Rozdział 6

               Wracał do domu tą samą trasą, ale nie spodziewał się, że po drodze natknie się na ojca.

Zbliżał się właśnie do zakrętu, przy którym stał dom pana Kakashiego, jego dawnego nauczyciela, gdy dostrzegł radiowóz ojca oraz czerwoną furgonetkę straży pożarnej, stojące przy krawężniku. Obok tych dwóch aut było trzecie, ale ono nie stało grzecznie przy krawężniku drogi jak pozostałe, tylko przednimi kołami zanurzone było w wodzie, bo w tym miejscu obok ulicy przepływała malutka rzeczka. Sasuke nie pierwszy raz widział taki wynik czyjejś jazdy po tym konkretnym zakręcie. Było ślisko, zaraz obok ulicy płynęła rzeczka, która omijając dom Kakashiego, stojący u szczytu zakrętu, biegła dalej.

Sasuke zwolnił, patrząc na ojca, który rozmawiał z jakimś nieznanym człowiekiem, prawdopodobnie właścicielem samochodu. Zapewne był problem, żeby w takim śniegu wyciągnąć auto z zamarzniętego rowu.

Nagle dostrzegł trzecią osobę, która wyszła zza strażackiej furgonetki. Sasuke aż rozdziawił usta na widok Naruto, ubranego w charakterystyczny, czarny mundur strażaka. Żółte odblaski na nim umieszczone były doskonale widoczne, nie dało się go przegapić. Uzumaki trzymał w dłoniach linkę holowniczą, coś mówił i coś pokazywał ojcu Sasuke, a Fugaku kiwał głową na zgodę.

Sasuke nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Naruto jakby nigdy nic rozmawiał z jego ojcem. Naruto, wysoki, szeroki w barach, w tym cholernym mundurze strażaka, wyglądał tak, że Sasuke nie mógł oderwać od niego oczu.

- O jasna cholera… - westchnął, oglądając się za siebie, gdy mijał miejsce wypadku. Napis STRAŻ POŻARNA na plecakach kurtki Naruto działał na wyobraźnię Sasuke jak mało co…

ŁUBUDU!

Serce Sasuke podskoczyło do gardła, a on, w wyuczonym odruchu wcisnął do końca pedał gazu, z przerażeniem patrząc przed siebie. Przez jedną, przerażającą, straszną sekundę pomyślał, że kogoś potrącił. Potem jednak zdał sobie sprawę, że zamiast skręcić w lewo, bo przecież jechał po zakręcie, pojechał prosto na płot przed domem pana Kakasiego i kasując go, wylądował w ogrodzie nauczyciela.

Jego ręce drżały, gdy wyłączył silnik, a potem odetchnął, czując jednocześnie ulgę i strach. Najgorsze było to, że kiedyś już, raz, skasował ten płot, niedługo po tym, jak zyskał prawo jazdy. I oczywiście wtedy też była zima, a powodem, dla którego tak się stało, również był Naruto, tyle że wtedy blondyn siedział obok niego na siedzeniu pasażera…

Przypomniawszy sobie o Naruto, obejrzał się za siebie gwałtownie, ale pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była mina ojca. Fugaku stał w osłupieniu i gapił się w jego kierunku, jakby nie dowierzał, że Sasuke drugi raz w życiu wjechał jego samochodem w płot Kakashiego. Facet, którego tata wyciągał z rowu, też się na niego gapił. A Naruto…

Naruto wpółleżał na masce swojej strażackiej furgonetki i pokładał się ze śmiechu. Sasuke westchnął.

- No kurwa pięknie – powiedział do siebie głośno. Jeżeli ktokolwiek potrafił się jakkolwiek zbłaźnić, to tylko on. Stanowczo nie powinien sprzedawać swojego samochodu, bo tracił wprawę w prowadzeniu i o, takie rzeczy się działy!

Ojciec ruszył ku niemu, co Sasuke dostrzegł w lusterku, i po chwili był już przy samochodzie. Otworzył drzwi od strony kierowcy.

- Wszystko w porządku? – zapytał zaniepokojony.

- Tak, ja… Ja nie wiem, co się stało… - rzekł Sasuke, nie mając pojęcia, jak się wytłumaczyć. Co miał powiedzieć ojcu, że na widok Naruto w ubraniu strażaka niemal mu stanął, a jego mózg dostał zwarcia?

- Piaskarka się popsuła i tu wciąż nie jest posypane, a w nocy znowu dosypało śniegu i przejechał tylko pług – rzekł tata. Podszedł do przodu samochodu i obejrzał zderzak. – Dobrze, że nic ci się nie stało! Z przodu jest zarysowany, ale płot trzeba będzie postawić od nowa!

W tym momencie z domu wypadł pan Kakashi, pospiesznie narzucając na siebie kurtkę, a za nim z drzwi wyjrzał pan Iruka, drugi nauczyciel Sasuke, ubrany zaledwie w  sweter. Iruka jednak tylko spojrzał, co się stało i zaraz schował się do domu, na co Sasuke zmarszczył brwi. Co Iruka robił u Kakashiego?

- Sasuke Uchiha! – wydarł się Kakashi, a Sasuke skrzywił. – Do cholery, co ci zrobił ten płot?!

- Niełady jest! – wrzasnął gdzieś z tyłu Naruto, co Sasuke usłyszał, bo wciąż miał otwarte drzwi od strony kierowcy.

- Ty się zamknij Uzumaki i zajmij swoją pracą! – odkrzyknął mu Kakashi, podchodząc do ojca Sasuke. Uścisnął mu rękę. – Cholera, no, pancerny płot tu w końcu postawię!

- Tak jest jak się mieszka na zakręcie, u Hyuugi było tak samo, to barierkę postawiliśmy. Może zagadam z Minato, żeby tu też postawić…? - Fugaku spojrzał na Sasuke. – Wycofaj samochód, Sasuke.

Sasuke uruchomił auto, wrzucił wsteczny i spróbował wycofać, ale się nie udało. Koła auta ugrzęzły w głębokim śniegu, no bo przecież nikt nie odśnieżał ogrodu. Sasuke zaklął, wyłączył silnik i znów otworzył drzwi, odpinając pas. Wysiadł z auta.

- Nie da rady! – zawołał.

- Cóż, no to mamy już dwa auta do wyciągnięcia. – Niespodziewanie wśród nich pojawił się Naruto. Uzumaki szeroko szczerzył zęby, uścisnął najpierw dłoń Kakashiego, a po półsekundowym zawahaniu, wyciągnął ją w stronę Sasuke. Uchiha odwzajemnił uścisk, lekko zaskoczony. Dłoń Naruto była zimna i sucha, ale ten dotyk sprawił, że żołądek Sasuke się ścisnął i zrobiło mu się gorąco. Odwrócił spojrzenie od niebieskich tęczówek blondyna i spojrzał na ojca.

            - Wyciągniesz mnie?

- Nie mam sprzętu, Naruto wyciągnie najpierw tamtego faceta, potem ciebie – odpowiedział ojciec, a Sasuke znów spojrzał na Uzumakiego. Blondyn dalej uśmiechał się szeroko.

- Musisz stanąć w kolejce, Sasu, bo tamten pan ma pierwszeństwo – powiedział, zdrabniając jego imię jak zawsze. – Pechowo masz postawiony ten płot, Kakashi – dodał wesoło.

- Pechowo, to ty zaraz będziesz miał kozę!

- Haha, jak dobrze, że już skończyłem szkołę!

- I ty Uchiha też! – zwrócił się do niego dawny nauczyciel. – Dlaczego zawsze, kiedy ten płot jest rozjechany, to jest to sprawka waszej dwójki?!

- O wypraszam sobie! – wykrzyknął Naruto. – Ja nie mam z tym nic wspólnego, Sasu sam go tym razem rozjechał!

Sasuke prychnął.

- Ty na niego kiedyś wjechałeś rowerem – przypomniał Uzumakiemu, uśmiechając się lekko.

- Rowerem, nie autem! Musiałem go wtedy tylko odmalować! I tylko dwie sztachety, a ty za to musisz go Kakashiemu naprawić w całości już drugi raz!

- A czyja to była niby wtedy wina, że na niego wjechałem?!

- Co, że niby moja, co?! – oburzył się Uzumaki.

- Oczywiście, że twoja, młotku! Nie łapie się za kierownicę, kiedy się nie jest kierowcą!

- Bo ty nie umiesz prowadzić, draniu!

- Oczywiście, że umiem!

- No pięknie to właśnie zademonstrowałeś! – wydarł się Uzumaki, ręką wskazując na rozjechany płot. Kilkanaście białych sztachet leżało na ziemi pod kołami auta, niektóre były połamane. Zdaniem Sasuke Kakashi powinien sobie postawić porządne ogrodzenie, a nie taki zwykły drewniany, ozdobny płotek.

- Bo wpadłem w poślizg!

- Akurat! Jeździć nie potrafisz i tyle!

- Ja nie potrafię, ja nie potrafię?! A kto z nas szybciej zdał prawo jazdy?!

- Bo masz wcześniej urodziny!!!

- CHŁOPCY! – wydarł się nagle Kakashi swoim pedagogicznym tonem. – Uspokójcie się, to nie czas na kłótnie!

- TO ON ZACZĄŁ! – wykrzyknęli jednocześnie, a potem spojrzeli wściekle na siebie. Niebieskie oczy Naruto ciskały gromy, natomiast Sasuke miał ochotę mu przywalić. Już zapomniał, jaki wkurzający był ten młotek! Kiedyś potrafili się kłócić o byle pierdołę i żaden nie umiał ustąpić. Kady z nich zawsze chciał postawić na swoim.

- Dobrze, dobrze – odezwał się w końcu ugodowo ojciec Sasuke. – Najpierw wyciągniemy tamtego pana, a potem ciebie, Sasuke. Zaczekaj tu.

Ojciec i zerkający na niego pochmurnie Naruto odeszli w stronę nieszczęśnika, który wylądował w ogrodzie, a Sasuke spojrzał na Kakashiego.

- Oddam pieniądze za ten płot – rzekł. Były nauczyciel prychnął.

- Dobrze, że tym razem ty, a nie twoi rodzice – odpowiedział. W tym momencie na schodach ponownie pojawił się Iruka.

- Chodźcie do domu, bo widzę, że to pewnie potrwa! – zawołał do niego i Kakashiego, machając ręką na przywołanie.

- Chodź, napijemy się czegoś ciepłego – dodał Kakashi.

Skierowali się do domu i po chwili byli już w przyjemnym cieple. Sasuke zdjął z siebie płaszcz i buty, a potem, za skinieniem Kakashiego, poszedł do salonu.

Iruka wyglądał na rozbawionego całym wydarzeniem. Jak się okazało, przygotował już dzbanek herbaty i trzy filiżanki. Czuł się w domu Kakashiego bardzo swobodnie, co zastanowiło Sasuke.

- Trochę potrwa, zanim wyciągną tamten samochód, więc napijcie się ciepłej herbaty – powiedział Umino z uśmiechem na ustach. – Kakashi, przynieś z kuchni ciastka…

- Już, już… - zagderał jasnowłosy, ale posłusznie wyszedł.

Sasuke rozejrzał się po salonie, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Dziwnie się czuł w obecności dwóch starych nauczycieli, kiedy połowę kar, jakie kiedykolwiek dostał w szkole, wlepił mu właśnie Kakashi. Zbliżył się do okna i wyjrzał na drogę, by zobaczyć, jak tuż za działką Kakashiego jego ojciec i Naruto próbują wyciągnąć z rzeczki tamten samochód.

- Pechowo stoi ten budynek – zagadnął go Iruka, podchodząc do niego z filiżanką herbaty. Podał mu ją, a Sasuke skinął głową w podziękowaniu.

- Na samym zakręcie – powiedział cokolwiek, żeby nie wyjść na gbura i upił mały łyk ciepłego napoju.

- No, i ktoś wyjątkowo nie lubi, żeby był ogrodzony – rzekł złośliwie Kakashi, wchodząc ponownie do salonu z talerzem, na którym leżały jakieś ciasteczka. Sasuke westchnął.

- Zapłacę za niego – odezwał się ze skruchą w głosie. Było mu autentycznie głupio, jak za pierwszym razem, jeszcze w liceum, kiedy wjechał w ten płot. Pamiętał, że wtedy z Naruto byli autentycznie przerażeni i bali się bury od obu swoich ojców. Miał szczęście, że policjantem w mieście był akurat jego ojciec. Zastanawiał się, czy dziś tata wlepi mu mandat, czy może jednak mu odpuści?

Westchnął. Nienawidził, kiedy Uzumaki był w pobliżu. Sasuke zawsze głupiał, gdy miał go w zasięgu wzroku i podejrzewał, że to się już nigdy nie zmieni.

- Nic się nie stało, Sasuke – odezwał się Iruka, patrząc na niego ciepło. – Płot się naprawi, dobrze, że jesteś cały.

- Dziękuje – odpowiedział. – Przepraszam, to było…

- Niechcący, tak, wiem. Już to słyszałem – dokończył za niego Kakashi, przez co Iruka rzucił mu karcące spojrzenie.

- Musisz być taki złośliwy?

- Smarkacz wjechał nam samochodem do ogrodu!

- Przeprosił!

- Och, naprawdę, może odpuścimy każdemu uczniowi, który nabroi, o ile tylko przeprosi?

- Stary i zrzędliwy się zrobiłeś – zaśmiał się Iruka i ta dwójka obdarowała się czułym buziakiem w usta, a Sasuke przeżył mały szok, widząc to.

Lubił obu nauczycieli, zarówno Irukę, który uczył go w podstawówce, jak i Kakashiego, który był jego wychowawcą w liceum. Pamiętał, że od niepamiętnych czasów Naruto gadał, że ta dwójka „na bank” ma romans. Nawet się przecież o to założyli! A zwycięzca, jeśli dobrze Sasuke pamiętał, miał dostać coś stojącego, przewiązanego czerwoną kokardką… Uchiha nie pamiętał, czy mama opowiadała mu o Iruce i Kakashim. Czy mu to mówiła, a on przegapił, nie słuchał opowieści, czy kobieta zapomniała mu o tym powiedzieć? W każdym razie do tej pory nie wiedział, że zakład został rozstrzygnięty i to Uzumaki go wygrał. Kakashi i Iruka ewidentnie byli razem, mieszkali razem. Sasuke nie spodziewał się, że w tak małym miasteczku uchowa się taka para. Wiedział z doświadczenia, z jakimi plotkami się to wiązało.

Zerknął na regał przy ścianie, na którym dostrzegł wiele fotografii w ramkach. Na jednej z nich był jego wujek, Obito, najlepszy przyjaciel Kakashiego, ze swoją żoną, Rin. Na innej obok mieszkającej w tym domu pary stał Naruto, wszyscy byli ubrani w garnitury i trzymali w dłoniach po kieliszku szampana. Tak wiele przegapił, jeżeli chodziło o Uzumakiego. Tak wielu rzeczy nie wiedział.

- Sasuke, wyglądasz na zmartwionego – zwrócił się do niego Iruka. – Wszystko porządku?

- Tak – odpowiedział. – Po prostu się zamyśliłem.

- Dawno nie zaglądałeś do domu, prawda?

- Jakoś tak… wyszło… - bąknął nieskładnie. Nie lubił opowiadać o swoim życiu, zwłaszcza teraz, kiedy to życie tak beznadziejnie mu się układało.

W tym momencie ktoś załomotał w drzwi. Kakashi odstawił filiżankę herbaty i wyszedł z salonu.

- Buty! – wydarł się do kogoś na tyle głośno, że pewnie byłoby go słychać w całym domu.

- Nie będę wchodził! – Sasuke usłyszał głos Naruto. – Sasu! Chodź, wyciągniemy wasze auto!

- Idę! – odkrzyknął Sasuke. Odstawił filiżankę na stolik i spojrzał na Irukę. – Bardzo dziękuję za herbatę…

- Wpadaj częściej – odpowiedział Iruka ciepło. Sasuke czym prędzej opuścił salon.

W korytarzu Kakashi stał przy otwartych drzwiach, rozmawiając z Naruto, który nie przekroczył progu. Na widok Sasuke na ustach Uzumakiego zagościł szeroki uśmiech.

- Dawaj, dawaj, wyciągniemy ci to autko w końcu! – rzekł dziarsko, jakby już zapomniał, że chwilę temu darli się na siebie. Sasuke jedynie pokiwał głową, czym prędzej się ubrał i wyszedł, żegnając się z Kakashim.

Zbliżyli się do samochodu,  Naruto poklepał go po masce, jakby miał do czynienia z żywym stworzeniem, a Sasuke w międzyczasie spojrzał na ojca, który chyba wypisywał tamtemu kierowcy mandat. Westchnął ponownie, bo nie był pewny, czy sam nie zarobi za chwilę jakiegoś.

Zerknął na Naruto.

- Od kiedy jesteś strażakiem? – wyrwało mu się, przez co Uzumaki spojrzał na niego w szoku, jakby się nie spodziewał, że Sasuke zacznie rozmowę. Uchiha jednak nie miał zamiaru zachowywać się dziecinnie, lata ze sobą nie gadali i chyba przyszła pora, aby to milczenie zakończyć. Nie byli już dzieciakami, obaj dorośli, a dawne urazy powinny pójść w niepamięć. Naruto miał rację wtedy, w pubie Choujiego, było dziwnie, kiedy ze sobą nie gadali.

- Cóż… coś robić trzeba, prawda? – odpowiedział Naruto, w zakłopotaniu drapiąc się po karku.

- I ratownikiem też jesteś?

Naruto parsknął i splótł ręce na piersi.

- A ty co, wywiad na mój temat nagle przeprowadzasz?

- Chciałeś rozmawiać…

- No ale nie w takich okolicznościach! – Naruto ręką wskazał zakopany w śniegu samochód i rozwalony płot.

- A niby w jakich okolicznościach, co? – zapytał Sasuke butnie. Naruto wyszczerzył do niego zęby.

- Przy piwie. Wpadnij dziś wieczorem do pubu Choujiego, to sobie pogadamy.

Sasuke zastanowił się nad tym chwilę. Rozmowa z Naruto nie brzmiała źle, w końcu odkąd przyjechał, Uzumaki nieustannie zaprzątał jego myśli. Sasuke mógłby w końcu zaspokoić swoją ciekawość, dowiedzieć się, co u Naruto z pierwszej ręki, a nie z pojedynczych, urywanych plotek. Domyślał się, że Uzumaki pragnie tego samego. To Naruto pierwszy wyciągnął do niego rękę w Mikołajki. Po latach milczenia zaczynali normalnie rozmawiać. Sasuke brakowało Naruto, tęsknił za nim, myślał o Uzumakim wiele, naprawę wiele razy.

Skinął głową na zgodę.

- Dobrze, niech będzie – rzekł i zaraz otrzymał od Naruto promienny uśmiech.

- To teraz zajmijmy się autem twojego ojca, bo się na nas wkurzy! – zawołał wesoło blondyn.