Piętnaście

 Cześć!

Tak, ja sama też w to nie wierzę, ale napisałam kolejną część MNP. W tym tygodniu pomyślałam sobie, że wrzucę na wattpada jakieś swoje teksty z tego bloga, bo kilka osób o to pytało, zaczęłam wrzucać też właśnie to opowiadanie i kolejny rozdział sam się wymyślił. I do tego już prawie skończyłam jeszcze następny.

Sama jestem w szoku. Coś we mnie kliknęło i się odblokowało. Nie chcę robić z tego jakiegoś dużego bum, nie wiem, ile to potrwa, ale póki co siedzę i piszę. I och, jak mi się to podoba, jakbym po długiej nieobecności wróciła do domu!

Zapraszam do czytania:

            Sasuke odetchnął głęboko, jęknął, sięgnął po butelkę wody mineralnej i wypił duszkiem niemal połowę. Westchnął.

            Od wieków nie miał takiego kaca. Dawno nigdzie nie wychodził z Suigetsu, był zajęty, aż w końcu wczoraj przyjaciel stracił cierpliwość i wyciągnął go na sobotnią imprezę. Sasuke wiedział, że ich imprezy zawsze źle się kończyły, ale i tak zgadzał się na nie za każdym razem. I potem żałował, tak jak dziś.

            Było południe, a on zdychał. W ustach miał Saharę, łeb go napieprzał i ogólnie czuł się źle.

Gdyby Naruto był wczoraj w mieście, Sasuke nigdzie by nie wyszedł, bo prawdopodobnie spędziłby wieczór właśnie z nim. Ale jak na złość rodzina Uzumakich gdzieś tam wyjechała, do jakiejś rodziny czy coś, więc nie miał wymówki, by nie iść z Hozukim.

Impreza była udana, chociaż na początku Sasuke czuł się dziwnie. Odzwyczaił się od ludzi, którzy mu nadskakiwali. Naruko była wobec niego wredna, Naruto to już w ogóle cisnął po nim jak tylko mógł, a Sasuke ledwo był w stanie mu odpowiedzieć. Natomiast na wczorajszej imprezie dziewczyny dookoła wychodziły z siebie, by zwrócił na nie uwagę, a on… czuł się z tym dziwnie. To było takie głupie, kiedy one zabiegały o jego atencję. Naruto to by mu zaraz nagadał, że się puszy, żeby przestał wciągać brzuch bo i tak jest za chudy, a w ogóle to ma spowolnione myślenie, więc nie ma się czym zachwycać. A Sasuke by się z tego śmiał.

Później jednak wypił kilka mocnych drinków, przygotowanych przez Suigetsu i przestał się tym przejmować. Potańczył z kilkoma dziewczynami, z jedną się nawet całował w kącie, ale nic więcej z tego nie wyszło, bo za mocno się upił, poza tym w dziewczynie przeszkadzało mu… wszystko. Nie tego chciał. Nie jej. Nawet nie pamiętał, jak miała na imię, kiedy wykręcając się czymś głupim, zostawił ją w tamtym kącie i poszedł szukać Suigetsu, by przyjaciel zamówił mu taksówkę, bo on sam bełkotał.

Czuł z tego powodu wyrzuty sumienia, co nigdy wcześniej mu się nie przytrafiło, zazwyczaj był zadowolony, kiedy się przelizał z jakąś ładną panną. Gdyby mógł cofnąć czas, to pozbyłby się tamtej dziewczyny wcześniej, zanim z powodu alkoholu przestał kontrolować sytuację i po prostu pozwolił, żeby się działo. Cieszył się, że na tej imprezie nie było Naruto… znaczy, Naruko. Sam już nie widział.

Nagle usłyszał dźwięk przychodzącej wiadomości. Z jękiem sięgnął po telefon, odblokował go i wszedł w wiadomość.

 

Żyjesz?

 

Uśmiechnął się, widząc to jedno słowo. Naruto się o niego martwił?

 

Właśnie umieram – odpisał.

 

Odłożył telefon na poduszkę obok głowy i chwilę później o mało nie umarł na zawał, kiedy głośny dzwonek rozbrzmiał tuż obok jego ucha. Przeklął, wziął aparat do reki i odebrał.

- Czego? – zapytał i natychmiast usłyszał po drugiej stronie głośny śmiech.

- Ależ się sponiewierałeś! – usłyszał rozbawiony głos Naruto. Jęknął. Oczywiście Uzumaki wiedział, gdzie Sasuke spędził noc, bo Sasuke sam pisał do niego sms-y, a kilka z nich napisał nawet po pijaku, czego chyba trochę żałował, bo Naruto dzięki temu dostał mięso armatnie do swoich żartów.

- Ciszej, człowieku, nie znęcaj się nade mną.

- Och, nie kuś mnie, nie kuś! – wypalił Naruto, dalej chichocząc. – Czyli imprezka była udana?

- Noo…

- Nasza też! Babcia Tsunade upiła moją mamę nalewką z wiśni a Jiraiya dał mi książkę, czaisz, to jakiś pornos dla starych dziadków!

- To świetnie, Naruto…

Uzumaki ponownie parsknął śmiechem do słuchawki.

- Oj, oj, chyba ci główka dziś jeszcze bardziej nie pracuje niż zazwyczaj… Wpadniesz wieczorem?

- Nie wiem… - wychrypiał. – Jeśli będę w stanie prowadzić, to tak. Póki co chyba będę rzygał…

- To nie przeszkadzam – zaśmiał się Uzumaki. – Napisz sms-a, dobra? Jak ożyjesz już.

- Jasne, cześć. – Rozłączył się i odłożył telefon na biurko. Przekręcił się na bok, trochę walczył z mdłościami, aż w końcu zasnął.

Obudził się dwie godziny później. Czuł się już nieco lepiej, drzemka pomogła. Usiadł na łóżku, dopił resztę wody mineralnej, a potem udał się pod prysznic.

Dopiero to postawiło go na nogi i znów w miarę zaczął funkcjonować, zszedł więc na dół, do kuchni, żeby zrobić sobie jakąś kawę i kanapkę. Wcześniej nie mógł niczego przełknąć.

Takim nie do końca dysponowanym zastał go Itachi. Rodzice, jak co niedziela, zapewne spędzali czas z jakimiś swoimi ważnymi kontrahentami, na obiedzie, a może nawet na jakimś przyjęciu. W każdym razie jak zawsze ich nie było.

- Wyglądasz na zmasakrowanego – zauważył brat, przyglądając mu się uważnie. – Coście z Naruto wyprawiali?

- Akurat z Suigetsu – stęknął Sasuke. – Ale już mi lepiej, dochodzę do siebie.

Itachi parsknął śmiechem i też zrobił sobie kawę. Usiadł naprzeciw Sasuke, popijając ciepły napój. Podobnie jak Naruto, dodał do niego nieprzyzwoitą ilość cukru, czego Sasuke w ogóle nie rozumiał. Kawa miała być mocna i czarna, po to istniała.

- A jak tam sprawy z siostrą Naruto? – zapytał brat. Sasuke wzruszył ramionami, tego dnia było mu wszystko jedno. Już jakiś czas temu pogodził się z tym, że Naruko go nie znosi i prawdę mówiąc miał to gdzieś. Nie chciało mu się już wygrywać tego zakładu.

- Nie wiem, chyba jednak nic z tego nie będzie – powiedział. – Nie pasujemy do siebie, ona też przestała mi się podobać, jest… dziwna. Naruto jest fajniejszy… znaczy, jako przyjaciel – poprawił się. Itachi uśmiechnął się do niego pobłażliwie, unosząc jedną brew.

- Dawno go u nas nie było…

- Ojcu się nie podoba, że tu przyjeżdża… - mruknął Sasuke, patrząc w swój do połowy opróżniony kubek kawy. – Zobaczył go raz i wyraził jasno swoje… niezadowolenie.

- Nie musisz tego słuchać – powiedział Itachi, co spowodowało, że Sasuke spojrzał mu w oczy. – Nie musisz się mu podporządkowywać. To twoje życie, twoje wybory i nikomu nic do tego. Nawet ojcu.

- Eeee… - Sasuke nie miał pojęcia, co odpowiedzieć bratu. Itachi zaskoczył go taką poważną wypowiedzią, bo zazwyczaj błaznował. Zamrugał, ze zdumieniem wpatrując się w brata.

- To absurd, żebyś nie mógł przyprowadzać tu Naruto, bo się ojcu coś nie spodobało – kontynuował Itachi. – Nie zgadzaj się na takie traktowanie, postaw ojcu jasną granicę. Nigdy nie widziałem cię takim… takim szczęśliwym, pogodnym… I nigdy też nie rozmawialiśmy z sobą tyle, co teraz. Nigdy się tak dobrze nie bawiłem w twoim towarzystwie. Naruto coś… coś w tobie zmienił. Na lepsze, Sasuke.

Młodszy Uchiha nie mógł wyjść ze zdumienia. Przez chwilę wpatrywał się w brata, nie bardzo kumając, o co chodzi, bo na kacu faktycznie, tak jak mówił Naruto, jego pomyślunek był spowolniony.

- Eee. Huh, dzięki… - wymamrotał w końcu.

- Jak dla mnie, to możesz tu przywozić Naruto kiedy chcesz, bardzo go polubiłem – powiedział Itachi. Wstał, poklepał Sasuke po ramieniu i opuścił kuchnię. Młodszy brat tylko sapnął.

Nienawidził Suigetsu i jego imprez! Nie ogarniał po nich wydarzeń wokół siebie.

Po kawie i śniadaniu napisał do Naruto, że pojawi się u niego za jakieś dwie godziny. Czuł się już lepiej, kawa pomogła, śniadanie pewnie też. Jego żołądek przestał szaleć, głowa już nie bolała, czuł się na siłach, aby prowadzić samochód, wiedział też, że już wytrzeźwiał.

Dzień był nawet pogodny jak na listopad, mimo że dość zimny. Sasuke zastanawiał się po drodze, czy zmienić w poniedziałek swój wygodny, jesienny płaszcz na zimową kurtkę, czy jeszcze nie? Nie miał pojęcia i nie miał dziś sił na zastanawianie się.

Gdy dojechał na miejsce, to Naruto otworzył mu drzwi, zupełnie, jakby na niego koczował. Na jego widok Uzumaki wybuchnął głośnym śmiechem i chichotał jak nienormalny całą drogę na górę.

- Zupełnie nie wiem, co cię tak bawi – powiedział Sasuke, kiedy w końcu dotarli do pokoju Naruto i zamknęli za sobą drzwi.

- Jeszcze nigdy nie widziałem cię w takim stanie – wyjaśnił Naruto, spoglądając na niego. – Dlaczego spiąłeś włosy?

Sasuke podniósł rękę, dotykając małego kucyka z tyłu jego głowy. Nie miał siły robić czegokolwiek z włosami, więc po prostu ściągnął je gumką, bo wcześniej odstawały na wszystkie strony.

- Bo sterczały – wyjaśnił, co wywołało u Naruto kolejny atak śmiechu. Sasuke przegarnął nieco grzywkę, a potem opadł na łóżko przyjaciela, wzdychając.

- Dalej cię suszy? – zapytał Uzumaki, podając mu butelkę coli. Sasuke potrząsnął głową, leżąc plackiem na brzuchu.

- Nie – mruknął, odbierając colę, ale nie napił się, tylko postawił butelkę na podłodze obok łóżka. – Ale rano to był jakiś koszmar.

- Jakbym swoją matkę słyszał. Cały dzień dziś chodzi i zdycha, teraz chyba się położyła. Tata się z niej śmieje, bo on prowadził i nic nie pił. Moja przyszywana babcia, Tsunade, potrafi upić każdego.

- Aha… - mruknął Sasuke, co u Naruto wywołało kolejne chichoty. W tym momencie ktoś zapukał do drzwi pokoju.

- Wlazł! – zawołał Uzumaki. Drzwi otworzyły się i do pokoju zajrzała Naruko.

- O, tak myślałam, że ktoś przyszedł – powiedziała, na co Sasuke uniósł rękę w geście powitania. Nie miał siły się odezwać. – Co mu jest? – Naruko zwróciła się do brat.

- Umiera – wyjaśnił Naruto. – Masz pomysł, gdzie go zakopiemy?

- Zakopiemy? Wyrzucimy do śmietnika – odparła dziewczyna, na co oboje zachichotali. Sasuke jęknął.

- Weźcie chociaż z moim martwym ciałem obejdźcie się łagodnie – powiedział. Naruto wyciągnął rękę i przegarnął mu grzywkę, która znów opadła mu na oczy.

- A co cię to obchodzi, przecież i tak będziesz martwy?

- Będę cię nawiedzał.

- Super, uwielbiam horrory!

Sasuke prychnął. Dłoń Naruto, która z jakiegoś powodu nadal dotykała jego czoła, była taka przyjemna. Mógłby tak leżeć i zdychać u Uzumakiego i już nigdy nie wychodzić. To łóżko było wygodne, atmosfera w tym domu była bardzo miła, lubił tu przychodzić, czuł się czasem lepiej niż we własnym domu, zwłaszcza po tym, co ostatnio powiedział mu ojciec.

Naruko chrząknęła, co spowodowało, że jej brat natychmiast cofnął rękę. Sasuke łypnął na dziewczynę jednym okiem, niezadowolony. Źle się czuł i chyba zasługiwał na trochę troski, prawda? Od niej nie mógł się przecież czegoś miłego spodziewać, ale Naruto, jak na przyjaciela przystało, mimo złośliwych słów, rozumiał jego chwilowy ciężki stan.

- Co będziecie robić? – zapytała Naruko.

- Nie wiem, pooglądamy coś? Sasuke dziś się i tak do niczego nie nadaje.

- Pheh! – prychnął Uchiha.

- Mogę z wami?

Obaj zdumieni spojrzeli na dziewczynę. Sasuke niewiele rozumiał, ale rodzeństwo mierzyło się przez chwilę spojrzeniami, nic nie mówiąc. Uchiha przyjrzał się dziewczynie, ale że z jej twarzy niewiele był w stanie wyczytać, zerknął na Naruto. Przyjaciel był… niezadowolony.

- Nie musisz mnie pilnować – powiedział do siostry, na co Sasuke zmarszczył brwi. Nie łapał, o czym oni rozmawiali…

- Sasuke, mogę zostać? – Naruko oderwała oczy od brata i spojrzała wprost na niego. Sasuke wytrzeszczył oczy, zdziwiony tym, że w ogóle do niego mówi, w dodatku ludzkim głosem, a potem zdezorientowany wymienił z Naruto spojrzenie.

- Eeee… - mruknął inteligentnie. – Ja-jasne – powiedział w końcu. Naruko zmarszczyła brwi, Naruto wywrócił oczami, a Sasuke, nie mając pojęcia, co właściwie się tu odwala i po co Naruko akurat jego pyta o zdanie, dźwignął się do siadu i w końcu sięgnął po podarowaną wcześniej colę. Napił się.

Naruto włączył jakiś film, Sasuke i Naruko usiedli na łóżku chłopaka, Uzumaki stanął wózkiem obok nich i zaczęli oglądać wybrany przez właściciela pokoju film. Naruto postawił na kino akcji, na jakąś strzelarkę, której Sasuke nigdy wcześniej nie oglądał.

Było dziwnie. Sasuke właściwie nie śledził fabuły filmu, tylko przyglądał się przyjacielowi. Widział, że Naruto udaje wyluzowanego, a tak naprawdę z jakiegoś powodu jest rozzłoszczony. Naruko siedziała ze splecionymi na piersiach dłońmi i wpatrywała się w monitor. Rodzeństwo musiało się wcześniej o coś pokłócić, ale nie ogarniał o co. Gdyby Naruko wyszła, mógłby zapytać o to przyjaciela, a tak to tylko siedział i mu się przyglądał.

- Jadę do kibla – burknął w końcu Naruto. – Nie musicie pauzować.

Przyjaciel odjechał w stronę łazienki, a gdy drzwi się za nim zatrzasnęły, Naruko wzięła swój telefon do ręki, coś w nim znalazła, a potem pokazała go Sasuke, podtykając mu aparat niemal pod sam nos. Przez chwilę nie wiedział, o co chodzi, potem jednak skupił się na wyświetlaczu i zobaczył zdjęcie. Siebie samego i tej dziewczyny z wczorajszej imprezy, zdjęcie tego, jak się całowali.

Sapnął.

- Skąd to masz? – zapytał. Naruko prychnęła.

- Kin, pierwsze co zrobiła, to się pochwaliła wszystkim koleżankom, a mamy wspólne znajome! – powiedziała wściekle Naruko. – Właśnie tyle jest warta ta cała twoja „miłość”!

Obrzucił ją zmęczonym spojrzeniem.

- Nie przypominam sobie, bym ci kiedykolwiek cokolwiek obiecywał – powiedział. – Wykasuj to.

- Jesteś…!

- Nie obchodzi mnie, co masz na mój temat do powiedzenia – przerwał jej. – Nie będę już ci zawracał głowy, zrozumiałem, że cokolwiek nie zrobię, ty i tak nie zwrócisz na mnie uwagi. Jestem wolnym człowiekiem, mogę robić, co mi się podoba.

- Ale ty jesteś głupi! Idiota!

Naruko zerwała się z łóżka, obrzuciła go wściekłym spojrzeniem, a potem wyszła, trzaskając drzwiami. Sasuke pomasował skronie. Czy ten dzień mógł być jeszcze dziwniejszy? Co jeszcze go spotka?

W tym momencie z łazienki wyjechał Naruto.

- A gdzie Naruko? – zapytał, podjeżdżając do łóżka, na którym siedział Sasuke.

- Nie wiem, chyba się na mnie wściekła. Pokłóciliście się dziś czy co?

Uzumaki wzruszył ramionami, robiąc niezadowoloną minę.

- Nie wiem, rano było wszystko okej, a potem nagle zaczęła być wściekła.

Sasuke skinął głową. Podejrzewał, że Naruko zaczęła się inaczej zachowywać, kiedy dostała jego zdjęcie z tą całą Kin. Tylko nie rozumiał, dlaczego? Przecież Naruko go cały czas odtrącała, cały czas, od początku, nim gardziła. Nie obiecywał jej nic, nie byli w żadnym związku, wiedziała, że przecież nie był grzecznym chłopcem, że miał wiele dziewczyn, że imprezował. Nigdy tego nie ukrywał, lubił się zabawić, to była dla niego odskocznia. Naruko sama mu kiedyś wygarnęła, że sypiał z wieloma dziewczynami, wtedy, na parkingu przed supermarketem niedaleko szkoły, tego dnia, kiedy poznał Naruto.

Co ją nagle napadło, że się tak przejęła głupim zdjęciem? I to akurat nic nie znaczącym, Sasuke ledwo pamiętał tamtą dziewczynę, samo całowanie też było kiepskie.

- I dobrze, że poszła, z nią jest nudno – powiedział do Naruto. Uzumaki zaśmiał się.

- A co z podrywaniem jej?

- Odpuszczam. Oficjalnie. Mam to w dupie.

Naruto przez chwilę mu się przyglądał z szeroko uchylonymi ustami. Sasuke już mu o tym wspominał, o swoim wahaniu, po urodzinach bliźniaków. Teraz w końcu podjął decyzję i nie miał zamiaru jej odwoływać. Miał głęboko gdzieś zakład z chłopakami, miał głęboko gdzieś to, co dyktowali mu inni, czy to ojciec, czy to znajomi, którzy oczekiwali, że będzie idealnym Sasuke, zawsze w centrum uwagi, pośrodku wielkiej imprezy, z kupą kasy, szastając nią na prawo i lewo. Zdał sobie nagle sprawę z tego, że zupełnie go nie obchodzi, co oni wszyscy o nim myśleli.

Właściwie, teraz, w tej chwili, liczyła się dla niego opinia tylko jednej osoby.

Naruto patrzył na niego ze zdumieniem.

- Czyli… nie będziesz już przyjeżdżał? – zapytał Uzumaki, na co Sasuke parsknął, wychylił się i zdzielił go po głowie, lekko, ale Uzumaki i tak sapnął.

- Głupi! Nie uwolnisz się ode mnie tak łatwo!

Chłopak obdarzył go najbardziej promiennym ze swoich uśmiechów, na co i Sasuke się lekko uśmiechnął.

Dokończyli oglądanie filmu, ale więcej w tym czasie rozmawiali niż patrzyli na monitor. Kiedy Naruko wyszła, Sasuke w końcu mógł opowiedzieć jej bratu o wczorajszej imprezie, ale pominął informację o tej całej Kin. Naruto też mu opowiedział, co wczoraj robił, trochę o swoim ojcu chrzestnym, Jiraiyi oraz jego kobiecie, Tsunade. I ledwo skończył tę opowieść, rozległo się kolejne pukanie i głowę do pokoju wsadziła pani Kushina.

Wyglądała tak, jak Sasuke się czuł. Włosy też spięła, w jakiś skołtuniony koczek na czubku głowy, miała podkrążone oczy i była blada.

- Cześć chłopcy, zjecie kolację? – zapytała.

- Mamo, ty żyjesz? – zapytał ją zdziwiony Naruto. Pani Kushina sapnęła.

- Weź synek, nie przypominaj mi! Więcej nie piję!

- Akurat! – zakpił z niej syn. – Do następnej wizyty u babci Tsunade!

Jego matka potrząsnęła głową.

- Tata zrobił kolację, jak jesteście głodni, to zejdźcie, zjemy wszyscy razem – powiedziała i wycofała się z pokoju. Sasuke zerknął na Naruto.

- Idziemy?

- No, ja jestem już głodny, a ty?

- Coś może przełknę, prawie nic dziś nie jadłem – powiedział, więc zebrali się, wyszli z pokoju i udali na dół.

W kuchni była już reszta rodziny Uzumakich. Sasuke przywitał się z ojcem Naruto, bo jeszcze go dziś nie widział i usiadł przy stole, kładąc swój telefon przy talerzu, a Naruto stanął wózkiem obok niego.

- Częstujcie się, Sasuke, proszę, jedz – powiedziała serdecznie matka Naruto, nalewając mu do szklanki herbaty z dzbanka.

- Dziękuję – powiedział, a kobieta uśmiechnęła się do niego.

Wszyscy zaczęli jeść przygotowane przez pana Minato kanapki. Naruto jak zwykle jadł najwięcej, co wywoływało niezadowolenie u jego matki i serdeczny uśmiech u ojca. Naruko rzucała Sasuke wściekłe spojrzenia, ale już się nią wcale nie przejmował. Ona go po prostu nie lubiła i musiał się z tym pogodzić.

- Jak tam w szkole, Sasuke? – zagadnęła go nagle pani Kushina. Sasuke, który właśnie gryzł kanapkę, przełknął to, co miał w ustach, aby móc jej odpowiedzieć.

- Eee… dobrze, dziękuję – powiedział uprzejmie. Naruto zachichotał, za co zarobił dziwne spojrzenie ze strony matki.

- Jesteś taki uprzejmy, Sasuke, dobry z ciebie chłopak.

Naruto już otwarcie się śmiał, usiłując zapchać usta własną pięścią. Sasuke czuł się trochę zmieszany, ale wiedział, że niektórzy rodzice tacy są. Matka Suigetsu też zawsze czuła się w obowiązku chociaż chwilę z nim porozmawiać i pani Kushina najwyraźniej też tak miała.

- Nie męcz chłopaka, skarbie – mruknął do niej ojciec Naruto, uśmiechając się do wszystkich.

- Oj tam, oj tam, zaraz męczę! Sasuke tyle czasu spędza z moim synem…

- Mamo! – zawołał Naruto, przerywając jej. Kushina wywróciła oczami. Sasuke uśmiechnął się. Rozumiał, że przyjaciel chciał go bronić przed pytaniami własnej matki, ale Sasuke potrafił sobie z czymś takim radzić. Nie czuł się ani zawstydzony ani nic, a pani Kushina była bardzo miła i miała dobre intencje. Sasuke lubił rodziców bliźniaków.

- Mi nie przeszkadza – powiedział, kładąc rękę na ramieniu Naruto. Pani Kushinie zaświeciły się oczy. – Nie wkurzaj się.

- Ale…

- No widzisz, Sasuke nie przeszkadza jego gadatliwa teściow…

- WYSTARCZY! – ryknął nagle Naruto i jebnął dłonią w stół, aż zadzwoniły wszystkie szklanki. Każda osoba, obecna przy stole, spojrzała na niego ze szczerym zdumieniem. Naruto chwilę patrzył wściekle na własną matkę, a potem obrócił się wózkiem i wyjechał z kuchni.

Zdezorientowany Sasuke powiódł zdumionym wzrokiem po trójce pozostałych Uzumakich i zorientował się, że dziwnym trafem to na niego wszyscy patrzą. Naruko ze złością, pan Minato z troską, zaś pani Kushina z determinacją.

- Idź za nim – powiedziała do niego kobieta.

- Ale mamo…! – zaczęła Naruko, ale matka przerwała jej gestem.

- No leć za nim! – ponagliła go. Sasuke, nieco niepewny, wstał i poszedł za Naruto na górę. Naprawdę ten dzień był jakiś dziwny.

Gdy zapukał do drzwi pokoju przyjaciela, ten nie odezwał się, więc Sasuke, wzdychając nad swoim niewdzięcznym zadaniem, nacisnął klamkę i wszedł do środka.

- Mamo, daj mi…! – zaczął Naruto, ale urwał, gdy zobaczył, że to Sasuke wszedł, a nie pani Kushina. – A, to ty – mruknął. Sasuke zamknął drzwi i splótł ręce na torsie.

- Co się dzieje? – zapytał, nie spuszczając oczu z niebieskich tęczówek Naruto. Chłopak chwilę patrzył na niego, wzrok miał jakiś dziwny, jakby nie miał pojęcia, co ma mu powiedzieć. W końcu westchnął.

- Wygadałem się matce – rzekł. Odwrócił spojrzenie od oczu Sasuke, spojrzał gdzieś w bok, na podłogę. – Niechcący. O tym, że jesteś zakochany w Naruko i ona teraz myśli, że będzie twoją teściową.

Sasuke parsknął.

- Jak każda matka, nie ma o co robić awantury – powiedział.

- Nie chciałem, żeby się wygadała przy Naruko – mruknął Uzumaki. Sasuke odetchnął głęboko. Ten dzień był jakąś porażką.

- Słuchaj, jak byłeś w kiblu, to powiedziałem twojej siostrze to samo, co powiedziałem tobie. Twojej mamie przejdzie za jakiś czas – powiedział, rozbawiony. – Nie masz o co się wściekać, cała akcja jest już nieaktualna.

- Wiem – burknął Naruto, dalej patrząc gdzieś w bok.

- No to się ogarnij. Ja spadam, juro trzeba wstać do szkoły, a ja się czuję, jakby mnie przejechał walec.

Naruto skinął głową.

- Odprowadzę cię.

Opuścili pokój. Sasuke zszedł na parter po schodach, Naruto zjechał windą. Spotkali się na dole. Sasuke naciągnął na nogi swoje buty, nałożył płaszcz i spojrzał na Uzumakiego.

- Zobaczymy się jutro, okej?

Naruto pokiwał głową. Był jakiś taki dziwny, ale Sasuke nie chciał się wtrącać. Każdy czasem kłócił się z rodzicami, nie było rodzin idealnych. Poklepał Naruto po ramieniu, skinął mu głową i wyszedł na zewnątrz, zamykając za sobą drzwi. Zrobił jednak zaledwie dwa kroki, kiedy zorientował się, że nie zabrał z kuchni swojego telefonu.

Zawrócił i ponownie wszedł do domu Uzumakich. I wtedy usłyszał, jak Naruto wykrzykuje w kuchni jego imię…

*

Dajcie znać, czy widać różnicę między tym rozdziałem a poprzednimi? Chodzi mi o mój styl pisania, czy to czuć, jak się czyta, że wróciłam do tego opowiadania po tak długim czasie?