Rozdział 9

 W końcu udało mi się napisać kolejny rozdział! Zapraszam:

*

            Było zimno. Sasuke stał, pocierał ręce i przestępował z nogi na nogę, coraz bardziej się niecierpliwiąc. Naruto kilkanaście minut temu wszedł do magazynu, aby znaleźć jakieś kołki czy inne cholerstwo i nie wyłaził, a Sasuke marzł. Na szczęście nie założył na siebie swojego ulubionego płaszcza, bo w nim to już w ogóle byłoby mu zimno, a ubrał się w pożyczoną od ojca kurtkę moro, w której pracował wczoraj oraz tę ciepłą, choć nieco głupio wyglądającą czapkę z klapami na uszy. Postawił więc dziś na ciepło, a nie na wygląd. Mróz szczypał od rana, gdy wychodził z domu termometr pokazywał osiemnaście stopni na minusie i choć może do teraz trochę się ociepliło, to dla niego i tak było cholernie zimno. Dla każdego normalnego człowieka byłoby zimno.

Pracowali od rana. Wraz z chłopakami zwieźli na rynek wszystkie drewniane elementy, aby złożyć w całość kilkanaście drewnianych budek, w których mieszkańcy Konohy rozłożą w drugi dzień świąt swoje towary na sprzedaż. Sasuke był zdziwiony, jak duża liczba chętnych zgłosiła się do pomocy, bo przecież wszystko to robione było za darmo, nikt za to nikomu niczym nie płacił. Władze miasta przygotowały jedynie ciepły poczęstunek, w skład którego wchodziła kawa i herbata do woli, a około czternastej miała być jakaś ciepła zupa.

Sasuke był już po dwóch kubkach gorącej herbaty i po jednym czekoladowym batoniku, który dał mu Naruto. Rano mama wcisnęła w niego obfite śniadanie, dzięki czemu nie był głodny, ale podejrzewał, że po pracy będzie. Zupę podobno miała gotować Hinata, więc wszyscy spodziewali się czegoś naprawdę pysznego, bo dziewczyna była szefem kuchni w hotelu należącym do rodziny Hyuuga. Jak taka cicha i skromna dziewczyna dawała sobie radę jako szef kuchni, Sasuke nie miał pojęcia.

Ponownie przestąpił z nogi na nogę. Miał pomóc Naruto, a ostatecznie Uzumaki poszedł sam i Sasuke nie wiedział, czy będzie potrzebny przy dźwiganiu czy nie…

- Długo jeszcze?! – wydarł się w stronę drzwi, z których, po krótkiej chwili, wyłonił się Naruto, niosąc ze sobą jakiś worek, przerzucony przez ramię.

- Już, już – burknął Uzumaki, podchodząc do swojej furgonetki. Rzucił worek na przyczepę z tyłu i spojrzał na niego. – Dawaj, dawaj! Wskakuj do środka!

Sasuke wywrócił oczami, ale posłusznie podszedł do auta i wsiadł od strony pasażera. Naruto jeszcze tylko zamknął za sobą magazyn, potem wskoczył na siedzenie obok niego i od razu odpalił silnik.

- Zawieziemy to chłopakom i w końcu zabieramy się za konkretną robotę – powiedział Naruto z uśmiechem na twarzy, kierując autem w stronę rynku, gdzie na brakujące elementy czekali pozostali. Sasuke zdjął na chwilę czapkę i odgarną do tyłu włosy. W aucie było mu gorąco w kurtce ojca, ale nie miał zamiaru się rozpinać. Nareszcie było mu ciepło i miał zamiar się tą chwilą delektować, zanim wyjdzie na ten cholerny mróz.

- Jestem za samą pracą, za pracą w tym mrozie niekoniecznie – mruknął, co u Naruto wywołało śmiech.

- Odwykło się od naszych warunków, co? – zakpił z niego z uśmieszkiem na twarzy. – Sadzasz dupkę za ciepłym biureczkiem i ją sobie wygrzewasz, to tutaj już ci źle!

Uchiha prychnął.

- Bez przesady, po prostu piździ dziś jak jasna cholera – odparł Sasuke.

- Może później wybierzemy się na narty?

- Zapomnij, jeszcze by mi moja wygrzana dupka odpadła! – odparł wyniośle, co znów rozśmieszyło Uzumakiego.

Zajechali na rynek i Naruto zaparkował przy jednej z uliczek. Sasuke nałożył na siebie czapkę ojca i z westchnieniem wysiadł z auta. Uzumaki zabrał z przyczepy worek z kołkami i obaj udali się w stronę rynku, gdzie obok, póki co jeszcze leżących w kilku dużych stertach drewnianych ścianek, stał mały tłum ludzi. Pośrodku wybrukowanego rynku rosła duża choinka, przystrojona czerwonymi bombkami i światełkami, takimi samymi, jakie wisiały we wszystkich oknach ratusza. Było ładnie, świątecznie, wszystkie dachy pokrywał biały śnieg. Sasuke już wyobrażał sobie, jak to wszystko będzie wyglądało, kiedy dookoła ustawią drewniane budki, a potem sprzedawcy wyłożą w nich liczne piękne lub smaczne rzeczy. Uwielbiał Bożonarodzeniowe Jarmarki w Konosze.

Na miejsce przyszli niemal wszyscy mężczyźni z ich rocznika, był Shikamaru, Chouji, Shino i Kiba. Z rocznika wyżej Sasuke dostrzegł Nejiego Hyuugę i Lee, z młodszych osób pojawił się Konohamaru z tym swoim przyjacielem, którego imienia Sasuke nie pamiętał, a wśród starszych osób Sasuke dostrzegł Kakashiego i Gaia.

Gdy zbliżyli się bardziej, Sasuke dostrzegł jeszcze jedną postać i krew mu w żyłach zawrzała – obok Shikamaru stał tamten rudzielec z Mikołajek, Gaara. Wcześniej, gdy wozili samochodami elementy domków, tego faceta nie było, musiał dołączyć w międzyczasie. Naruto dostrzegł rudzielca w tym samym momencie.

- Gaara! – zawołał głośno, wznosząc rękę i machając do rudego. Mężczyzna zwrócił się ku niemu i również uniósł dłoń na powitanie. Na jego ustach zagościł lekki uśmiech.

Sasuke musiał przyznać, że rudzielec był przystojny. Na oko był tego samego wzrostu co Naruto, jednak wyraźnie szczuplejszy od Uzumakiego. Uwagę zwracały jego intensywnie zielone oczy, które chyba podkreślał czarną kredką. Wyglądał intrygująco, może nawet trochę groźnie; miał w sobie coś, co przyciągało uwagę.

- Naruto – odezwał się cicho rudzielec, gdy się do niego zbliżyli.

- Cześć Gaara! – Naruto objął go na chwilę, a potem, puszczając go, obrócił się w stronę Uchihy. – Sasuke poznałeś na Mikołajkach, nie?

- Nie było okazji – odezwał się rudy i wyciągnął do Sasuke rękę. – Sabaku Gaara – przedstawił się.

- Uchiha Sasuke.

Uścisnęli sobie ręce, krótko, ale mocno. Obok nich Kiba klasnął w dłonie i zatarł ręce.

- Weźmy się za robotę, panowie! – zawołał.

- Kiba ma rację, dosyć opierdalania – dodał stojący niedaleko Shikamaru. – Nie traćmy czasu.

Wszyscy dookoła przytaknęli i zabrali się za robotę, by jak najszybciej postawić domki, a potem wrócić do domu i już nie marznąć. Sasuke współpracował z Naruto i szło im całkiem nieźle, bo akurat współpracę w składaniu elementów do kupy mieli opanowaną do perfekcji. Co prawda obecne klocki, z jakimi mieli do czynienia, był dość duże, ale w niczym im to nie przeszkadzało. Postawienie czterech ścianek i założenie dachu okazało się łatwe, o ile dobrze dopasowywali elementy. Przednia ściana miała duże, puste okno bez szyby oczywiście i coś w rodzaju półeczki pod nim, ścianka z lewej również miała okno, tyle że mniejsze i z okiennicami, ścianka z prawej drzwi, a tylna ściana nie miała nic, żadnych otworów. Łączone były za pomocą dużych, drewnianych kołków, po które wcześniej pojechali.

Najciężej było zamontować dach, nie mieli odpowiedniej ilości drabin, więc czasem po prostu trzeba było czekać na swoją kolej. Dawało to kilka minut przerwy, w czasie której można było podejść do niewielkiego namiotu, wystawionego pod ratuszem, gdzie dwie dziewczyny podawały ciepłą herbatę.

Sasuke właśnie miał taką krótką przerwę i poszedł po picie dla siebie i Naruto. Uzumaki oczywiście zagadał się z Kakashim, wiec Uchiha zostawił go w spokoju. Sam nie miał ochoty rozmawiać z byłym nauczycielem po tym, jak wjechał mu w ogrodzenie. Kakashi cały czas by się z niego nabijał, więc Sasuke wolał sobie tego oszczędzić. Było mu zimno, a herbata w tym momencie była jedynym sposobem na rozgrzanie.

- Proszę… - powiedziała miła dziewczyna, podając mu dwa papierowe kubeczki. Przejął je ostrożnie i natychmiast upił łyk z jednego z nich.

- Kawę – usłyszał głos obok siebie i zerknął w tamtą stronę.

Przy stoisku z napojami pojawił się Gaara. Mężczyzna wyglądał na równie zmarzniętego, co Sasuke. Miał zaczerwienione od mrozu policzki i nos, ale mimo to na jego ustach gościł delikatny uśmiech.

- Na szczęście już prawie kończymy – powiedział do Sasuke, odbierając od tej samej dziewczyny kubek kawy. – Dzięki – rzucił do niej.

- Hn… - mruknął Sasuke. Nie miał ochoty na rozmowę z Gaarą, nie lubił go. Sam fakt, że rudzielec przystawiał sie do Naruto, przemawiał na jego niekorzyść. Uchiha nie był głupi, wiedział, że przez jedenaście lat Naruto miał wielu facetów, był na pewno w kilku związkach, ale Sasuke przynajmniej tamtych kolesi nie widział i nie znał. Sam przecież święty nie był. Teraz jednak miał przed sobą tego rudego Gaarę, miał świadomość, że Naruto się z nim spotyka i miał ochotę napluć mu do kawy.

- Nie podoba ci się, że tu jestem – zauważył spokojnie Gaara, przyglądając mu się tymi swoimi zielonymi oczami. Sasuke wzruszył ramionami.

- Jest mi to zupełnie obojętne – odpowiedział, nie bardzo czając, po co rudzielec się do niego odzywa. Gaara parsknął śmiechem.

- I dlatego właśnie mordujesz mnie wzrokiem?

- Cóż, zawsze lepiej niż gołymi rękami, prawda? – odparł Sasuke, nie dając zbić się z pantałyku. Jakiś rudy leszcz nie będzie mu podskakiwał, a już w szczególności, kiedy chodzi o Naruto. Jeżeli chodziło o Uzumakiego, Sasuke miał wszystko – jego ciało, umysł i serce. Co z tego, że to wszystko utracił, ale to miał, i to tak naprawdę. Naruto dawał mu siebie w całości, tak samo Sasuke w całości się Uzumakiemu oddawał, każdą cząstkę siebie i każdą swoją myśl, każde pragnienie, nawet każdy oddech. Sasuke nigdy wcześniej ani nigdy później nie spotkał takiego mężczyzny. Nigdy nikogo bardziej nie pragnął i podejrzewał, że już nigdy się to nie zmieni. Naruto w sercu Sasuke miał szczególne miejsce, nawet jeśli przez jedenaście lat się do siebie nie odzywali, Sasuke rzuciłby wszystko i dostał się do Naruto choćby z piekła, gdyby ten tylko powiedział do niego choć słowo. Wiedział też, że Uzumaki również by mu pomógł wbrew wszystkiemu, gdyby tylko Sasuke poprosił. Byli jednak obaj zbyt uparci, zbyt zatwardziali, żeby się do siebie odezwać, żeby się pogodzić. Gdyby Naruto się do niego nie odezwał, wtedy w Mikołajki, dalej udawaliby obcych sobie ludzi. Sasuke nie umiałby pierwszy wyciągnąć ręki, ponieważ to on miał większe poczucie winy. Rozstali się przez niego; gdyby był innym człowiekiem, może dalej byliby razem.

Gaara parsknął śmiechem.

- Tak myślałem, że ty i Naruto…

- Ja i Naruto nic – warknął Sasuke. – Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki! To, co było między mną a Naruto…

- Jeszcze się nie skończyło – przerwał mu Gaara, czym tylko go zirytował. Sasuke chciał powiedzieć, że to nie jest jego sprawa, ale nie dostał na to szansy. – Słuchaj, nie mam zamiaru pakować się między was. Przyjechałem tu na chwilę, w przerwie między kontraktami, żeby odwiedzić siostrę i jej narzeczonego przed ich ślubem. Zdziwiłem się, spotykając tu takiego faceta, jakim jest Naruto. Wyszliśmy razem kilka razy, myślałem, że coś zaiskrzyło, ale… od Mikołajek nie słyszę o niczym innym, tylko o Sasuke i mam już trochę tego dość…  Poza tym Shikamaru ostrzegał mnie, żebym się w to nie pchał. Nie wiem, jak jest z tą rzeką, ale Naruto chyba nawet z niej nie wyszedł. – Gaara przerwał na pół sekundy, jakby się zastanawiał. – Po nowym roku zaczynam nowy kontrakt i wyjeżdżam. Na długo, potem wrócę pewnie aż na ślub siostry.

To powiedziawszy, Gaara zostawił go samego i odszedł w stronę placu, na którym stało już kilkanaście w całości złożonych, drewnianych budek. Naprawdę prawie już kończyli, zostało niewiele pracy.

Sasuke spojrzał na plecy Uzumakiego, który wymachując rękami, coś tam tłumaczył Kakashiemu. Młotek nawet jak wydoroślał, to nie pozbył się swoich irytujących, nadpobudliwych odruchów. Potem Sasuke przeniósł swoje spojrzenie na Shikamaru, niezadowolony, że Nara rozmawiał o nim i o Naruto ze swoim przyszłym szwagrem.

Ostrożnie niosąc dwa kubki podszedł do Uuzmakiego i uważając, żeby ten nie wylał herbaty, podał mu jego kubeczek. Uzumaki podziękował i wrócił do rozmowy z byłym nauczycielem, więc Sasuke upił kilka łyków swojego gorącego napoju, a potem podszedł do Sikamaru i głową wskazał, by odeszli kawałek na bok. Nara przerwał rozmowę z Choujim i przeprosiwszy go, odszedł z Sasuke mały kawałek w stronę ratusza.

- Co jest? – zapytał, gdy byli w takiej odległości, że nikt by ich nie usłyszał. Sasuke spojrzał na niego chmurnie.

- Po co gadałeś o mnie i Naruto z Gaarą? Uzumaki ma prawo układać sobie życie jak chce, a ty tymczasem…

- Jasne – parsknął Shikamaru, patrząc na Sasuke sceptycznie. – Gaara to mój przyszły szwagier i wolałem go ostrzec, że lepiej sobie odpuścić – powiedział. Sasuke uniósł jedną brew. – Co się tak patrzysz, jakbyś nie wiedział, o czym mówię?

- Wyjadę w styczniu,  Naruto powinien móc ułożyć sobie życie bez wtrącania się irytujących osób dookoła. Jeśli zaczął się spotykać z Gaarą, to powinieneś mu na to pozwolić, a nie zniechęcać rudego…

Shikamaru westchnął i obejrzał się na stojącego niedaleko Naruto. Uzumaki teraz rozmawiał z Kibą, który również pił coś ciepłego. Wyglądało na to, że praca naprawdę chyliła się ku końcowi, większość osób przyglądała się, jak ostatni maruderzy kończą swoją robotę.

- Obaj wiemy, że Naruto to świetny facet – rzekł Shikamaru. – Wiem, że umyślnie by Gaary nie skrzywdził, ale nieumyślnie złamałby mu tylko serce. Uprzedziłem Gaarę, bo wiem, jak by się to skończyło. A ty? Ty masz kogoś tam w mieście?

- A my chyba o mnie nie rozmawiamy – warknął Sasuke. Shikamaru parsknął.

- No i masz odpowiedź, dlaczego rozmawiałem z Gaarą – powiedział Shikamaru i odszedł w stronę swojego przyszłego szwagra, który uważnie ich obserwował. Sasuke nie pozostało nic innego, jak dokończyć swoją herbatę.

Nienawidził Konohy właśnie przez tych wszystkich ludzi, którzy uważali, że wiedzą lepiej od niego.