Czujesz miętę? Rozdział 4

 Cześć! Ponieważ nie będzie mnie jakiś czas, dodaję teraz rozdział!

*

            Naruto uśmiechnął się szeroko, widząc, że wśród osób zebranych w małej sali bankietowej jest jego współlokator. To wiele rzeczy ułatwiało, nie musiał go szukać po hotelu, a nie wiedział, jak facet się nazywa. W nocy nie było okazji się sobie przedstawić.

Zerknął na wykaz, który trzymał w dłoni i odnalazł jedyne nazwisko, jakiego nie znał – Uchiha Sasuke. Jaka szkoda, że koleś długo tutaj nie zabawi…

- No dobra, czas się wziąć do jakiejś roboty! – zarządził Naruto, kiedy już się przywitał ze wszystkimi znajomymi. – Sezon wakacyjny się zaczął, pracy jest cała kupa!

- Jakie to upierdliwe – westchnął Shikamaru, na co Naruto zachichotał. Do pracy w hotelu Shikę zmusiła jego matka, chcąc nauczyć syna ciężkiej pracy i odpowiedzialności, bo Nara, gdyby mógł, przespałby całe lato. Albo by leżał na tarasie przed ich domem, gapiąc się w chmury.

- Nie marudźcie! – zawołał Uzumaki, siadając na jednym ze stolików. Cała grupa zebrała się wokół niego; ten nowy, Sasuke, stanął z tyłu, przypatrując mu się uważnie. Naruto póki co nie miał zamiaru zawracać sobie nim głowy, musiał zająć się obowiązkami, bo inaczej Shizune mu nagada. Spojrzał na wykaz rzeczy, jakie mieli dziś zrobić, a potem na zebraną przed nim grupę. Nie zastanawiając się za bardzo nad tym, co gada, strzelił im krótka gadkę powitalną, przy okazji oficjalnie się przedstawiając. Nie znała go tylko jedna osoba, ten cały Uchiha, więc mocno się nie przejmował tym, co mówi, przyjaciele wiedzieli kim jest i na czym polega ta praca, bo spotykali się tu w tych samych okolicznościach nie pierwszy raz. Czy ten cały Sasuke będzie nadążał, to już go nie obchodziło.

- Musimy zająć się tą salą i ją dokładnie posprzątać przed otwarciem dla gości – powiedział na koniec, zerkając na kartkę. – Na to mamy czas do południa, potem jest trochę do roboty w restauracji i przy basenie, a potem ktoś pójdzie na siłkę, żeby pomóc Guyowi i Lee, zobaczymy. Ty, nowy! – zawołał na koniec, a chłopak o imieniu Sasuke spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Ty idziesz ze mną!

- A w jakim to celu? Podobno mamy tu sprzątać – odrzekł ciemnowłosy, splatając ręce na piersi. Naruto parsknął.

- Oni mają sprzątać, a ty za mną. Zaproszenia chyba nie potrzebujesz?

Naruto zeskoczył ze stolika, wyminął patrzącą na niego pytająco grupę i ruszył w stronę wyjścia z sali, nie patrząc, czy Sasuke idzie za nim czy nie. Zresztą, koleś nie odważyłby się mu sprzeciwić, w końcu to Naruto odpowiadał tu za rozdzielanie obowiązków.

- Dokąd idziemy? – zapytał chłopak, kiedy ruszyli korytarzem.

- Dotrzemy to się dowiesz – odparł Naruto.

- Nie powinienem pomagać reszcie? – zainteresował się współlokator. – Chyba to też moje zadanie?

- Od wyznaczania zadań to akurat jestem ja – odparł Naruto, idąc szybko. Dotarł do łącznika i śmiało ruszył wzdłuż rzędów kwiatów, słysząc za sobą szybkie kroki Sasuke. Facet zamilkł, o nic więcej nie pytał, widać uznał, że szkoda marnować tlen. Przeszli razem do starego hotelu, a Naruto skierował się do sekretariatu. Gdy dotarł pod jego drzwi, zapukał w nie mocno i nie czekając na odpowiedź, wpadł do środka.

- Shizune, mam sprawę! – zawołał. Siedząca przy biurku, ciemnowłosa kobieta, spojrzała na niego bez zrozumienia. Akurat coś jadła, chyba jakiegoś rogalika, ale na ich widok odłożyła go na talerzyk, strzepując okruszki z białej bluzki. Odchrząknęła.

- Naruto? Coś się stało? – zapytała zdziwiona. Naruto cały się najeżył.

- Oczywiście, że się stało! Dokwaterowałaś mi do szczęśliwej siódemki tego bubka! – zawołał, ręką wskazując współlokatora, który jedynie uniósł jedną brew. – Żądam, abyś go natychmiast przeniosła!

Shizune spojrzała na niego, potem na stojącego za jego plecami Sasuke, a potem znów na niego. Wywróciła oczami.

- Naruto… – powiedziała spokojnie, wstając zza biurka. – Naprawdę nie masz o co robić afery…

- A właśnie, że mam! Ja zawsze mieszkam sam w szczęśliwej siódemce! Przenieś go do kogoś innego!

Kobieta pokręciła głową.

- Nie mam gdzie, bo wszystkie pokoje są zajęte, Naruto – odpowiedziała. – Mamy w tym roku urwanie głowy, więc zatrudniliśmy więcej osób niż zwykle.

- A co mnie to obchodzi! – warknął. – Shizune, ty nic nie rozumiesz…

- Nie Naruto, to ty nic nie rozumiesz! – zdenerwowała się sekretarka, przerywając mu. – Przestań robić awanturę o nic! Czy to takie straszne, że masz współlokatora?! Każdy, kto tu pracuje, musi się z tym liczyć, bo pokoje są dwuosobowe! To, że zawsze mieszkałeś sam było tylko dlatego, że nigdy nie mieliśmy pełnego obłożenia! W tym roku jest inaczej i już!

Naruto niemal się zapowietrzył, słysząc jej słowa.

- Pójdę z tym do Jiraiyi! – wydarł się. Shizune parsknęła.

- To idź, droga wolna! Tylko pan Jiraiya sam przyjął pana Uchihę, zdając sobie sprawę, że mamy ostatnie wolne miejsce i trafi on do szczęśliwej siódemki! Wątpię, by ci to coś dało!

- Zobaczymy! – wrzasnął Naruto, odwrócił się i przepychając obok Sasuke, wkurzony poszedł szukać Jiraiyi.

 

*

Sasuke stał w progu sekretariatu, patrząc na odchodzącego gdzieś, wściekłego Uzumakiego. Nie miał pojęcia, że jego przyjazd wzbudzi aż tyle emocji. Nie do końca rozumiał, dlaczego Naruto tak wścieka się o ten pokój. Z jednej strony Naruto miał szczęśliwą siódemkę zawsze tylko dla siebie, teraz musiał się dzielić przestrzenią z inną osobą… ale z drugiej, czy to naprawdę było warte takiej awantury?

- Nie przejmuj się, Sasuke – odezwała się pani Shizune, więc spojrzał na kobietę. – Naruto zazwyczaj jest krzykliwy, później mu przejdzie.

- Nie obchodzi mnie to. Chcę tylko mieć pewność, że będę miał gdzie spać. Nie… nie mam tu mieszkania – odpowiedział. Kobieta poważnie skinęła głową.

- Wiem, że przyjechałeś aż z Oto. Nie martw się, Naruto nie wyrzuci cię ze szczęśliwej siódemki, a jeśli będzie próbował, możesz z tym przyjść do mnie. Jeśli będzie sprawiał ci kłopoty, powiem o tym panu Jiraiyi. Mam nadzieję, że szybko się dogadacie. Naruto to naprawdę świetny facet, tylko… hm… uparty jak osioł. – Kobieta uśmiechnęła się do siebie. – Możesz wracać do pracy.

- Dziękuję.

Cofnął się i zamknął za sobą drzwi gabinetu. Odetchnął, żeby się uspokoić i ruszył w drogę powrotną do małej sali bankietowej, aby dołączyć do sprzątania. Podejrzewał, że jeśli Naruto będzie jego koordynatorem, to życie Sasuke nie będzie zbyt łatwe. Blondyn wydawał się być dość zawzięty, walczył o ten pokój jakby to była kwestia życia i śmierci. Sasuke trochę to irytowało, trochę śmieszyło. Sam nie wiedział, jak ma reagować, był jednak pewien, że tak łatwo nie da się wywalić.

Gdy wrócił do małej sali bankietowej, jego grupa już ostro sprzątała. Wszystkie meble były odsłonięte, dziewczyny myły okna, chłopaki ścierali kurze, wycierali ozdobną zastawę, stojącą w kredensach. Mała sala bankietowa wcale nie była mała, spokojnie mogła pomieścić setkę gości, jak nie lepiej. Była to idealna sala na małe wesele albo jakąś imprezę integracyjną.

Sasuke podszedł do stojącej na parapecie, myjącej okno Hinaty.

- Co mam robić? – zapytał. Dziewczyna rozejrzała się i wskazała stojący pośrodku pomieszczenia wózek pełen przyborów do sprzątania.

- Weź stamtąd ściereczkę i płyn i wycieraj ramy i parapety po tym, jak skończymy z oknami. A co chciał odcienie Naruto? – zapytała, nim zdążył odejść.

- A… jakieś tam sprawy dotyczące zakwaterowania – mruknął Uchiha, nie chcąc się za bardzo wdawać w szczegóły. Wszyscy tu zdawali się lubić Naruto, nawet Hinata, także wolał nie obgadywać go przy znajomych.

- Mam nadzieję, że wszystko w porządku – odrzekła Hinata.

- Tak, nie martw się.

Podszedł do wózka i odnalazł na nim przybory do mycia, jakąś ściereczkę i płyn. Wrócił do okna, z parapetu którego właśnie schodziła Hinata. Dziewczyna przeszła do kolejnego, a Sasuke zabrał się za sprzątanie.

Szło im dość sprawnie. Mimo że sala nie była mała, uwinęli się całkiem szybko. Sasuke dokładał się do pracy jak tylko mógł, bo nie chciał, żeby ten Uzumaki coś mu zarzucił. Potrzebował pracy, był tysiące kilometrów od domu, miał niewiele kasy przy sobie, nie stać go było na wynajęcie mieszkania. Ta fucha, która gwarantowała zakwaterowanie, spadła mu jak z nieba.

- Huh, zobaczcie, jak to wszystko wygląda! – zawołał Kiba, kiedy skończyli. Całą ekipą stali w progu małej sali bankietowej, patrząc, jak ta lśni i pachnie czystością. – Jest zajebiście czysto!

- Nie drzyj się – mruknął Shinkamaru, opierając się na elektrycznym mopie, którym chwilę wcześniej wymył cały parkiet. Zmusili go do tej pracy, najgorszej z całego sprzątania, bo wcześniej tylko się opierdalał, udając, że coś robi.

- Skończyliście?!

Pojawił się Naruto, cały uradowany. Wszyscy obrócili się ku niemu, niezadowoleni. Już wcześniej Sasuke słyszał kilka uwag, że Uzumaki, jako ich koordynator, miał z nimi być i im pomagać, a gdzieś zniknął. Jego przyjaciele byli raczej niezadowoleni, że nie wrócił do pracy. Na jego widok jednak wszyscy zamilkli, bo blondyn był roztrzepany, w rozchełstanej koszuli z podwiniętymi rękawami i bez kamizelki.

Sakura wzięła się pod boki.

- A ty gdzie się podziewałeś, co?! – zawołała. Naruto zaśmiał się, czochrając włosy.

- A bo wiecie, jakoś tak… - zaczął, ale natychmiast przerwała mu Ino:

- My tu harujemy, a ty sobie zrobiłeś wolne?!

- Spierdzieliłeś i nas zostawiłeś! – wykrzyknął Kiba oskarżycielsko.

- Rany, przecież sobie poradziliście! – zawołał do nich Naruto, wskazując wysprzątaną salę, a gdy Kiba zrobił ku niemu krok, podniósł obie ręce w obronnym geście. – Towar wypakowywałem, no!

Znów wszyscy dookoła zamilkli. Pierwsza otrząsnęła się Sakura.

- Co robiłeś? – zapytała. Naruto otarł pot z czoła i uśmiechnął się jeszcze szerzej, niż dotychczas.

- No towar wypakowywałem i nosiłem z chłopakami na zaplecze za kuchnią – rzekł wesoło. – Bo podjechały jakieś skrzynki z warzywami, Chouji mnie zgarnął, bo nie mogłem znaleźć Jiraiyi…

- A gdzie ty masz kamizelkę? – zapytał Shikamaru, a Naruto spojrzał po sobie zdziwiony.

- O cholera! – wykrzyknął, jakby teraz dopiero zdał sobie sprawę, że ma niekompletny uniform. – Zróbcie sobie przerwę, jak wrócę, będziemy kontynuować! – wykrzyknął i pognał gdzieś korytarzem. Sasuke spojrzał po nowych znajomych, ale oni w ogóle nie zwrócili uwagi na zachowanie blondyna, jakby było ono normalne. Podejrzewał, że było. Naruto chyba działał szybciej niż zdążyły zareagować jego szare komórki.

Kiba zaśmiał się.

- W sumie dobrze, że my nie musieliśmy nosić towaru – powiedział, zakładając ręce za głowę. – Idziemy coś zjeść? W knajpie naprzeciwko mają dobre hot dogi!

- My idziemy do pokoju – powiedziała Sakura.

- A ty skarbie? – Kiba odezwał się do Hinaty, na co ta pokręciła głową.

- Pójdę z dziewczynami – powiedziała, zbliżyła się do Kiby i ucałowała jego usta. – Widzimy się później.

Kiba, Shino i Shikamaru oddalili się, a Sasuke został sam z dziewczynami. Nie chciał wydawać niepotrzebnie pieniędzy, dlatego nie odezwał się, kiedy Kiba zaproponował jedzenie na mieście. Miał w lodówce w pokoju kilka jogurtów, w szafce jakieś bułki i musli,  powinien tak przeżyć kilka dni. Zawsze też mógł kupić jakieś tanie, gotowe dania z supermarketu. Miał w pokoju kuchenkę i jakieś garnki. Ostatecznie na parówkach też można było przeżyć dzień.

- Sasuke, idziesz z nami? – zapytała Hinata.

- Nie, idę do pokoju, coś zjem, bo jestem głodny…

- Chodź do nas, Sakura ma od swojej matki pół lodówki domowego żarcia – powiedziała Ino, obejmując go ramieniem.

- To zwyczajne pierogi, pulpety, trochę fasolki i krokiety! – zaperzyła się zielonooka.

- No o tym własne mówiłam, pół lodówki! Miesiąc to będziemy jadły, chodź!

Hinata złapała go za nadgarstek i pociągnęła w kierunku, w którym ruszyły dziewczyny. Nie miał wyjścia, musiał za nimi podążyć…

 

*

- Cholera, gdzie ja ją szmyrgnąłem?! – zastanawiał się głośno Naruto, rozglądając po małym magazynie na zapleczu kuchni. Kamizelka jak kamizelka, miał jeszcze dwie, ale ważny był przypięty do niej identyfikator. Bez niego nie mógłby wejść do niektórych miejsc w hotelu. Musiałby wyrabiać nowy i przyznać się do zgubienia obecnego. Nie pamiętał, kiedy zdjął kamizelkę. Nosił te cholerne skrzynki pełne bakłażanów czy innych cukinii, pomidorów, ogórków, papryk i chuj wie czego jeszcze, zrobiło mu się gorąco, rozpiął kamizelkę i rzucił ją… rzucił… - No kurwa, nie wiem, gdzie! – oznajmił w stronę marchewek, odgarniając grzywkę z czoła.

- Tego szukasz?

Obrócił się szybko w kierunku drzwi.

W progu, opierając się o futrynę, stał Jiraiya z jego zieloną kamizelką w ręku. Naruto uśmiechnął się szeroko i dopadł do chrzestnego.

- Jiraiya! Szukałem cię!

Jiraiya zaśmiał się, podając mu zgubę. Naruto natychmiast naciągnął na siebie kamizelkę, z czułością przyklepując identyfikator.

- Gdzie ją znalazłeś?! – zapytał, już uspokojony, że nie będzie musiał wyrabiać nowego identyfikatora, co na pewno by trochę trwało.

- Tropiłem cię. Wybrałem się na spacer…

- I nie zabrałeś telefonu! – zarzucił mu Naruto, celując w niego palcem. Jiraiya skinął głową.

-…i nie zabrałem telefonu. Ale pół hotelu już mi doniosło, że biegasz w kółko, szukasz mnie i robisz awanturę.

Naruto jęknął, wznosząc czy do nieba. Jiraiya patrzył na niego takim wzrokiem, że miał wrażenie, że nawet te wszystkie pomidory, bakłażany czy inne pietruszki go obserwują, jakby coś przeskrobał. A on nic nie przeskrobał! Nie tym razem!

- Dokwaterowałeś mi jakiegoś ciołka do pokoju, ot co się stało! – zawołał Naruto. Splótł ręce na piersi, patrząc na chrzestnego z niezadowoleniem. – Raptem nagle potrzebujemy pełnej obsady!

- A potrzebujemy – odparł Jiraiya i skinął na niego głową, aby wyszli z kanciapy. Jiraiya przeszedł przez kuchnię, odpowiadając na jakieś pojedyncze powitania, a potem wyszedł z nim na korytarz. – Hotel się rozrasta, z roku na rok mamy coraz więcej usług dla naszych gości. Potrzebujemy coraz więcej personelu…

- Och rany, bo jeden Sasuke Uchiha zrobi tutaj różnicę! – zawołał Naruto, wciąż zły. Jiraiya spojrzał na niego z rozbawieniem.

- Musisz się jeszcze dużo nauczyć o prowadzeniu hotelu. Tyle razy ci mówiłem, że…

- …że to zespół naczyń połączonych i że jeśli jeden trybik wypadnie, to posypie się cała maszyna – wyrecytował Naruto. Jiraiya skinął głową.

- I nie bez przyczyny tak jest! Każdy wykonuje jakąś małą część pracy, ale ta mała część składa się na działanie całego kompleksu. Dzięki temu wszyscy goście są zadowoleni, bo wszystko zawsze jest dopięte na ostatni guzik.

- Wiem, wiem – burknął Naruto. To wcale nie było tak. Wiedział, z jaką odpowiedzialnością wiązało się prowadzenie tak ogromnego hotelu. Naprawdę to wszystko rozumiał. Zawsze przecież odpowiedzialnie wykonywał wszystkie swoje obowiązki i Jiraiya zawsze był z niego zadowolony. Tyle że czas spędzony tu na wakacjach, pomijając fakt, że musiał pracować, był najlepszym czasem w jego życiu. Był wolny jak nigdy, miał przestrzeń tylko dla siebie, a teraz… teraz musiał z tego zrezygnować!

Dotarli do lobby. Jiraiya położył rękę na jego ramieniu.

- Cieszę się, że rozumiesz, jaka to jest odpowiedzialność – rzekł. Naruto spojrzał mu w oczy, unosząc nieco głowę.

- Czyli go nie wywalisz? – upewnił się. Jiraiya westchnął. – Shizune cię uprzedziła.

Chrzestny zrobił minę, lekko kręcąc głową.

- Coś tam mi wspominała, o co chodzi… I nie, nie „wywalę” go.

Jiraiya znów poklepał go po ramieniu, uśmiechnął się i odszedł. Naruto stał i gapił się, jak chrzestny odchodzi. Kiedy Jiraiya zniknął w windzie, Uzumaki zmrużył oczy, splatając ręce na torsie.

- Świetnie. Ty go nie wywalisz, to ja sprawię, że sam odejdzie. O!