1. Człowiek jest zły

Miał nie oddalać się od domciu,ale ten motylek był taki piękny! Narutek jeszcze takiego nie widział w lasku swojego tatusia, dlatego za nim poszedł. Przyglądał się skrzydełkom motylka,które zdawały się migotać za każdym razem, gdy padł na nie nikły blask słoneczka, sączący się poprzez listki drzew dookoła. Narutkowi bardzo podobały się te śliczne promyczki, pieszczące kolorowe skrzydełka motylka. Szedł tak za nim już od rana, podglądał, jak motylek siada na kwiatkach i spija z nich nektarek. Potem motylek frunął dalej, a Narutek zrywał te kwiatki i zjadał je. Wszystkie były bardzo smaczne. Motylek miał dobry gust.

            Narutek jadł kwiatki, bo był demonem leśnym. Demonem, który nie miał jeszcze stu lat i jago ząbki były zbyt wrażliwe, by mógł nimi pogryźć coś więcej niż mięciutkie roślinki. Ząbki młodych demonów były bardzo unerwione i bardzo wrażliwe. Poza tym Narutek uwielbiał roślinki i nie mógł sobie wyobrazić, że kiedy już skończy sto lat i jego zęby staną się twarde i silne i już będzie mógł polować, to zaatakuje i zje jakieś zwierzątko. Zwierzątka to byli jego przyjaciele. Podejrzewał, że nawet gdy skończy sto latek, to i tak nie zacznie jeść mięsa.

            Tatuś, który był panem tego lasu, wiele razy powtarzał Narutkowi, że taka jest kolej rzeczy. Że są stworzenia silniejsze i słabsze, i te silniejsze polują na te słabsze i nie ma czego się bać i wstydzić. W dodatku demony leśne były tymi najsilniejszymi z silnych. Rządziły lasem, dbały o jego porządek i wszystkie inne stworzenia były ich podwładnymi. Wszystkie, z jednym wyjątkiem.

            Narutek zadrżał. Tatuś zawsze powtarzał, że jeśli zobaczy w lesie człowieka, to ma uciekać. Najszybciej, jak potrafi.

            Ale do tego lasu nie przychodzili ludzie. Ten las leżał głęboko w górach i należał do najpotężniejszego z leśnych demonów, do Minato, Złotego Błysku. Narutek wiedział, że jego tatusia wszyscy się bali, ale wiedział też, że tatuś wcale nie był najsilniejszy. Bo nikt nie wiedział, że tak naprawdę, najsilniejsza była mamusia Narutka, bo jej bał się nawet tatuś.

Narutek zachichotał, zjadając kolejnego kwiatka i obserwując motylka. Uwielbiał motylki, bo były takie delikatne i śliczne. A on uwielbiał wszystko, co śliczne. W pewnym momencie motylek skręcił, a Narutek skręcił za nim, by wkrótce wyjść z lasku na niewielką, porośniętą kwiatkami polankę. Motylek prawie oszalał z radości i zaczął fruwać od jednego kwiatka do drugiego, a Narutek, wiedząc, że trochę mu się z tym zejdzie, położył się na trawce i obserwował go, zrywając sobie te ładniej wyglądające kwiatuszki i wcinając je ze smakiem.

Narutek był demonem leśnym, który liczył sobie sześćdziesiąt dwa latka. Miał ciało chłopczyka, którego można by porównać mniej więcej z szesnastoletnim chłopcem ludzkiej rasy. Miał złote jak słoneczko włoski i bardzo błękitne oczka, tak błękitne, że samo niebo przy nich bladło – w każdym razie, tak mówiła mama Narutka. Miał on też lisie uszy, porośnięte złotym futerkiem oraz puszystą, złotą kitę, przypominającą ogon liska. Jego ulubionym zajęciem było obserwowanie motylków, ale lubił też kąpiele w górskich strumykach i zabawy ze swoimi leśnymi przyjaciółmi.

Obecnie,obserwując kolorowego motylka przeskakującego z kwiatka na kwiatek, Narutek myślał o swojej mamusi i swoim tatusiu. Wyszedł z domciu cztery dni temu, a miał z rodzicami umowę, że najdalej po dziesięciu dniach wróci – po tylu dniach, ile miał paluszków. Tak więc jutro będzie musiał zawrócić, by zdążyć do domciu, zanim rodzice się na niego zezłoszczą.

Rodzice złościli się na Narutka rzadko. Był dobrym demonkiem, bardzo łagodnym i wesołym. Kochał wszystkie zwierzątka i otaczał je opieką. Opatrywał rany rannych króliczków, wkładał małe, uczące się latać ptaszki do ich gniazdek, pomagał zagubionym małym sarenkom odnaleźć ich mamusie. Leśne zwierzątka go kochały i często chciały się z nim bawić. Miał wśród nich wielu przyjaciół, a one zupełnie się go nie bały, pomimo tego, że gdy skończył pięćdziesiąt lat, jego ciało zaczynało się zmieniać w ciało drapieżnika. Najpierw spiczaste zrobiły się jego perłowobiałe ząbki. Kły mu się nieco wydłużyły i stały się bardzo ostre, ale nadal nie mógł gryźć nimi twardych rzeczy, bo bardzo go wtedy bolały. Wyrosły mu też ostre pazury, które z początku mu przeszkadzały, ale w końcu się do nich przyzwyczaił. Był to jednak zaledwie początek zmian. Tatuś powiedział, że największe zajdą w ostatnich dziesięciu latach przed setką. Wyrosną mu pozostałe ogony, czyli brakujące do dorosłości osiem puszystych, złotych ogonków, a także on sam urośnie i uzyska swoją prawdziwą moc.

Bo Narutek nie władał jeszcze żadną mocą. Jego tatuś potrafił wywoływać huragany samą siłą woli, a mamusia, kiedy się złościła, sprawiała, że wybuchały wulkany. Narutek miał nadzieję, że odziedziczy dar po mamusi. To musi być coś, władać ogniem. Co prawda wiatr mu się też podobał, ale nie był ogniem. Ogień był fajniejszy!

Oczywiście, Narutek nie chciał tego daru, by czynić komukolwiek krzywdę. Po prostu chciał umieć coś fajnego i chciał, by rodzice byli z niego dumni. Narutek bardzo kochał swoich rodziców.

Nagle Narutek coś usłyszał. Jego uszka drgnęły, a on uniósł główkę i rozejrzał się po polance. Gdzieś z niedaleka dobiegło go szczekanie. Wyszczerzył spiczaste ząbki. Pieski!

Narutek bardzo lubił mieszkające w tym lesie pieski. Najfajniej się z nimi bawiło, były najbardziej sympatyczne i bardzo skore do łaszenia się. Narutek uwielbiał głaskać ich mięciutkie futerka, tak jak zawsze przed snem głaszcze go mama. Do tego demonek uwielbiał drapanie za uszkami i mamine buziaki na noc. Był strasznym pieszczochem.

Usiadł wygodnie i czekał, by po chwili ujrzeć, jak na polanę wypada jeden piesek, a potem drugi i trzeci. Narutek uśmiechnął się do nich, ale już po chwili jego uśmiech zgasł.Nie znał tych piesków, nigdy ich nie widział. A potem dostrzegł, że te pieski mają coś na szyi.

Przestraszył się,że się uduszą. Już chciał rzucić się im na pomoc, gdy nagle usłyszał coś innego, jakieś dziwne głosy i dźwięk ciężkich, nieuważnych kroków, które łamały gałązki i miażdżyły biedne roślinki i malutkie robaczki żyjące w ściółce leśnej.

A potem zza gałęzi wyłoniło się… coś.

Narutek widział coś takiego po raz pierwszy w życiu, tak więc zamarł zdumiony. To coś… chyba było demonem leśnym, bo wyglądało jak on. Pociągnął nosem, ale zaraz go zmarszczył, bo to coś nie pachniało jak demon. Pachniało nieprzyjemnie i dziwnie, drażniąco, a ten zapach w ogóle nie pasował do przyjemnej woni lasu.

To coś wyglądało trochę jak tatuś Narutka, było takie duże. Poruszało się na dwóch nóżkach. Było ubrane na ciemno. Ale nie miało ani uszek, ani ogonków. Było jakieś dziwne. Niby demon, jak Narutek, ale nie demon, bo bez demonich atrybutów.

Nagle zza drzewek wyłoniło się następne takie coś, a po nim jeszcze jedno i jeszcze jedno, a na koniec kolejne. Pięć takich dziwnych cosiów stanęło przed Narutkiem, patrząc na niego, a on spojrzał na nich z uśmiechem. Każde z nich trzymało w dłoni długi kijek z pętelką, a przez ramię przewieszony miało jakiś śmieszny, podłużny przedmiot.

-To… to demon? –  odezwało się jedno z nich, a Narutek zastrzygł uszkami. Słyszał te dźwięki, ale nie rozumiał, co znaczą. Nie znał takiego języka. I nagle w jego główce zrodziło się podejrzenie, a potem strach.

            Tatuś mówił, że ludzie wyglądają jak demony, ale nimi nie są. Są krwiożerczymi potworami, przed którymi trzeba uciekać tak szybko, jak się da. Mówił też, że wydają dziwne dźwięki, zupełnie inne od języka demonów, iże zawsze mają przy sobie broń. I kiedy Narutek o tym pomyślał, jeden z dziwnych cosiów wyciągnął… straszny nóż.

            Narutek bez zastanowienia rzucił się do ucieczki.Usłyszał, że puścili się za nim, że towarzyszące im pieski również go gonią, ale nie oglądał się za siebie. Chciał jak najszybciej wbiec między drzewka i uciec. Serduszko waliło mu jak oszalałe.

            I wtedy Narutek usłyszał za sobą grzmot. Coś ugodziło go w jedno z ramionek. Coś przeszyło jego ramionko na wylot. To coś poleciało dalej, a on upadł na trawkę, krzycząc. Jego krzyk odbił się echem od ściany lasu, do której chciał dotrzeć.

            Narutek pierwszy raz w życiu czuł tak ogromny ból. Pierwszy raz w życiu widział swoją krew, która zaczęła bardzo szybko wyciekać z rany na jego ramionku. Wcześniej, Narutek tylko raz czuł ból. Dawno temu, kiedy podczas zabawy z jednym z przyjaciół gałązka odchylona przez tego przyjaciela niechcący oddała w twarz Narutka. Demonek tak wyraźnie zapamiętał tamto uczucie, że było to jego najgorsze wspomnienie. Teraz już wiedział, że to było nic.

            Tego bólu, który czuł teraz, nie dało się opisać. Był to ból paraliżujący, obezwładniający, ból nie do zniesienia. Wyciskał słone łzy z jego ocząt i zmuszał go do głośnego łkania. Ale Narutek wiedział, że to zaraz przejdzie. Bo wiedział od mamusi, że wszystkie ranki na jego ciele powinny się zaraz zagoić, o ile nie uszkodzi się jego serduszka.

            Narutek czuł, jak rana zrasta się w bólach i już chciał się podnieść i dalej uciekać, kiedy ludzie do niego podbiegli. Nie zdążył uciec. Nagle, na jego szyi boleśnie zacisnęła się pętelka z bardzo szorstkiej, kaleczącej delikatną skórkę demona liny. Była ona przyczepiona do długiego kijka, który trzymał jeden z ludzi. W następnej chwili ktoś złapał go za nadgarstek i bardzo boleśnie wykręcił mu rączkę do tyłu. Narutek nie wiedział, co się dzieje. Załkał głośno i zaczął się szarpać. Sykał i warczał na ludzi, zaczął ich drapać, a jednego z nich, nie zważając na ból wrażliwych ząbków, ugryzł w rękę.

            Ale ich było za dużo. Druga rączka Narutka też została wykręcona do tyłu i znów załkał z bólu, a w tym czasie jego rączki zostały związane. Szarpnął się jeszcze mocniej, wyjąc ile sił w płucach i wzywając pomocy, lecz wtedy coś bardzo twardego, chyba drewnianego, ugodziło w tył główki i Narutek zapadł się w ciemność.


akcja pozbywania się tego, co mam na dysku, wciąż trwa. czuję zastój, kiedy teksty napisane rok temu zalegają, ja ich nie kończę, nawet do nich nie zaglądam, nikt o nich nie wie i nie ma z nich żadnego pożytku. więc dodaję, nie wiem, czy skończę, ale dodaję. a nuż się komuś spodoba?