spoglądał w stronę drzwi licząc, że jakiś cud sprawie, że Naruto jednak przyjdzie. Tak się jednak nie stało.

Impreza trwała, kiedy Sasuke stwierdził, że jednak będzie się zbierał. Znajomi próbowali go zatrzymać, ale nie miał ochoty zostać. Gdy zerkał na zegarek i widział, że jest około jedenastej czuł, jakby był spóźniony, więc pożegnał się ze wszystkimi i mimo prób powstrzymania go, odszedł od stolika. Udał się jeszcze na chwilę do baru, kupił na wynos butelkę dobrego wina, ubrał się i wyszedł.

Konoha o tej porze była dość pusta, mieszkańcy poszli już spać. Jacyś pojedynczy turyści kręcili się po miasteczku, wielu z nich zmierzało do baru, który właśnie opuścił Sasuke, wielu też ten bar opuszczało i szło ku hotelowi rodziny Hyuuga. Było zimno, niebo upstrzone było milionami gwiazd, które w tym miejscu były doskonale widoczne.

Sasuke obrał jednak zupełnie inny kierunek niż wszyscy dookoła. Nie myślał zbyt wiele, właściwie to działał i to w dodatku bez żadnego planu. Nogi same go niosły znajomą drogą, twarz wykrzywiał uśmieszek. W głowie lekko mu szumiało, bo w krótkim czasie wypił sporą ilość piwa, ale ten fakt tylko dodawał mu odwagi. Marzł, mróz szczypał go w policzki, śnieg skrzypiał mu pod butami, ale dzielnie parł do przodu, oddalając się od zabudowań w stronę samotnego domu, stojącego niewielki kawałek od miasteczka. Ciemność i chłód sprawiały, że chciał dotrzeć na miejsce jak najszybciej, dlatego nie zwalniał kroku.

Gdy stanął przed drzwiami dużego, piętrowego, drewnianego domu, głowę miał pustą i odświeżoną. Wewnątrz świeciły się światła, więc Uzumaki jeszcze nie spał. Z szerokim uśmiechem na twarzy nacisnął dzwonek i dopiero wtedy, gdy to zrobił, zdał sobie sprawę, że Uzumaki może nie być sam. Uśmiech momentalnie spełzł mu z twarzy, a serce zabiło mocno.

Przecież Gaary także nie było na imprezie, mógł być teraz z Naruto, mógł…

Ale już się stało. Sekundę wcześniej nacisnął dzwonek, po domu rozszedł się charakterystyczny dźwięk. Nim Sasuke zdążył się konkretniej zastanowić, co właściwie tu robi, po co sterczy na schodach przed domem Naruto, usłyszał kroki. Oparł się więc o futrynę, a kiedy drzwi stanęły otworem, spojrzał w zaskoczone oczy Naruto.

- Podobno nie byłeś w szkole, bo jesteś chory – rzekł pierwsze, co mu przyszło na myśl, podnosząc w górę butelkę wina. Naruto, otrząsnąwszy się z zaskoczenia, parsknął śmiechem. Głowę owiniętą miał bandażem, ale prócz tego chyba nic mu nie było. Miał na sobie spodnie od piżamy i okropną, pomarańczową bluzę z kapturem.

- Ano nie byłem – odpowiedział. – A co, przyniosłeś mi pracę domową?

- W płynie…

- Właź…!

Sasuke przekroczył próg, dyskretnie rozglądając się dookoła. Podał butelkę wina Uzumakiemu, a potem ściągnął z siebie buty i płaszcz. Jego plan, aby unikać Naruto, właśnie poszedł się jebać i to w dodatku na jego życzenie. Sasuke wypił jednak o jedno piwo za dużo, by się nad tym rozwodzić. Ciągnęło ćmę do ognia, a na to nie mógł już nic poradzić.