Czujesz miętę? Rozdział 3

 Jestem podekscytowana pisaniem tego opowiadania, wiec czym prędzej Was zapraszam!

*

            Sasuke otworzył oczy, słysząc budzik w telefonie, który zostawił na biurku obok łóżka. Wyciągnął rękę, wyłączył go, a potem ziewnął, nie mogąc uwierzyć, że ranek nastał tak szybko.

Przekręcił się na bok i pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, był stos kolorowych ciuchów, leżący na sąsiednim łóżku. Później zarejestrował zapach męskiego dezodorantu, nie jakiś intensywny, lekki, wyjątkowo przyjemny dla nosa.

Usiadł, przeczesując palcami włosy. Po jego dziwnym współlokatorze nie było śladu, wyglądało na to, że koleś zebrał się skoro świt, ogarnął i wyszedł. Sasuke zdziwiło to bardziej niż by przypuszczał. Gdyby nie stos ciuchów, myślałby, że to wszystko mu się przyśniło. Niestety nie był to sen, jeszcze większy bałagan niż ten, jaki tu zastał wczoraj po przyjściu, świadczył o czyjejś w tym pokoju obecności.

Nieco zdziwiony, że tamten facet go nie obudził, wstał z łóżka. Coś go tknęło, więc szybko podszedł do lodówki i zajrzał do środka, ale na szczęście jego jedzenie było nietknięte. Tego by jeszcze brakowało, żeby ten blondyn okazał się złodziejem śniadań.

Sasuke przeciągnął się, zerkając na zegarek, wiszący nad drzwiami wyjściowymi. Była godzina siódma, za godzinę miała się odbyć zbiórka na dole, w małej Sali bankietoewj. Sasuke musiał się więc pospieszyć, bo miał jeszcze odebrać uniform, więc zabrał ze swojej walizki przybory do mycia i udał się pod prysznic.

Gdy wszedł do łazienki aż westchnął z dezaprobaty, widząc panujący wewnątrz bałagan. Na umywalce leżała zużyta maszynka do golenia i porzucona, pomarańczowa szczoteczka do zębów, kosmetyki z granatowej kosmetyczki zostały wręcz wyrzucone na półeczkę obok, jakby ktoś po prostu przekręcił ją do góry nogami – prawdopodobnie tak było. Przy wejściu pod prysznic leżały zrolowane pomarańczowe bokserki, obok nich mokry jeszcze ręcznik.

Sasuke westchnął, przecierając twarz.

- To będzie trudniejsze niż myślałem – rzekł do siebie. Kopnął na bok odrażające resztki obecności współlokatora i sam wszedł pod prysznic, aby się umyć.

Po kąpieli, ciesząc się, że jest sam i nie musi się ubierać w dusznej, zaparowanej łazience, owinął się ręcznikiem wokół bioder i wrócił do pokoju. Z lodówki wyjął jogurt, z szafki obok musli i zajął się śniadaniem.

Około siódmej czterdzieści był gotowy do wyjścia. Póki co ubrał się w zwykły, biały podkoszulek oraz krótkie, granatowe spodenki. Wiedział, że będzie musiał się przebrać w uniform, więc nie było sensu się stroić.

Wychodząc z pokoju, obrzucił go spojrzeniem. Jego połowa była schludnie ogarnięta, łóżko pościelił, zamkniętą walizkę położył obok niego. Połowa tego drugiego przypominała wysypisko – rzeczy walały się na łóżku i podłodze bez żadnego ładu i składu, między nimi dostrzegł jakieś papierki po słodyczach. Aż nie mógł uwierzyć, że ten koleś nie obudził go rano, kiedy zbierał się do wyjścia. To tylko świadczyło o tym, jak bardzo Sasuke był zmęczony ucieczką z domu. Pokręcił głową i zamknął pokój na klucz.

Zszedł na dół i ruszył w stronę nowego budynku, jak poinstruowała go wczoraj Shizune. Łącznik między starym a nowym hotelem okazał się być krótkim korytarzem z dużą ilością okien, w których stały rozmaite kwiaty, głównie storczyki. Gdy znalazł się w nowej części hotelu niemal zagwizdał, taki tu panował przepych. Posadzki były marmurowe, było dużo paproci w ogromnych donicach, był sporo miejsc wypoczynkowych, kanap i foteli, poustawianych wokół małych stoliczków. Wszędzie kręcili się goście, bo znalazł się w hotelowym lobby. Naprzeciw wejścia do hotelu znajdowała się duża recepcja. Drzwi za jego plecami, umiejscowione w mało widocznym kącie, nosiły tabliczkę „tylko dla personelu”.

Dostrzegł idącą korytarzem, ciemnoskórą kobietę w ciemnozielonej spódnicy do kolan, białej koszuli i ciemnozielonej kamizelce. Do kieszonki na piersi przyczepiony miała identyfikator z imieniem.

- Przepraszam – zaczepił ją, a ona zatrzymała się i uśmiechnęła.

- Tak? Jak mogę pomóc?

- Ja… mam odebrać uniform z pralni na dole… - powiedział, a kobieta skinęła głową.

- Zaczynasz pracę? – zapytała.

- Tak – odpowiedział. Dziewczyna wyciągnęła rękę.

- Jestem Karui – przedstawiła się, więc on też podał jej własne imię i uścisnął jej dłoń. – Musisz iść do tamtych drzwi i zejść na dół. Potem skręć w prawo i idź, aż znajdziesz drzwi z napisem „pralnia”.

- Dzięki – powiedział. Dziewczyna skinęła mu z uśmiechem i odeszła, a on skierował się do wskazanych przez nią drzwi „dla personelu”, ukrytych pod schodami prowadzącymi na antresolę, gdzie wyraźnie znajdowała się jakaś kolejna część wypoczynkowa dla gości.

Szybko zbiegł na dół i ruszył w prawo, korytarzem przypominającym nieco te w szpitalu albo w szkole, tyle że sporo węższym. Po obu jego stronach były różne drzwi, dostrzegł te z napisem „kuchnia”  czy „ochrona”, aż w końcu trafił na pralnię.

Uniformy dostał niemal od razu, jak tylko podał jednej z pracujących tam kobiet swoje imię i nazwisko. Trzy komplety spodni, białych koszul i kamizelek zapakowane były w szare pokrowce. Złapał je za wieszaki i dziękując, opuścił pralnię, by wrócić na górę, do swojego pokoju.

Jego współlokatora dalej nie było, całe szczęście. Dwa uniformy powiesił w pustej szafie, w jeden z nich się ubrał. Ocenił, że nie wyglądał w nim źle – ciemnozielone spodnie jak od garnituru dobrze na nim leżały, podobnie biała koszula. Nie lubił kamizelek, ale nie miał wyboru, więc ją także na siebie ubrał, a potem do kieszonki na piersi przypiął swój identyfikator. Tak gotowy po raz drugi opuścił pokój.

 

*

- … ja pierdolę! Jak tylko Shizune pojawi się w robocie, to natychmiast do niej idę! Jak mogła mi to zrobić, no jak?! – jojczył Naruto, zapychając się najlepszą jajecznicą na świecie i świeżo upieczonymi, jeszcze ciepłymi bułeczkami. Stojący naprzeciw niego Chouji wzruszył ramionami; kroił szynkę i bardziej zajmował się tą czynnością niż słuchaniem Naruto.

Chouji podobnie jak Naruto, pracował w tym hotelu już od dobrych kilku lat, do pracy wkręcił go jego ojciec, który był szefem kuchni w hotelowej restauracji. Przyjaciel gotował równie dobrze, co jego tata i pasował na kucharza. Był pulchnym szatynem o dobrodusznej twarzy i takim samym charakterze. Naruto bardzo go lubił, zaprzyjaźnił się z nim dzięki Shikamaru, bo ta dwójka była najlepszymi przyjaciółmi jeszcze z dzieciństwa.

- Aż tak bardzo przeszkadza ci twój współlokator? – zapytał Chouji, krojąc sprawnie. Naruto, gdy to widział, zawsze dostawał dreszczy. On sam poucinałby sobie palce.

- Oczywiście! – wykrzyknął Naruto. – Dlatego właśnie tak lubię wakacje tutaj, bo mam święty spokój! Nikt mi się nie pałęta po pokoju jak w akademiku! Tu zawsze był mój azyl, nie potrzebuję pasożyta w mojej szczęśliwej siódemce!

Chouji zaśmiał się, zgarniając pokrojoną szynkę do dużego pojemnika. Potem wziął do ręki drugi zapakowany kawałek, przeciął folię nożem, wyjął szynkę i zaczął z niej zrywać otaczającą ją siateczkę. W międzyczasie inny kucharz zabrał pojemnik z pokrojoną szynką i zostawił Choujiemu drugi – pusty. Goście w hotelu na śniadanie zamawiali głównie jajecznicę lub kiełbaski na ciepło, chociaż oferta była dużo większa, bo były i jajka gotowane i sadzone, rozmaite sałatki, tosty z różnymi składnikami, a dla amatorów słodkości croissanty z czekoladą, naleśniki z bitą śmietaną albo gofry z owocami.

- Przesadzasz – rzekł przyjaciel.

- Nie przesadzam! – zirytował się Naruto, a gdy Chouji znów się zaśmiał, Naruto fuknął, lekko obrażony i zajął się jedzeniem swojej jajecznicy. Uwielbiał śniadania w tym hotelu, zawsze były świeże i smaczne, zrobione z najlepszych składników. Gdyby miał kasę, zamieszkałby w takim na cały rok. Niestety, przez większość życia nie śmierdział groszem.

- Dzięki za jedzenie – zwrócił się do Choujiego, kiedy skończył. – Było mega dobre, jak zawsze pierwsza klasa!

- Ba – prychnął przyjaciel. Naruto zabrał swój talerz i zaniósł do Haku, który pracował w kuchni na zmywaku. Ten uśmiechnął się do Naruto czarująco, a on odwzajemnił uśmiech. Zazwyczaj nie zapinał kolegów z pracy, ale zawsze były wyjątki, zwłaszcza dla kogoś tak ładnego. Zagadał z chłopakiem krótką chwilę, bo na więcej nie miał czasu. Później, czując, że jest lekko spóźniony, opuścił kuchnię, jeszcze raz dziękując wszystkim za śniadanie i poleciał do pralni, aby zabrać swój uniform.

W pralni oczywiście ugadał dziewczyny tak, by jeszcze chwilę przechowały jego dwa zapasowe uniformy. Nie chciało mu się ich targać na górę, nie miał czasu, w dodatku nie chciał oglądać swojego współlokatora, który spał niczym aniołek, kiedy Naruto wychodził. Korzystając z przylegającego do pralni socjalnego przebrał się szybko, a swoje ciuchy oddał do prania. Pracująca tam przełożona zmiany, pani Chiyo, jakaś tam daleka krewna Gaary, niby go skarciła, grożąc mu palcem, ale uśmiechała się i wzięła jego bluzkę i spodnie, aby wrzucić je do pralki. Panie z pralni miały do niego słabość, bo czasem przynosił im z kuchni jakieś podprowadzone Choujiemu łakocie. W hotelu panowały te same zasady jak na uczelni w dziekanacie – za kawę i dobre ciastko można było załatwić wszystko co się chciało u takich starszych, miłych pań. Poza tym na Naruto leciały też kobitki, a i on nie gardził cyckami, jeśli były odpowiednio duże.

Wypadł z pralni, patrząc na zegarek na nadgarstku. Było już pięć po ósmej, więc był spóźniony na zbiórkę, a jeszcze musiał odebrać wykaz, kogo ma w grupie i jakie są na dziś zadania.

 

*

Sasuke odnalazł małą salę bankietową bez większego problemu. Ta była chyba nieczynna, bo krzesła leżały na stołach, odwrócone do góry nogami, rolety w oknach były pozasłaniane, jakieś sprzęty czy meble w katach ponakrywane białymi prześcieradłami. Pojedyncze z krzeseł zostały jednak zdjęte przez znajdujące się w pomieszczeniu osoby, ubrane identycznie jak Sasuke. Mała grupka wyglądała na taką, co się dobrze zna, bo wszyscy gadali i śmiali się wesoło, wyraźnie czując się dobrze w swoim towarzystwie.

- Sasuke!

Zdziwił się, słysząc własne imię, ale potem dostrzegł ciemnowłosą Hinatę, siedzącą pomiędzy dziewczynami. Nowa znajoma szybko wstała z miejsca i podbiegłą do niego. Wyglądała nawet ładnie w oficjalnym uniformie, ciemnozielony kolor pasował jej do bladej karnacji. Włosy związała w warkocz i podpięła je po bokach białymi spinkami.

- A więc jesteśmy w jednej grupie – powiedziała, uśmiechając się do niego ciepło. Była naprawdę miłą osobą, od razu to zauważył. Nie była nachalna, raczej uprzejma; zaczepiała go z troski i nie narzucała się. Od razu ją polubił.

- Na to wygląda – odpowiedział. Cieszył się, że zna choć jedną osobę, która nie każe mu wypierdalać, jak jego okropny współlokator.

Hinata złapała go za nadgarstek.

- Chodź, przedstawię cię wszystkim!

Dziewczyna pociągnęła go w stronę małego tłumu. Większość dziewczyn gapiła się na Sasuke jakby w życiu nie widziała mężczyzny, ale do tego był akurat przyzwyczajony. Laski zawsze się za nim oglądały, jakby ślepe na to, że on ogląda się za facetami. Jego była narzeczona przez trzy lata nie dostrzegła, że nawet go nie podnieca. Myślała, że jest oschły i to właśnie mu zarzucała, ale oczywiste rozwiązanie nigdy nie przyszło jej do głowy. A może przyszło, ale je wypierała? Nie wiedział tego i miał nadzieję, że nigdy się nie dowie.

Hinata wciągnęła go w sam środek towarzystwa.

- A kogo nam przyprowadziłaś, co, Hinata? – zainteresowała się długonoga, niebieskooka blondynka, mierząc Sasuke od stóp do głów jakby był jakimś okazem w zoo.

- To Sasuke, poznałam go wczoraj! – odpowiedziała wesoło ciemnowłosa, puszczając jego nadgarstek.

- Cześć – przywitał się, podnosząc rękę w geście powitania. Nie chciał od razu ich zrażać, miał z nimi pracować, wolał zrobić dobre wrażenie.

Wszyscy dookoła zaczęli mu się przedstawiać. Blondynka miała na imię Ino, obok niej siedziała różowowłosa i zielonooka Sakura. Poznał też chłopaka Hinaty, o którym dziewczyna mówiła wczoraj, szatyna o imieniu Kiba, który obrzucił go niezadowolonym spojrzeniem. Wśród zebranych był także wyglądający na znudzonego, ciemnowłosy Shikamaru oraz milczący Shino, chowający się za okularami przeciwsłonecznymi.

- Neji i Ten Ten są w innej grupie? – zapytała Sakura, zwracając się do Shikamaru. Ten wzruszył ramionami.

- A skąd mi to wiedzieć? – odpowiedział, ziewając. Chyba dokuczała mu wczesna pora, wyglądał, jakby mentalnie był jeszcze w łóżku. Siedział na krześle na uboczu i chyba na nim przysypiał.

- A Naruto nic ci nie gadał? – drążyła dziewczyna.

- Przyjechał wczoraj, nic mi jeszcze nie gadał! – odparł zirytowany chłopak. – Ale z tego co mi mówiła Temari, oni chyba już z tydzień temu zaczęli pracę.

- Tak, Neji i Ten Ten już tydzień pracują – wtrąciła się uprzejmie Hinata, którą zaborczo objął jej chłopak. Sasuke nieco odsunął się od dziewczyny, żeby nie prowokować niepotrzebnie tego całego Kiby. Facet wyglądał na zawadiakę, a Sasuke nie potrzebował problemów. Hinata mu się nie podobała z oczywistych względów, więc Kiba nie musiał być zazdrosny.

- A no tak, przecież Neji to twój kuzyn! – zawołała Sakura, klepiąc się lekko w czoło. – Zapomniałam o tym!

- Oj skleroza się kłania – wtrącił Kiba ze śmiechem, za co dostał pięścią w ramię od różowowłosej. Jęknął i potarł się po nim, dając wszystkim znać, że uderzenie nie było delikatne.

- A ty, Sasuke? – Blondwłosa Ino zwróciła się do niego. – Chyba pierwszy raz w tej pracy, co?

- Tak – potwierdził zwięźle. Wszyscy się na niego gapili, ale szczególnie mocno mu to nie przeszkadzało. Był nowy w ich grupie, spodziewał się pytań.

- Mieszkasz w starym hotelu? – zainteresował się Sakura, a gdy skinieniem głowy potwierdził, aż pisnęła z zachwytu. – To tak jak my! – wskazała na siebie i Ino. – Na którym piętrze masz pokój?

- Na pierwszym.

- My na drugim! Dwadzieścia dwa! Wpadaj zawsze, kiedy chcesz! – powiedziała wesoło, uśmiechając się ku niemu zalotnie.

- Naruto się spóźnia – odezwał się nagle Shino. Na dźwięk jego głosu Kiba aż podskoczył i obrócił się, bo mężczyzna stał zanim.

- Rany, stary, nie odzywaj się tak znienacka! – zawołał, łapiąc się za klatkę piersiową, co u reszty wywołało śmiech. – O zawał mnie przyprawisz!

- Och, no proszę, zawał chyba poważniejszy niż skleroza – zakpiła z niego Sakura. Z tego też każdy się zaśmiał. Sasuke spojrzą na Hinatę, szukając wyjaśnienia.

- Kim jest Naruto? – zapytał. Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło.

- To koordynator naszej grupy. Rozdzieli nam zadania, powie, kto czym się będzie zajmował. Pewnie zatrzymały go jakieś obowiązki, zaraz się pojawi.

- Obowiązki! – prychnął jej chłopak i kaszlem zamaskował śmiech, co nie uszło uwadze Sasuke. – Jasne! Chciałbym zobaczyć, jakie to są te obowiązki!

- Przyjdzie to będzie – uciął rozmowę Shikamaru, patrząc nieprzychylnie na Kibę. – Może faktycznie coś go zatrzymało, już dziesięć po.

- Mówisz do mnie, jakbym go nie znał! – zawołał Kiba. – Uzumaki zawsze się spóźnia!

- Bo bohaterowie zawsze pojawiają się na końcu i ratują sytuację! – usłyszeli nagle wesoły, zachrypnięty głos od strony drzwi. Cała grupa jak jeden mąż odwróciła się, patrząc na blondyna, który śmiało wkroczył do sali bankietowej. Mężczyzna ubrany był w taki sam uniform, jak oni, ale nieco nieogarnięty – miał rozpięta kamizelkę i dwa guziki pod szyją, tak, że widać było kawałek opalonego torsu i jakiś kryształek na rzemyku, jaki miał na szyi. W ręku ściskał plik kartek, do kamizelki przypięty miał identyfikator, gdzie pod imieniem i nazwiskiem „Naruto Uzumaki” widniał napis „koordynator”.

Wszyscy uśmiechnęli się i zasypali blondyna słowami powitania i tylko Sasuke został niezadowolony, albo wręcz wkurzony.

Koordynatorem jego grupy okazał się być jego nieznośny współlokator.